Θα λέμε στα εγγόνια μας παράξενες ιστορίες.
Ότι βγαίναμε απ’ το σπίτι και καθόμασταν πολλοί άνθρωποι γύρω από ένα τραπέζι, χωρίς μάσκες.
Χωρίς άδεια.
Πίναμε, τρώγαμε και καπνίζαμε, παίζαμε μουσική με τις κιθάρες, χορεύαμε, μέχρι το ξημέρωμα.
Χωρίς άδεια.
Κάποιες νύχτες ξερνούσαμε.
Κάποιες νύχτες βουτούσαμε στη θάλασσα.
Χωρίς άδεια.
Και πηγαίναμε στα μαγαζιά ν’ αγοράσουμε βιβλία, παπούτσια, μαγιό.
Χωρίς άδεια.
«Και γιατί δεν πεθαίνατε, παππού;»
«Κάποιοι πεθαίνανε, παιδί μου. Οι άνθρωποι πάντα πεθαίνουν.»
Και ξεκινούσαμε να γυρίσουμε όλη την Ευρώπη με το τρένο -και το σακίδιο στον ώμο.
Χωρίς άδεια.
«Και γιατί δεν φοβόσασταν, παππού;»
«Γιατί η ζωή είναι πιο δυνατή. Τι κι αν φοβόμασταν; Θέλαμε να ζήσουμε.»
Και κοιμόμασταν τα βράδια στις παραλίες. Φιλούσαμε κορίτσια που μόλις είχαμε γνωρίσει. Δεν γυρνούσαμε σπίτι.
«Δεν απαγορευόταν να είστε έξω;»
~~~~~~
Ο κένσορας αναβοσβήνει μερικές φορές, καθώς προσπαθώ να σκεφτώ πώς νιώθω, τι να γράψω.
Δεν είναι θέμα ελπίδας.
Ούτε μπορούμε να αποδεχόμαστε τις αποφάσεις των πολιτικών ως θέσφατα.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι απόφαση της δικής μας ζωής, της δικής μας εποχής, εμείς θα αγωνιστούμε, για να μη ρωτήσει σε λίγα χρόνια το παιδί μας ή το εγγόνι μας:
«Δεν απαγορευόταν να είστε έξω;»
