Το μνημόνιο ΙΙΙ υπερψηφίστηκε, ο καιρός κρυώνει και οι αρκούδες έπεσαν σε χειμερία νάρκη.
Όχι, όμως, όλες οι αρκούδες. Υπάρχει μια μικρή γλυκιά αρκούδα που δεν έχει αναπτύξει αυτό το εξελικτικό πλεονέκτημα: Ο Γελωτοποιός.
(Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μας αν κοιμόμασταν όλο το χειμώνα και σηκωνόμασταν την άνοιξη για να ψαρέψουμε σολομούς!)
Ο Γελωτοποιός, λοιπόν, αποφάσισε να «μιάνει» τη σπηλιά του με ένα κουμπάκι donate, το οποίο –εκτός απροόπτου- θα εμφανιστεί κάπου δίπλα στον τίτλο της ανάρτησης.
Αυτό το κουμπί δεν απευθύνεται στους συνδαιτυμόνες του Συμποσίου (αν δεν το γνωρίζετε έτσι αποκαλούμε το αμπελοφιλοσοφικό φόρουμ του μπλοκ), αφού οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνεργοι και όσοι δουλεύουν είναι άφραγκοι.
Και να μην αναφέρω άλλους συνδαιτυμόνες που χρωστάνε και της Μιχαλούς (μα ποια είναι επιτέλους αυτή η Μιχαλού που όλοι της χρωστάνε;)
Για να είμαστε ρεαλιστές δεν απευθύνεται ούτε στην πλειονότητα των Ελλήνων, οι οποίοι ή άνεργοι είναι («είμαστε παντού!») ή άφραγκοι ή έχουν στην οικογένεια τους κάποιον άνεργο και άφραγκο.
«Σε ποιον απευθύνεται τότε, ρε Γελωτοποιέ;» θα με ρωτήσετε.
Όπως είπε και η συνδαιτυμόνισσα (αυτή η λέξη μάλλον δεν υπάρχει) Ντίμι, μπορεί να διαβάζει στα κρυφά το Γελωτοποιό και κανένας πλούσιος ή –τουλάχιστον- ευκατάστατος, γιατί, ναι, υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι.
Και να πει αυτός: «Καλό παιδί ο Γελωτοποιός, γελάω και με τα κειμενάκια του, ας του δωρίσω 50 ευρώ να βάλει λίγο πετρέλαιο στον καυστήρα του» –μεταφορικό και κυριολεκτικό.
«Απίθανο», θα πείτε.
Συμφωνώ μαζί σας, αλλά έτσι πορευόμαστε, με βάση την απιθανότητα.
Άλλωστε το θεωρώ πιο έντιμο από το να βάλουμε διαφημίσεις στο μπλοκ και κάτω –ή πάνω- από κάθε κείμενο να πετάγεται μια διαφήμιση των McDonalds ή μία από εκείνες της Forex («έβγαλα πενήντα χιλιάδες ευρώ επενδύοντας μόλις πέντε!»)
Όπως και να το κάνεις δε γίνεται να γράφεις για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών εις βάρος των ανθρώπων και από δίπλα να έχεις μια διαφήμιση της Πειραιώς.(Άσε που αυτές οι adsτου google αποδίδουν μόνο στα μπλοκ δυναμικής tvxsκαι Πιτσιρίκος που τα «επισκέπτονται» μερικά εκατομμύρια κάθε μήνα.)
Με το «donate» τα πράγματα είναι πιο ανθρώπινα: Αν σου περισσεύουν 10 ευρώ, μπορείς να βοηθήσεις το Γελωτοποιό να πληρώσει το λογαριασμό του τηλεφώνου, του ρεύματος κτλ κτλ.
«Και γιατί να μην τα δώσω στην Action Aid;» θα ρωτήσει κάποιος.
Κάν’το! Με είκοσι τρία ευρώ το μήνα θα βοηθήσεις ένα παιδί της Ινδίας να έχει αγαθά που εμείς θεωρούμε δεδομένα: Νερό, φαΐ, φάρμακα, σχολείο.
(Αν και τώρα πια τίποτα δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο).
«Και γιατί να μην τα δώσω στον ανιψιό μου που απολύθηκε τις προάλλες και έχει και δύο παιδιά;» θα ρωτήσει κάποιος άλλος.
