(Επαναστατική Κουζίνα)
Το ιρλανδικό έθνος είναι σίγουρα ένα έθνος που χρειάζεται επειγόντως ψυχανάλυση. Το βάρος του καθολικισμού από τη μία, η απόλυτη αφοσίωση στη μητέρα Ιρλανδία και το οιδιπόδειο μίσος για τον πατριό Βρετανό, συνθέτουν μια ιδεοψυχαναγκαστική εθνική ταυτότητα.
Ο «Οδυσσέας» του Τζέιμς Τζόις αποτελεί ένα θαυμάσιο δείγμα λογοτεχνικής απόδοσης αυτού του αλλοπρόσαλλου ψυχισμού.
Οι Ιρλανδοί, όπως κάθε λαός με σχιζοφρενικά συμπτώματα (βλέπε Έλληνες, Ισπανοί, Χιλιανοί κα), έχουν εξαιρετική έφεση στη λογοτεχνία.
Τέσσερις νομπελίστες (Ουίλιαμ Μπότλερ Γιέιτς, Μπέρναρντ Σω, Σάμουελ Μπέκετ και Σέιμους Χίνι), καθώς και δύο ακόμα αυτοεξόριστοι: Ο «δεν έχω να δηλώσω τίποτα άλλο από τη μεγαλοφυΐα μου» Όσκαρ Ουάιλντ και ο παμμέγιστος Τζόις. Συνυπολογίζοντας τους «ελάσσονες» και τους νεότερους, όπως η Αν Ενράιτ, σχηματίζουν την πιο ισχυρή εθνική ομάδα λογοτεχνίας, ειδικά αν θυμηθούμε ότι αναφερόμαστε σε ένα έθνος τεσσάρων εκατομμυρίων ψυχών-ποιητών.
Ως εκ τούτου μόνο στην Ιρλανδία θα μπορούσε να υπάρχει η ρήση –που υπάρχει: «Αν πετάξεις μια πέτρα σε μια παμπ θα πετύχεις έναν ποιητή.»
Και αν κάποιος δεν ενδιαφέρεται για την Ιρλανδέζικη ομάδα λογοτεχνίας, αρκεί να αναφέρουμε το όνομα του πιο γνωστού Ιρλανδού ποδοσφαιριστή: Maradona good, Pele better, George Best.
Ο Τζορτζ Μπεστ που ήταν γνωστός ως ο «πέμπτος Beatle», που όταν έπαιζε έμοιαζε να έχει τέσσερα πόδια, που συγκρούστηκε με τους προπονητές του, που σπατάλησε τα λεφτά του σε γρήγορα αυτοκίνητα και γυναίκες -και το ταλέντο του στο αλκοόλ, που πέθανε από κίρρωση του ήπατος.
Ο Ιρλανδικός λαός μοιάζει –επιχειρώντας μια ακραία παρομοίωση και γενίκευση- με τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που ανέδειξε: Είναι θαυμάσια ταλαντούχος, αλλά και αυτοκαταστροφικός.
Δεν είναι τυχαία ο παγκόσμιος πρωταθλητής στον αλκοολισμό. Δεν είναι τυχαίο που ανακάλυψε τον Irish Coffee.
Στην πραγματικότητα ο περίφημος Ιρλανδέζικος καφές, που σερβίρεται σε όλη την υφήλιο, ήταν ανακάλυψη ενός Αμερικάνου που δεν άντεχε να πίνει τον «απαίσιο καφέ» της Ιρλανδίας –ή μπορεί απλά να του άρεσε το ουίσκι.
Οι Ιρλανδοί δεν τον πίνουν, είναι ολοφάνερα μια τουριστοπαγίδα, αλλά είναι εξαίσιος αν ξέρεις να τον φτιάξεις.
Για τον Ιρλανδέζικο Καφέ, λοιπόν, θα χρειαστούμε:
Ένα ποτήρι (!): Υπάρχουν ειδικά ποτήρια για Irish Coffee, αλλά οποιοδήποτε γυάλινο και κολονάτο μας κάνει. Ακόμα και ένα του κρασιού.
Δυο κουταλιές του γλυκού μαύρη ζάχαρη.
