Κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Όλοι το γνωρίζουν ότι ο σκύλος που ψυχορραγεί, δηλητηριασμένος και σκελεθρωμένος, δε θα γίνει καλύτερα αν του κόψεις το φαΐ. Μέρα με τη μέρα θα γίνεται και πιο αδύναμος και είτε θα ψοφήσει πιστός στο αφεντικό του είτε θα λυσσάξει και θα τον δαγκώσει.
Η Ελλάδα ψυχορραγεί και τα αφεντικά της επιμένουν στην ίδια συνταγή: «Μειώστε της το φαγητό».
Θα ήταν ηλίθιο να πιστεύουμε ότι όσοι εκβιάζουν κατά τέτοιο τρόπο την κατάσταση είναι ηλίθιοι.
Το γνωρίζουν –κάποιοι το παραδέχονται και ανοιχτά- ότι ανάρρωση δεν μπορεί να υπάρξει όσο συνεχίζεται η «νηστεία».
Ίσως να πιστεύουν (και μπορεί να έχουν και δίκιο) ότι ο ελληνικός λαός δε θα αντιδράσει ποτέ.
Όμως αυτοί οι κύκλοι δεν εξουσιάζουν τον κόσμο τζογάροντας. Σαν καλοί σκακιστές μπορούν να «δουν» πολλές κινήσεις παρακάτω.
Οπότε γιατί δε φοβούνται με το ενδεχόμενο μιας επανάστασης;
Ο σκύλος είναι πιστός και αποχαυνωμένος, τρομοκρατημένος μάλλον, αλλά κάθε σκύλος κρύβει μέσα του έναν λύκο.
Και αν κάποια μέρα ο λύκος ξυπνήσει τι θα γίνει;
Όσο παράδοξο και να ακούγεται ίσως αυτό ακριβώς να επιζητούν τα αφεντικά του: Να αγριέψει.
Γιατί όταν ο λύκος αγριεύει στρέφεται εναντίον όποιου είναι πιο κοντά του.
Σκεφτείτε ‘το: Οι άνθρωποι μέρα με τη μέρα εξαθλιώνονται. Ο κοινωνικός ιστός δεν ενισχύεται, αλλά πολώνεται. Στερημένοι από κάθε ηθική αξία οι Έλληνες έχουν αρχίσει να στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλον.
«Homo homini lupus est», έγραφε ο Χομπς πριν πολλούς αιώνες. «Ο άνθρωπος θα φερθεί στον άνθρωπο σαν λύκος.»
Σκεφτείτε ‘το: Αν «αύριο» ο άνθρωπος που κάνει τον πρωθυπουργό διπλασιάσει τη φορολογία και προχωρήσει στην κατάσχεση κατοικιών και λοιπών περιουσιακών στοιχείων για οποιοδήποτε χρέος τι θα συμβεί στους ανθρώπους;
Μπορεί απλά να αφήσουν να τους πάρουν το σπίτι τους και να μείνουν άστεγοι για 300 αργύρια.
Αλλά το πιο πιθανό είναι ότι θα λυσσάξουν.
Και όταν θα βγουν στο δρόμο δε θα πρόκειται για μια ειρηνική επανάσταση, δε θα είναι καν επανάσταση… Θα είναι εξέγερση, θα είναι οργή όχλου, θα είναι βία, θα είναι λεηλασία και φόνος.
Και δε θα στρέφεται ενάντια σε εκείνους που τον έφεραν στα πρόθυρα της λιμοκτονίας, αλλά ενάντια στους πιο αδύναμους, στους πιο φτωχούς, στους πιο λιμασμένους.
Η απόγνωση δεν είναι καλός συμβουλάτορας.
Και τότε ίσως να «πρέπει» να παρέμβει ο στρατός. Οπότε θα μιλάμε και επισήμως για πραξικόπημα.
Αλλά τότε ίσως ο στρατός να μην είναι αρκετός.
Οπότε ποιοι θα οριστούν αυτόκλητοι σωτήρες;
Ποιοι άλλοι από τα «αφεντικά» που έκοψαν το φαΐ στο σκύλο μέχρι να γίνει λύκος;
Δεν είναι απίθανη αυτή η περίπτωση: Αυτοί που επιζητούν την επανάσταση του λύκου, την επανάσταση των λυσσασμένων, είναι αυτοί που θα ωφεληθούν περισσότερο από την γεωπολιτική αστάθεια. Αυτοί που πάντα επωφελούνται, αυτοί που πάντα επεμβαίνουν, αυτοί που φέρνουν τη «δημοκρατία» (μέσα σε εισαγωγικά) και παίρνουν όλα τα άλλα.
