Σοκαρισμένη η κοινή γνώμη, η τόσο αθώα κοινή γνώμη, από το νεαρό της ηλικίας των ληστών/αναρχικών/τρομοκρατών του Βελβεντού.
Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς είναι αυτή η περίφημη «κοινή γνώμη».
Είναι το άθροισμα της ανθρώπινης βλακείας; Δεν μπορεί, αφού η βλακεία –όπως απέδειξε ο Αϊνστάιν- είναι άπειρη. Και δεν μπορείς να προσθέσεις το άπειρο με το άπειρο.
Είναι, μήπως, η «κοινή γνώμη» ο μέσος όρος της λογικής, της ευφυΐας, της ευσυνειδησίας, της αυτογνωσίας και της εντιμότητας του ανθρώπινου πληθυσμού;
Κι αυτό είναι λανθασμένο, αφού ο άνθρωπος δεν είναι στατιστικό στοιχείο, δεν υπάρχει μέσος άνθρωπος.
Ο μέσος άνθρωπος, όπως και η κοινή γνώμη –αυτή η «κοινή γνώμη» που τόσο εύκολα «συγκλονίζεται»- είναι επινόηση των πεφωτισμένων που προσπαθούν να προστατέψουν όσα έχουν αρπάξει.
Μην πηγαίνει το μυαλό σας στον Νταν Μπράουν και στις συνομωσιολογίες τύπου «Σοφοί της Σιών» ή «Ροδοσταυρίτες».
Λέγοντας πεφωτισμένοι δεν αναφέρομαι σε κάποιο μεταφυσικό τέρας της αποκαλύψεως ή σε μια καταχθόνια φυλή ή σε κάποιους που ζουν σε μεσαιωνικές κατακόμβες (με όλες τις ανέσεις, ακόμα και πισίνα) και κάνουν παράξενες χειραψίες.
Η πραγματικότητα είναι πιο απλή (πάντα είναι απλή η πραγματικότητα) και βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, αρκεί να τα έχουμε ανοικτά.
Ο «μέσος άνθρωπος» είναι το 99% του ανθρώπινου πληθυσμού που δεν ελέγχει τη ζωή του.
Οι πεφωτισμένοι είναι εκείνο το 1% που κατέχει τον πλούτο, καθώς και οι παρατρεχάμενοι τους: Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, ακαδημαϊκοί.
Αυτοί δημιουργούν την κοινή γνώμη, όχι για να προβλέψουν κάθε πιθανή αντίδραση, αλλά για να υποβάλλουν στους θεατές την επιθυμητή αντίδραση.Αυτοί τους υπαγορεύουν τα συναισθήματα που πρέπει να νιώσουν, τις σκέψεις που πρέπει να κάνουν.
Και η αγαπημένη τους αντίδραση, η πιο βολική, είναι αυτός ο «ξαφνικός κλονισμός», όπου οι θεατές επιτρέπεται μονάχα να «μουδιάσουν» και να νιώσουν ανήμποροι.
Έτσι σοκαρισμένη και μουδιασμένη είναι η κοινή γνώμη από την αποκάλυψη της «νέας γενιάς τρομοκρατών» (πως λέμε το νέο μοντέλο της Φορντ), από τα «μωρά της τρομοκρατίας».
Και προειδοποιούν από τις φυλλάδες και τα κανάλια τους γονείς ότι «μπορεί να είναι και το δικό σας παιδί τρομοκράτης».
Τι παράξενο, αλήθεια. Οι νέοι εξεγείρονται και κάποιες φορές παίρνουν τα όπλα. Τι αλλόκοτο!
Στη «Λεγεώνα των Ψυχών», η οποία γράφτηκε πριν τρία χρόνια, παρουσιάζω μια επαναστατική/τρομοκρατική οργάνωση που αποτελείται από έφηβους.Και δεν το αναφέρω για να παρουσιάσω τον εαυτό μου ως –μετά Χριστόν- προφήτη ούτε για να επαινέσω την «λογοτεχνική μου διαίσθηση».
Είναι η απλή λογική.
Όσο η αδικία αυξάνεται και το μέλλον του ανθρώπου καταβαραθρώνεται στη Γουόλ Στριτ, θα υπάρχουν όλο και περισσότερες εξεγέρσεις, συχνά βίαιες.
Και ποιος πιστεύετε ότι θα εξεγερθεί, ποιος θα αντιδράσει; Οι συνταξιούχοι; Ή μήπως οι οικογενειάρχες;
Αυτοί είναι δέσμιοι των ευθυνών που έχουν αναλάβει. Και κυρίως, αυτός είναι ο βασικός λόγος της ανημποριάς τους, είναι πλέον πολύ κυνικοί για να πιστέψουν σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την καθημερινότητα και τα βάσανα της.