30 ml ιρλανδέζικο ουίσκι. Οι Ιρλανδοί έχουν προαιώνια έχθρα με τους Σκοτσέζους για τα πρωτεία της «εφεύρεσης» του ουίσκι. Για τον καφέ μας δε χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε κάποιο μαλτ, αρκεί ένα σφηνάκι Jameson, Tullamore Dew ή Bushmills –ή και παραπάνω αν μόλις ανοίξατε το εκκαθαριστικό της εφορίας.
Φρέσκος ζεστός καφές. Συνηθίζεται να χρησιμοποιούμε καφέ φίλτρου, αλλά μπορείτε να βάλετε και στιγμιαίο ή -για καλύτερη γεύση- εσπρέσο. Καλύτερα να αποφύγετε τον ελληνικό καφέ, γιατί θα πίνετε το κατακάθι ανακατεμένο με ουίσκι.
Παγωμένο φρέσκο πλήρες γάλα. Αφήστε τη σαντιγί για τις τούρτες.
Πριν ξεκινήσουμε να τον φτιάχνουμε ας δούμε γιατί οι Ιρλανδοί μοιάζουν με τους Έλληνες.
Καταρχήν η πρώτη αποικία στο Δουβλίνο –ή όπως λεγόταν τότε- φτιάχτηκε από Μεγαρείς.
Οι Ιρλανδοί έχουν μια εξαιρετικά πλούσια μυθολογία, με κραταιότερο των ηρώων τον Cuchulain, ο οποίος πεθαίνει μαχόμενος με το σπαθί του τα κύματα.
Οι Οθωμανοί Τούρκοι δεν έφτασαν ως εκεί, αλλά οι Άγγλοι τους αντικατέστησαν εξόχως. Για οχτακόσια χρόνια το νησί της Ιρλανδίας ήταν υπό την κυριαρχία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Η μετανάστευση είναι το εθνικό τους σπορ (μετά το hurling).
Το 1845 αρρώστησε από περονόσπορο η κύρια καλλιέργεια της Ιρλανδίας, η πατάτα. Ενάμιση εκατομμύριο Ιρλανδοί ήταν τα θύματα του λιμού και εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία. Από τότε το κύμα μετανάστευσης έγινε μόνιμο φαινόμενο. Οι Ιρλανδοί, οι Ιταλοί και οι Έλληνες ήταν οι φτωχοί μετανάστες που έδωσαν μεγάλη ώθηση στις οικονομίες της Αμερικής και της Αυστραλίας, κρατώντας ζωντανά τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας τους.
Η παρέλαση των Ιρλανδών στην Νέα Υόρκη, τη μέρα του Αγίου Πατρικίου, είναι η πιο εντυπωσιακή εκδήλωση -μετά την 4η Ιουλίου.
Οι Ιρλανδοί κέρδισαν την ανεξαρτησία τους με τα όπλα, με επιχειρήσεις ανταρτοπόλεμου φθοράς ενάντια σε έναν πολύ ανώτερο τακτικό στρατό. Και αμέσως επιδόθηκαν στον Εμφύλιο πόλεμο.
Τέλη της δεκαετίας του ενενήντα η Ιρλανδική οικονομία είχε μια συγκλονιστική ανάπτυξη. Όπως στην Ελλάδα οι πολιτικοί μιλούσαν για τη «Δανία του Νότου», στην Ιρλανδία μιλούσαν για την «Κέλτικη Τίγρη». Όμως η «Τίγρη» ήταν μια νεοφιλελεύθερη σαπουνόφουσκα, προσεχτικά φτιαγμένη ώστε να την οδηγήσει -με τη βέβαιη αυτοκαταστροφή της- στην αγκαλιά του ΔΝΤ και ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για την πλειονότητα των Ιρλανδών.
Όμως ο καλύτερος τρόπος για να συνειδητοποιήσεις τις ομοιότητες του μεσογειακού ταπεραμέντου με το ιρλανδέζικο είναι να βρεθείς εκεί.