Οι επαναστάσεις τύπου Ισλανδίας δε τους προσφέρουν τίποτα και τις κρύβουν κάτω από το χαλί.
Οι επαναστάσεις τύπου Χιλής (εκλογική επανάσταση) ή Κούβας (ένοπλη επανάσταση) ή Ιράν (φονταμενταλιστική επανάσταση) τους γεμίζουν τρόμο.
Οι παγκόσμιοι ηγέτες ποντάρουν πάντα στην πόλωση, στον εμφύλιο πόλεμο, στο χάος (ή στην απειλή για την ανθρωπότητα, αλλά αυτή τη δικαιολογία δεν μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν για τη μικρή και ασήμαντη Ελλάδα).
Γιατί τότε έχουν ένα ηθικό έρεισμα για την «παρέμβαση» τους -για την στρατιωτική εισβολή, την πολιτική κατοχή και την οικονομική εκμετάλλευση, αν θέλουμε να είμαστε ακριβολόγοι.
Για κάθε αρχηγό κράτους το μόνο καλύτερο από έναν τυφώνα είναι ο πόλεμος. Ειδικά όταν αυτός γίνεται για ανθρωπιστικούς σκοπούς.
Οι παγκόσμιοι ηγέτες είναι έτοιμοι από καιρό για την έκρηξη, για την πυρκαγιά. Ίσως μάλιστα και να την συνδαυλίζουν.
Και πως θα μπορούσε να αποφύγει ο σκύλος τη λύσσα και τη συνακόλουθη ευθανασία;
Εκλογική επανάσταση δεν μπορεί να συμβεί σε αυτή τη χώρα, η οποία είναι καθαρά μικροαστική χωρίς καμία ταξική συνείδηση.
Ένοπλη επανάσταση επίσης δεν μπορεί να γίνει, όχι επειδή η Αλέκα δε θα έπειθε ως Φιντέλ Κάστρο (ούτε ο Τσίπρας ως Γκεβάρα), αλλά γιατί δεν υπάρχει η επαρκούμενη συσπείρωση και αυταπάρνηση.
Φονταμενταλιστική επανάσταση επίσης δεν μπορούμε να έχουμε –και ευτυχώς.
Η συνταγματική επανάσταση τύπου Ισλανδίας είναι ανέφικτη, γιατί μας είναι πολύ δύσκολο να ομοφωνήσουμε.
Η επανάσταση πολιτικής ανυπακοής είναι ένα παραμύθι για την Ελλάδα, όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει ένας ηγέτης με την εντιμότητα του Γκάντι ή του Μαντέλα, αλλά γιατί έχουμε εθιστεί στην καχυποψία και στην απατεωνιά, οπότε δε θα μπορούσαμε να δεχτούμε έναν έντιμο ως ηγέτη.
Η πιο πιθανή «επανάσταση» για την Ελλάδα είναι η νεοναζιστική, η τύπου εθνικιστική (όπως λέμε τρίγωνα –τύπου- Πανοράματος).
Μα και αυτή θα οδηγήσει πολύ σύντομα στην αστάθεια και στον πόλεμο.
Σκεφτείτε ‘το: Αν κάποιος «άνθρωπος» σαν το Μιχαλολιάκο γίνει πρωθυπουργός (μη γελάτε), δε θα αργήσουν τα πόγκρομ (διώξεις) για τους Μουσουλμάνους της Θράκης –της χρυσοφόρας Θράκης.
Και τότε οι Τούρκοι θα «αναγκαστούν» να εισβάλλουν για να προστατέψουν τα δικαιώματα της «Τουρκικής μειονότητας».
Και ποιους νομίζετε ότι θα υποστηρίξουν οι κυανόκρανοι όταν παρέμβουν;
Τους χρεοκοπημένους Έλληνες;
Μια χώρα που, όπως είπε και η φίλτατη Μέρκελ, δεν μπορεί να μιλάει για εθνική ανεξαρτησία με το χρέος στο 80% του ΑΕΠ;
Το μόνο θετικό στο αδιέξοδο όπου βρισκόμαστε, σε αυτή την ηθική και πολιτική χρεοκοπία, είναι ότι μόνο αν υποδουλωθούμε ολοκληρωτικά θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε τον εαυτό μας.
Γιατί μόνο όταν καταλάβουμε ότι όλοι είμαστε ραγιάδες, ανεξαρτήτως ιδεολογικών πεποιθήσεων, θα μπορέσουμε –έστω προσωρινά- να ξεπεράσουμε τις προσωπικές και ιδεολογικές διαφορές μας.
Αλλά ούτε και αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Τίποτα δεν είναι βέβαιο όταν μιλάμε για το πιο απρόβλεπτο ζώο… Τον άνθρωπο.
