«Ο κύκλος των χαμένων ναζιστών», αυτός ίσως να είναι ο τίτλος του συγκεκριμένου κειμένου. Δεν ξέρω αν θα τον κρατήσω μέχρι το τέλος, γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς θα γράψω και που θα βρεθώ (ουσιαστικά δεν ξέρω καν αν θα ολοκληρώσω).
Αυτό το κείμενο ξεκινάει με την εικόνα… Λάθος, αυτό το κείμενο ξεκινάει από την ανάγκη μου να γράψω κάτι, οτιδήποτε. Και η εικόνα ακολουθεί…
Είναι ο φυρερίσκος που έχει ανέβει πάνω στην έδρα του και φωνάζει: «Oh, captain, my captain», όπως έκανε ο Ρόμπιν Γουίλιαμς.
Περιμένει ότι οι μαθητές του θα τον μιμηθούν, μέχρι τελευταίας ρανίδας. Όμως, καθώς οι αστυνομικοί –με μεγάλη τους θλίψη- τον συλλαμβάνουν, δεν κουνιέται φύλλο.
Από τους χιλιάδες ανθρώπους που τον ψηφίσανε και από τον σκληρό πυρήνα της οργάνωσης τους, μόνο καμιά δεκαριά γραφικοί επαναλαμβάνουν, χωρίς να φανατίζονται, τα λόγια του αρχηγού τους.
Και ο δάσκαλος, μόνος πλέον, μπαίνει στις γυναικείες φυλακές και αρχίζει να κάνει ντεκουπάζ και άλλες χειροτεχνίες. Μαζί με το φαγητό του φέρνουν και ένα ταμπόν, για τις «δύσκολες μέρες».
Ένα ταμπόν, αυτό ήταν η υποτιθέμενη εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής, ένα ταμπόν για τη 
μηνιγγίτιδα.
Τις προάλλες είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο μια είδηση, από εκείνες τις φρικιαστικές που όλοι ανοίγουμε να διαβάσουμε, λες και δεν υπάρχει αρκετή φρίκη στη ζωή μας.
Ένας άνθρωπος, έλεγε η είδηση, είχε ρινορραγία. Κάποια στιγμή πήγε στο γιατρό κι εκείνος σοκαρισμένος του είπε: «Ε, ξέρετε, δεν είναι ρινορραγία… Ο εγκέφαλος σας τρέχει από τη μύτη σας!»
Αυτό έχει πάθει η ελληνική κοινωνία και ουσιαστικά ολόκληρη η ανθρωπότητα: Λιώνει ο εγκέφαλος της, από κάποια οξεία και καλπάζουσα μηνιγγίτιδα. Η ασθένεια είναι θανάσιμη, οδηγεί αναπόδραστα στο τέλος του ασθενή, αλλά οι πολιτικοί ασχολούνται με τον οργασμό της αγοράς.
(Ίσως ο τίτλος να είναι: «Ο κύκλος των χαμένων ναζιστών και ο οργασμός της αγοράς». Πολύ μεγάλος; Θα δούμε.)
Τη δεκαετία του ενενήντα είχε κάνει μεγάλη επιτυχία μια ελληνική ταινία με τίτλο «Ο οργασμός της αγελάδας». Σε αυτή υπήρχε μια σκηνή όπου οι δύο έφηβες πρωταγωνίστριες έμπαιναν στο σπίτι και έβρισκαν τη γιαγιά με ένα ταμπόν στη μύτη. Έτρεχε αίμα από τη μύτη της και βρήκε αυτό το «πράμα» για να το σταματήσει.
Γελούσαμε, εμείς οι θεατές, γελούσαμε χωρίς να γνωρίζουμε ότι παρακολουθούμε σκηνές από το μέλλον μας.
Η ρινορραγία δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα της θανατηφόρας μηνιγγίτιδας. Ο νεοναζισμός δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα του θανατηφόρου κρατικού φιλελευθερισμού.
Τον προσδιορίζω ως κρατικό, γιατί χρειάζεται τεράστια ποσότητα από κράτος για να φτιάξεις ομελέτα από σπασμένα κεφάλια διαδηλωτών, πνιγμένους μετανάστες και δηλητηριασμένους περίοικους ορυχείων.
Ο ασθενής, η ελληνική κοινωνία για παράδειγμα, καταλαβαίνει ότι είναι άρρωστος και ζητάει απελπισμένα θεραπεία.
«Πεθαίνω», εκλιπαρεί τους γιατρούς, «χάνω το μυαλό μου, αιμορραγώ.»
Τότε οι θεράποντες του χώνουν ένα ταμπόν στη μύτη.
«Τώρα θα είσαι μια χαρά», του λένε και τον στέλνουν να δει το δελτίο ειδήσεων των 8.