Ειδικά στην ενδοχώρα της Ιρλανδίας, αφού το Δουβλίνο και οι κάτοικοι του δε διαφέρουν σε τίποτα από τους αλλοτριωμένους και αποξενωμένους αστούς κάθε χώρας.
Οι «επαρχιώτες» Ιρλανδοί είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε έναν ταξιδιώτη. Θα σταματήσουν με το αυτοκίνητο τους στη μέση του δρόμου για να σε ρωτήσουν αν θέλεις να σε πάνε κάπου. Αν καταλάβουν ότι είσαι ξένος θα σε φωνάξουν για να σε κεράσουν μια Guinness –η μόνη μπύρα που δεν είναι μπύρα- ειδικά αν κουβαλάς μια κιθάρα στον ώμο.
Αν πιεις μαζί τους θα σε καλέσουνε, μετά τις έντεκα που οι παμπ επίσημα κλείνουν, στο πίσω δωμάτιο του μαγαζιού για να συνεχίσεις να πίνεις μαζί τους.
Σε απομακρυσμένα μέρη και μικρά χωριά –όπως τα νησιά Άραν- θα γίνεις μέτοχος μιας παγανιστικής σχεδόν τελετουργίας, με κοκκινομάγουλες γιαγιάδες να πίνουν περισσότερη μαύρη μπύρα από όσο αντέχει το συκώτι κάθε νεαρού μεσογειακού, και παραδοσιακών συγκροτημάτων να παίζουν μουσική που θυμίζει ταινία φαρ-ουέστ.
Και όλοι θα γελάνε, θα φωνάζουν, θα πίνουν, θα χειρονομούν και θα χορεύουν λες και βρίσκεσαι σε νησιώτικο πανηγύρι.
Και μετά από λίγο θα χρειαστείς έναν καφέ για να μπορείς να στέκεσαι στα πόδια σου.
Οπότε ας φτιάξουμε τον ιρλανδέζικο καφέ μας.
Βάζουμε στο ποτήρι τη ζάχαρη και το ουίσκι. Προσθέτουμε σιγά τον ζεστό καφέ και ανακατεύουμε.
Μόλις καταλάβουμε ότι έχει λιώσει η ζάχαρη ετοιμάζουμε την κρέμα μας.
Γι’ αυτό αρκεί να βάλουμε το παγωμένο γάλα στο μπλέντερ ή να το χτυπήσουμε με τη φραπεδομηχανή.
(Λεπτομέρεια: Αν θέλουμε να δώσουμε μια έξτρα νότα αρώματος στην κρέμα μας προσθέτουμε λίγο Μπέιλις στο γάλα.)
Για να μη διαλυθεί η κρύα κρέμα πέφτοντας στο ζεστό καφέ χρησιμοποιούμε ένα κουτάλι ως μέσο για να ανακόψουμε την πτώση της.
Η μανιχαϊστική διχρωμία στο ποτήρι μας είναι καλή ένδειξη.
Αλλά προσοχή: Ο ιρλανδέζικος καφές δεν πίνεται με καλαμάκι –πόσο εγκληματίας μπορεί να είσαι για να βάλεις πλαστικό μέσα σε ζεστό καφέ; Πρέπει πρώτα να νιώθεις την παγωμένη κρέμα και μετά τη δύναμη του αλκοολούχου καφέ.
Ο ιρλανδέζικος καφές είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να πιεις πριν πας να ψηφίσεις. Η καφεΐνη σε ξυπνάει και το ουίσκι σου θυμίζει πόσο ωραία είναι η ζωή –αυτή που κάποιοι προσπαθούν να σου αρπάξουν.
Οι Ιρλανδοί την Πέμπτη, 31 Μαΐου, θα υπερψηφίσουν ή θα καταψηφίσουν το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που θέλει τα γουρουνάκια της Ευρώπης να εκποιηθούν και να τεμαχιστούν για να φάνε οι ισχυροί.
Ας ελπίσουμε ότι θα βάλουν λίγο περισσότερο ουίσκι στον καφέ τους, πριν βρεθούν σε ένα καινούριο 1845, πριν αναγκαστούν να εγκαταλείψουν αυτή την υπέροχη χώρα που λέγεται Ιρλανδία.
