Η αληθινή ιστορία ενός διορισμένου πρωθυπουργού, μέρος 3ον

Ο Λουκάς νόμιζε ότι είχε βρεθεί σε λάθος χώρα. Το πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης είχε καταληφθεί από άπλυτους μαλλιάδες και ξετσίπωτες φοιτήτριες που δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να τραγουδάνε επαναστατικά άσματα του Ντύλαν και να οργανώνουν πορείες διαμαρτυρίας.

Ήταν λίγο πριν την κορύφωση του κινήματος των Χίπις, η οποία κορύφωση θα ήταν η συναυλία του Γούντστοκ, το καλοκαίρι του ’69.

Οι πάντες μιλούσαν για κάτι που ο Λουκάς δεν μπορούσε να καταλάβει: Αγάπη. Οι πάντες έκαναν κάτι που ο Λουκάς, παρά τα είκοσι δύο του χρόνια, δεν είχε δοκιμάσει: Έρωτα.

Είχε πάει με δυο-τρεις πόρνες, από τότε που ήταν έφηβος ακόμα, αλλά η σεξουαλική πράξη έμοιαζε με εκείνη του πατέρα του: Απλώς ανέβαινε πάνω στο υποκείμενο της πράξης και άδειαζε τους αδένες του. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι σήμαινε αγάπη ή έρωτας, γι’ αυτό και μίσησε εξαρχής τους συμφοιτητές του.

Αυτή του την αντιπάθεια την αντιλήφθηκαν αμέσως οι πράκτορες της CIA στο πανεπιστήμιο και τον προσέγγισαν για να τους βοηθήσει. Ο Λουκάς δε δίστασε ούτε για μια στιγμή.

Τίμοθι Λίρι

Πρώτος του στόχος ήταν ο Τίμοθι Λίρι, ο γκουρού του lsd στην ανατολική ακτή. Ο Λουκάς βρέθηκε στην έπαυλη του στο Μίλμπρουκ και προσφέρθηκε ως πειραματόζωο για τα πειράματα του πρώην καθηγητή ψυχολογίας. Ο Λίρι του χορήγησε τεράστιες δόσεις λυσεργικού οξέος, μεσκάλ και ενθεογενή μανιτάρια, αλλά ο Λουκάς φαινόταν να έχει ανοσία σε κάθε ψυχότροπη ουσία.

«Αυτός ο άνθρωπος», έλεγε ο Λίρι αναφερόμενος στο Λουκά, «μοιάζει να μην έχει ασυνείδητο, υποσυνείδητο ούτε καν φαντασία. Είναι τελείως μονοκόμματος, σαν ρομπότ.»

Ο Λουκάς όμως ήξερε τι έκανε. Όταν ο Λίρι προσπάθησε να επιστρέψει από το Μεξικό με το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του γεμάτο μεσκάλ και πεγιότε, οι άντρες της CIA τον περίμεναν στα σύνορα και τον συνέλαβαν.

Ο Λουκάς, στη συνέχεια, διέσχισε όλη την Αμερική από όχθη σε όχθη. Τρύπωνε ανάμεσα στους καλοκάγαθους χίπις και πληροφορούσε την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών για κάθε τους κίνηση. Βοήθησε κι εκείνος να πλημμυρίσει η εναλλακτική μουσική σκηνή με ηρωίνη και καμιά τύψη δεν ένιωσε όταν έμαθε για το θάνατο της Τζόπλιν ή του Χέντριξ.

Το 1973 ο Λουκάς είχε πάρει το πτυχίο του από το ΜΙΤ, χωρίς να έχει πατήσει ποτέ στα αμφιθέατρα του πανεπιστημίου. Το κίνημα των χίπις έπνεε τα λοίσθια και η CIA αποφάσισε να του αναθέσει μια δυσκολότερη αποστολή.