Αυτοί που θα αντιδράσουν είναι οι νέοι, γιατί οι νέοι δεν έχουν ακόμα απωλέσει την πίστη τους σε έναν καλύτερο κόσμο, οι νέοι είναι ιδεαλιστές.
Ποιοι πετάνε πέτρες στα Ισραηλινά στρατεύματα κατοχής (ως άλλοι Δαυίδ ενάντια στον τεθωρακισμένο Γολιάθ); Οι γέροι;«Και τι κερδίζουν», θα με ρωτήσετε με το κυνικό σας χαμόγελο, «πέρα από έναν τόσο πρόωρο θάνατο;»
Αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε όσοι έχουμε μπει ως το λαιμό μες στα σκατά, είναι ότι οι νέοι συνεχίζουν –από ‘κει μέσα- να κοιτάνε τα αστέρια.
Οι νέοι δεν αντιδρούν για να αυξηθεί ο μισθός τους ή για να μην πληρώνουν διόδια.
Οι νέοι «θέλουν τον κόσμο και τον θέλουν τώρα», όπως έγραφαν στους τοίχους το Μάη του ’68.
Ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι θα χάσουν το κάνουν για να νιώσουν ελεύθεροι, έστω και για μια ώρα. Γιατί ο χρόνος των νέων δε μετριέται σε εργάσιμες ημέρες και σε δοντάκια που έβγαλε το μωρό.
Βεβαίως δεν είναι «όλοι οι νέοι» που παίρνουν τα όπλα. Οι γενικεύσεις είναι το καταφύγιο των ηλιθίων και το προπύργιο των λογοτεχνών.
Και όσο συνεχίζουν να είναι τέσσερις ή δέκα ή είκοσι, αποτελούν τη χαρά κάθε αυταρχικού καθεστώτος.Το κράτος επιζητά τη βία –σε μικρές δόσεις. Γιατί αυτή του δίνει το έρεισμα για να εντείνει τον αυταρχισμό του (απαγορεύοντας απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, αυτόνομες δράσεις), καθώς και το άλλοθι για την άσκηση της νόμιμης βίας.
Επιπλέον οι φυλλάδες και τα κανάλια στήνουν το επικοινωνιακό τους τσίρκο με κάθε σύλληψη.
Οι τρομοκράτες είναι ή καλομαθημένα πλουσιόπαιδα ή μετανάστες ή «τέρατα».
Και ο αναγνώστης (αυτός ο οποίος διαμορφώνεται από την «κοινή γνώμη»), του οποίου η κριτική σκέψη έχει ατροφήσει σε βαθμό κακουργήματος, αισθάνεται χαιρέκακη ικανοποίηση αφού οι εγκληματίες δεν είναι σαν εκείνον.
Ο εγκληματίας είναι ο άλλος, ο ξένος (κοινωνικά, φυλετικά, ψυχολογικά), οπότε ο κανιβαλισμός επιτρέπεται.
Δυστυχώς όμως για τους πεφωτισμένους δε γνωρίζουν ότι «παίζουν» με το πλέον ασταθές εκρηκτικό, τον άνθρωπο.
Η ανελευθερία και η αυταρχικότητα πολύ συχνά οδηγούν σε πιο γενικευμένες εξεγέρσεις. Τότε η αστυνομία είναι ανίκανη να αντιδράσει και συνήθως πρέπει να επέμβει ο στρατός. Και τότε μιλάμε για εμφύλιο πόλεμο, όπως συμβαίνει στις μισές χώρες της Βόρειας Αφρικής, οι λαοί της οποίας έχουν βουτηχθεί στην ανέχεια και την αδικία πολύ περισσότερα χρόνια από τους «νεοφώτιστους Έλληνες».
Η κοινή γνώμη συνεχίζει να νιώθει ασφαλής, όσο βρίσκεται μακριά από το επίκεντρο των ταραχών. Μέχρι που δύο αεροπλάνα γκρεμίζουν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.
Η τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους ήταν απόρροια της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Ακόμα και ένα τέτοιο χτύπημα, οι πεφωτισμένοι μπορούν να το χρησιμοποιήσουν προς όφελος τους, ξεκινώντας έναν καινούριο πόλεμο, κατακτώντας νέα εδάφη.
Αλλά τι θα κάνουν όταν η εξέγερση θα μεταφερθεί μέσα στο παλάτι τους;
