Ο πλανήτης Γη επιφυλάσσει εκπλήξεις για κάθε φυσιοδίφη.
Η νεοτενία είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα… Αυτή είναι μια οπισθοδρόμηση στην εξελικτική διαδικασία, κατά την οποία το ενήλικο ζώο διατηρεί χαρακτηριστικά της εμβρυακής ή παιδικής του ηλικίας.
Μια χαρακτηριστική περίπτωση νεοτενίας είναι το άξολοτλ, ένα αμφίβιο, όπου το ενήλικο άτομο διατηρεί τα βράγχια που είχε ως γυρίνος.
Όμως η πιο αινιγματική περίπτωση νεοτενίας είναι αυτή ενός εξελιγμένου πιθήκου, του ανθρώπου.
Όλα τα σπονδυλωτά της Γης παρουσιάζουν κατά την ενδομήτρια περίοδο την «προσθιοπίσθια διαφοροποίηση». Αυτό σημαίνει ότι το κεφαλικό άκρο του εμβρύου αναπτύσσεται ταχύτερα από το ουριαίο του άκρο, με αποτέλεσμα το νεογέννητο να έχει μεγαλύτερο κεφάλι σε σχέση με το σώμα και τα άκρα του. Μετά τη γέννηση, όμως, το κεφάλι αναπτύσσεται πολύ πιο αργά από το υπόλοιπο σώμα.
Στον άνθρωπο το κεφάλι –και ο εγκέφαλος- συνεχίζει να αναπτύσσεται ραγδαία και εκτός της μήτρας, έτσι μπορούμε να πούμε ότι εμφανισιακά ο άνθρωπος είναι ένα σεξουαλικά ώριμο έμβρυο πιθήκου.
Αυτό μπορείτε να το δείτε και στη φωτογραφία. Απ’ όλα τα ζώα που γνωρίζουμε το νεογνό του χιμπαντζή είναι εκείνο που μοιάζει πιο πολύ με τον άνθρωπο.
Η νεοτενία του ανθρώπου δεν είναι μόνο οντογεννητική (σχετική με την ανάπτυξη του ατόμου), αλλά και συμπεριφορική: Ο άνθρωπος είναι το ζώο με τη μεγαλύτερη παιδική ηλικία και κάποιοι ερευνητές μας υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος μένει σε όλη του τη ζωή παιδί.
Το πρώτο είναι βέβαιο: Ο άνθρωπος ωριμάζει σεξουαλικά με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, δέκα ή περισσότερα χρόνια σε σχέση με το πιο συγγενικό του είδος, τους μεγάλους πιθήκους. Εξίσου καθυστερούν και άλλα φαινόμενα ωρίμανσης, όπως η εμφάνιση των δοντιών, η εφηβεία, τα γηρατειά και ο θάνατος.
Το δεύτερο, ότι ο άνθρωπος μένει πάντα παιδί, μπορεί να υποστηριχτεί από κάποιες παρατηρήσεις σχετικά με την κοινωνική ζωή του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος, όσο και να μεγαλώσει, δε φαίνεται να χάνει κάποια χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς που είναι ίδια της παιδικής ηλικίας όλων των ζώων της Γης: Όπως, για παράδειγμα, το παιχνίδι, η περιέργεια και η συναισθηματική προσήλωση σε κάποιο άλλο άτομο.
Οι άνθρωποι συνεχίζουν να «παίζουν» όσο και να μεγαλώσουν. Απόρροια αυτής της ασυνείδητης εμμονής στο παιχνίδι είναι οι τέχνες, τα αθλήματα, το χιούμορ και άλλα.
Η περιέργεια τους δεν αμβλύνεται με τα χρόνια και σε συνδυασμό με την πνευματική ωρίμανση παράγουν τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, τις θρησκείες και άλλα.
Η συναισθηματική προσήλωση -που σε όλα τα ζώα κατά την παιδική ηλικία εκδηλώνεται με την προσήλωση στη μητέρα- μετατίθεται σε άλλα «αντικείμενα» μετά την ωρίμανση του. Έτσι έχουμε τη φιλία, τον έρωτα, την «ειδωλοποίηση» αθλητών και καλλιτεχνών, καθώς και την εξιδανίκευση πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών.
Χαρακτηριστική, όμως, της συμπεριφορικής νεοτενίας του ανθρώπου είναι και η ασυνείδητη (;) τάση του να νεανίζει-παλιμπαiδίζει σεξουαλικά.