Βρέθηκε στη Χιλή του Αλιέντε, στη μόνη χώρα όπου είχε εκλεγεί δημοκρατικά μαρξιστική κυβέρνηση. Ο πρόεδρος Αλιέντε, παρά τη λυσσαλέα αντίδραση της αστικής τάξης της Χιλής και του ΔΝΤ, είχε αναδιανείμει το πλούτο της χώρας του σε εκείνους στους οποίους δικαιωματικά άνηκε: Στους Χιλιανούς.

Ο Λουκάς στάλθηκε για να εκτιμήσει την κατάσταση εσωτερικά και να μάθει αν η κομμουνιστική συμμορία του Αλιέντε ήταν ισχυρή.

Αυτά που είδε τον εξόργισαν. Οι Χιλιανοί, παρά τις ελλείψεις προϊόντων που είχε δημιουργήσει το εμπάργκο των ΗΠΑ, συνέχιζαν να πιστεύουν στον Αλιέντε. Έλεγαν μάλιστα ότι αγαπάνε, ως Χιλιανοί, μόνο δυο πράγματα: Την ποίηση και την ελευθερία.

Ο Λουκάς εκεί κατάλαβε γιατί οι Έλληνες συνέχιζαν να αντιστέκονται στην επανάσταση του Παπαδόπουλου. Όσο ένας λαός έχει παιδεία, γνώση της ιστορικής του συνέχειας και εθνικό πολιτισμό, δεν υποκύπτει σε κανενός είδους πίεση. Η ποίηση και η τέχνη μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη ζημιά στο κεφαλαιοκρατικό κατεστημένο από όλα τα όπλα του κόσμου. Γιατί έδινε στους ανθρώπους ελπίδα και πίστη για το αδύνατο.

Έστειλε την αναφορά του στη CIA το Σεπτέμβρη του ’73. Εν ολίγοις τους έλεγε: «Οι Χιλιανοί δεν πρόκειται να υποκύψουν όσο έχουν το Νερούντα και τον Αλιέντε. Εξολοθρεύστε ‘τους.»

Αμερικανικά βομβαρδιστικά κατεδάφισαν το Χιλιανό προεδρικό μέγαρο. Ο πρόεδρος Αλιέντε, ο οποίος μέχρι την τελευταία στιγμή αρνήθηκε να συνεργαστεί, θάφτηκε στα ερείπια, μαζί με ολόκληρη τη Χιλή. Ο Λουκάς υποδέχτηκε το δικτάτορα Πινοσέτ και επέστρεψε στις σπουδές του.

Τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια ο Λουκάς αναδείχτηκε ως το σημαντικότερο κυνηγόσκυλο του τραπεζικο-οικονομικού κατεστημένου. Έγινε το νεότερο μέλος της Τριμερούς Επιτροπής, της λέσχης Μπίλντερμπεργκ και του ιδρύματος Ροκφέλερ. Κατάφερε να φέρει στην Αμερική τους παλιούς του συντρόφους, το Γιωργάκη και τον Αντώνη, οι οποίοι πήραν πλήρη υποτροφία από Αμερικανικό πανεπιστήμιο, παρά τα διανοητικά τους προβλήματα, που χρόνο με το χρόνο χειροτέρευαν. Πήρε θέση κύρους στην Παγκόσμια Τράπεζα. Ήταν ομοτράπεζος με τους μεγαλύτερους τοκογλύφους και εκβιαστές. Απολάμβανε, με άλλα λόγια, τα προνόμια που του είχε χαρίσει η αδιάλλακτη, προς τους λαούς και τους ανθρώπους, στάση του. Το μότο του, που δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει όπου κι αν βρισκότανε ήταν: «Η ελευθερία των λαών είναι αντιστρόφως ανάλογη της ελευθερίας των αγορών». Και συνέχιζε να επεξεργάζεται το σχέδιο του για την ολοκληρωτική εξάλειψη των Ελλήνων, μην ξεχνώντας ποτέ τον όρκο που είχε δώσει στη μάνα του.

(Στο επόμενο και τελευταίο μέρος: «Η καταστροφή μιας χώρας»)