Κάν’το! Ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε μέσα από αυτή την αντισυνταγματική λαίλαπα είναι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ηθικά και ψυχολογικά, δίνοντας ό,τι του περισσεύει του καθενός (άλλος δέκα ευρώ, άλλος λίγο λάδι, άλλος μια ιδέα, άλλος λίγη αγάπη).
«Και γιατί να μην τα δώσω στον άστεγο που ξεροσταλιάζει στην είσοδο της πολυκατοικίας μου;» θα ρωτήσει κάποιος τρίτος.
Καν’το! Όχι μόνο επειδή μπορεί κι εσύ να είσαι άστεγος μεθαύριο, ούτε γιατί θα αισθανθείς ωραία αν προσφέρεις κάτι, αλλά γιατί αυτή θα είναι η αρχή για να δώσεις κάτι παραπάνω την επόμενη φορά και να καταλάβεις ότι μπορείς κι εσύ να αλλάξεις τον κόσμο, τόσο εύκολα.
Καταλαβαίνω ότι με αυτά που γράφω υπονομεύω την επιτυχία αυτού του μικροσκοπικού κουμπιού.
Αλλά αν δεν ήμουν αυτοκαταστροφικός θα είχα κάνει καριέρα στη «Διοίκηση Επιχειρήσεων» -που εγκατέλειψα τόσο σύντομα.
Ο καθείς και τα όπλα του ή όπως είπε κάποιος αρχαίος ημών πρόγονος: «Το πεπρωμένο του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του».
Φανταστείτε το Γελωτοποιό σαν έναν πλανόδιο καλλιτέχνη του δρόμου, που στήνει την παράσταση του και αφήνει το ντενεκεδάκι μπροστά στα πόδια του.
«Ό,τι έχετε ευχαρίστηση», λέει και τραγουδάει τα τραγούδια του, καμώνεται το άγαλμα ή ζωγραφίζει από μνήμης έναν πίνακα του Ιερώνυμου Μπος.
Όπως έλεγε και ο Άσιμος –ο πιο αγριεμένος και συνάμα θλιμμένος γελωτοποιός- όταν πουλούσε τις κασέτες του στα Εξάρχεια: «Τις κασέτες μου και τον κώλο μου για ένα πεντακοσάρικο». (Το δεύτερο μεταφορικά).
Ο Γελωτοποιός, ως homo ludens που είναι, θα συνεχίσει να γράφει ό,τι κι αν του συμβεί. Θα γράφει γιατί αυτό είναι κάτι που έκανε πολύ πριν μείνει άνεργος, πολύ πριν ανακαλύψει το διαδίκτυο και πολύ πριν αποκτήσει υπολογιστή.
(Με ένα στυλό διαρκείας κάτω από τα φανάρια των δρόμων κάποτε και με μια μεσήλικη Olympia Splendidτου ’69 αργότερα, που τα πλήκτρα της ακούγονταν σαν καλπασμός γέρικου αλόγου.)
Θα γράφει πιο σκοτεινά κείμενα μόλις θα του κόψουν το ρεύμα, πιο στεγνά κείμενα μόλις του κόψουνε το νερό, πιο κρύα κείμενα το χειμώνα –αν και δε θα μπορεί να τα αναρτεί όταν του κόψουνε το τηλέφωνο.
(Αλλά τότε ίσως να γράφει και καλύτερα!)
Προσοχή όμως: Δωρεές άνω των 10.000 ευρώ δε θα γίνονται δεκτές, γιατί δε θέλω να διαφθαρώ.
Δωρεές από μαφιόζους, κυβερνητικούς παράγοντες και μοναχούς-χρηματιστές επίσης δε θα γίνονται δεκτές (αυτοί να βάλουν τα λεφτά τους εκεί που ξέρουν… Στις off shore.)
Άντε να τελειώνουμε και με αυτή την ανάρτηση, γιατί πήρα πάλι φόρα και γράφω.
Επειδή η πρόληψη είναι καλύτερη από την θεραπεία, ας αυτοσαρκαστούμε πριν μας χλευάσουνε: «Ένα τραγούδι εξαιρετικά αφιερωμένο από το Σκορπιό στη Μοναχική Καρδιά».
“Για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτά δε μ’ αγαπάς,
μα θα ‘ρθει κάποτε η ώρα και δε θα ξέρεις που χρωστάς.”