Και ο ασθενής, εύπιστος και ευπειθής, όπως συνηθίζει να είναι, πάει στο σπίτι για να πεθάνει μπροστά στην τηλεόραση.
Οι μηνιγγίτιδες δεν θεραπεύονται με ταμπόν, όπως η φυματίωση δεν θεραπεύεται με καραμέλες για το βήχα.
Ούτε οι εναλλακτικές θεραπείες μπορούν να βοηθήσουν. Ο βελονισμός, η ομοιοπαθητική και το ρέικι είναι τόσο χρήσιμες στις δύσκολες καταστάσεις, όσο και τα placebo ή η προσευχή. Ο ασθενής ενισχύει το ανοσοποιητικό του σύστημα με τη μέθοδο της αυθυποβολής.
Αλλά δεν μιλάμε για αλλεργία και δερματικά εκζέματα, είναι καρκίνος στα τελευταία στάδια.
Μπορεί η ανθρωπότητα να αυτοϊαθεί;
Σίγουρα είναι δυνατός οργανισμός, κατάφερε να ξεπεράσει πολύ δύσκολες καταστάσεις και έφτασε μέχρι τα πρόθυρα της πυρηνικής καταστροφής, τότε που ο Κένεντι ήταν έτοιμος να πατήσει το κόκκινο κουμπί, αν τα σοβιετικά πλοία δεν γυρνούσαν πίσω.
Αλλά ο ψυχρός πόλεμος ήταν μια παιδική ασθένεια της ανθρωπότητας. Επώδυνη, ενοχλητική, 
επικίνδυνη, αλλά περαστική.
Ήταν η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο υπερδυνάμεις, ανάμεσα σε δύο υπερκράτη, ανάμεσα σε δυο οικονομικές θεωρίες.
Τώρα όλα τα κράτη και όλοι οι πολιτικοί εξυπηρετούν αποκλειστικά την μεγαλύτερη και ισχυρότερη εξουσία που έχει εμφανιστεί στον πλανήτη, την οικονομική.
Βεβαίως αυτή πάντα υπήρχε, αλλά χάρη στην τεχνολογική επανάσταση (που είναι πολύ πιο ραγδαία και πολύ πιο απάνθρωπη από την προηγούμενη, τη βιομηχανική) έχει επικρατήσει απόλυτα.
Το τι θα συμβεί στον ασθενή, στην ανθρωπότητα, δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Όσοι υποστηρίζουν και πιστεύουν ότι η ιστορία κάνει κύκλους ή ότι τίποτα είναι καινόν υπό τον ήλιον είναι αφελείς.
Είναι δεινόσαυροι που βάζουν ταμπόν στη μύτη τους καθώς πέφτει ο μετεωρίτης.
(Κι αυτός μου αρέσει σαν τίτλος: «Οι δεινόσαυροι με το ταμπόν».)
Ίσως να χρειάζεται εγχείρηση, να αποκοπεί ένα μέρος του εγκεφάλου, αλλά αυτό ακούγεται παρακινδυνευμένο. Οι λοβοτομές συνήθως έχουν άσχημα αποτελέσματα.
Από την άλλη, όταν ένα άκρο έχει γάγγραινα, πρέπει να ακρωτηριαστεί. Αρκεί να μην ακρωτηριαστούν όλα τα άκρα προς όφελος της «νομιμότητας».
«Το δεξί μου πόδι, γιατρέ, είναι σάπιο. Γιατί μου κόβεις και το αριστερό;»
«Για να μην μπορείς να τρέχεις όταν σε κυνηγάμε.»
Ίσως να αρκεί μια αντιβίωση, μια δυνατή αντιβίωση, σε συνδυασμό με ξεκούραση και κοτόσουπα. Αλλά είμαστε πολύ κοντά στο ναδίρ (Πως θα είναι η ανθρωπότητα σε πενήντα χρόνια; Πως σε εκατό;) για να αρκούμαστε στην αντιβίωση.
Ίσως η λύση να είναι κρυμμένη κάπου στα λόγια του θείου Αλβέρτου, όταν έλεγε:
«Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα μας αν μείνουμε στο ίδιο επίπεδο σκέψης που ήμασταν
όταν τα δημιουργήσαμε».
Ίσως κι αυτό, όπως και όλες οι ρήσεις των «larger than life» ανθρώπων, να είναι μόνο ένα ταμπόν στη μύτη της ασθενούσας ανθρωπότητας, στη μύτη της παραλυμένης μας σκέψης.
Ίσως κανείς να μη μας σώσει, όσο περιμένουμε τον Ρόμπιν Γουίλιαμς να ανέβει στην έδρα του και να φωνάξει: «Oh captain, my captain».
Ίσως να μην υπάρχει σωτηρία, ίσως και η σωτηρία να έρθει απρόσμενα, ίσως η σωτηρία να είμαστε εμείς.
Ίσως κι αυτό το κείμενο να μείνει χωρίς τίτλο.