Τα θηλυκά του ανθρώπινου είδους κάνουν ό,τι μπορούν για να μοιάζουν με νεαρά άτομα:
Φοράνε πολύ συχνά ρούχα με χρώματα που παραπέμπουν στην παιδική ηλικία. Μιλάνε και συμπεριφέρονται σαν να είναι μικρά κορίτσια (αυτό, στην ανθρώπινη γλώσσα, αποκαλείται «χαριτωμενιά» ή «ναζάκια»). Βάζουν λευκές σκόνες στο πρόσωπο τους για να φαίνεται λείο, χρησιμοποιούν κρέμες για να ελαττώνουν τα σημάδια του χρόνου (τις «ρυτίδες») και βάφουν τα μαλλιά τους –τις περισσότερες φορές σε πιο ανοικτά χρώματα από το φυσικό τους.
Το πιο χαρακτηριστικό αυτής της σεξουαλικής νεοτενίας είναι η αποτρίχωση. Αποτριχώνουν όχι μόνο το πρόσωπο τους και τα άκρα τους, αλλά ακόμα και το αιδοίο τους, με αποτέλεσμα να μοιάζουν πιο πολύ με ανώριμα σεξουαλικά άτομα, άτριχες σαν να είναι παιδιά ακόμα.
Αυτή τη σεξουαλική νεοτενία, με έμφαση στην έλλειψη τριχών, φαίνεται να την ακολουθούν και τα αρσενικά του είδους.
Ενώ την πρώτη φορά που παρατηρήσαμε το ανθρώπινο είδος τα ώριμα αρσενικά συνήθιζαν να αφήνουν απείραχτες τις γενειάδες τους, ως έμβλημα της ωριμότητας τους, λίγο καιρό μετά ξεκίνησαν να αποτριχώνουν τα πρόσωπα τους και να αφήνουν μόνο την τριχοφυία κάτω από τη μύτη (το «μουστάκι»), η οποία συμβόλιζε το πέρασμα από την παιδικότητα στην ενηλικίωση.
Τώρα πια έχουν αρχίσει να αποτριχώνουν όχι μόνο το πρόσωπο τους, αλλά ολόκληρο το σώμα τους, ακολουθώντας το παράδειγμα των γυναικών.
Όλη αυτή η εμμονή με την αποτρίχωση μοιάζει σαν να προσπαθεί ο άνθρωπος να διαχωρίσει τον εαυτό του από τους άλλους πιθήκους, σαν να προσπαθεί να γίνει όσο πιο άτριχος πίθηκος μπορεί (αφήνοντας –έως τώρα- το τριχωτό της κεφαλής).
[…] Τα αποτελέσματα της πνευματικής νεοτενίας του ανθρώπου είναι ο εγωκεντρισμός του και η αδυναμία του να αντιληφθεί ότι με την «παιδιάστικη» συμπεριφορά του θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο το ίδιο του το είδος, αλλά ολόκληρη την ισορροπία του πλανήτη, στον οποίο ενδημεί.
Όπως παρατήρησαν οι προηγούμενοι ερευνητές μας, μέχρι πρόσφατα αυτή η νεοτενική συμπεριφορά δημιουργούσε προβλήματα μόνο στους ίδιους τους ανθρώπους.
Όμως η ασύμμετρη εξέλιξη τους, κυρίως τεχνολογική παρά πνευματική, δε μας αφήνει άλλη επιλογή από το να εξοντώσουμε το ανθρώπινο είδος, πριν αυτοεξοντωθεί συμπαρασύροντας στην εξαφάνιση τα υπόλοιπα είδη του πλανήτη, ο οποίος είναι ο πιο πλούσιος πλανήτης σε βιοποικιλότητα –απ’ όσους, τουλάχιστον, γνωρίζουμε.
Σίγουρα θα πρέπει να διατηρήσουμε κάποιους από αυτούς σε ειδικά προστατευόμενες περιοχές και να τους ελέγχουμε για να μη δημιουργήσουν παρόμοια προβλήματα.
Προσωπικά θα πρότεινα να αφήσουμε ζωντανούς τους ανθρώπους που ζουν στο χώρο που αποκαλείται «Νέα Γουινέα» ή στο χώρο που αποκαλείται «Αμαζονία», καθώς αυτοί μοιάζουν να είναι οι πιο προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον τους νεοτενικοί πίθηκοι.
Ο καλύτερος τρόπος να εξοντώσουμε τους υπόλοιπους θα ήταν κάποιος ιός, αφού –όπως φαίνεται- οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι σε αυτούς.
Μετά εκτιμήσεως,
ερευνήτρια Κάλι
γαλαξιακός χρόνος 420jf-Ω3-π878-gs
(ανθρώπινος χρόνος 20-12-2012)
