(Στο λεωφορείο)
1) Παρακαλώ την κυρία που κάνει τις αναγγελίες στο λεωφορείο να σταματήσει να σολοικίζει. Όταν λέει: «Παρακαλούμε τους επιβάτες να επικυρώνουν τα εισιτήρια τους», είναι σαν να λέει, «παρακαλούμε τους επιβάτες να σκουπίζουν τις μύτες τους»! Όποιο και να είναι το πλήθος των υποκείμενων η μύτη παραμένει μία για κάθε άνθρωπο. Το ίδιο ισχύει και για τα εισιτήρια: «Παρακαλούμε τους επιβάτες να επικυρώνουν το εισιτήριο τους». Ομιλείτε ελληνικά.
2) Στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν δύο –τουλάχιστον- γραφεία τελετών με την επωνυμία: «Μπαμπούλας»! Ο μεγαλύτερος μπαμπούλας ήταν ανέκαθεν ο θάνατος. Και μια ερώτηση: Εκείνα τα αποτεφρωτήρια, που υποσχέθηκε ο δήμαρχος, είναι έτοιμα; Για να ξέρουμε αν μπορούμε να πεθάνουμε εμείς που δεν θέλουμε να ταφούμε -ή αν θα πρέπει να περιμένουμε. Ζωή σε λόγου σας.
3) Ο άστεγος με τα μούσια είναι χίπστερ;
4) Οι απολυμένοι του Fokas απαιτούν να εργαστούν ξανά. Αλλά η Ιερά Μητρόπολη θέλει τα ενοίκια της. Ο Φωκάς δεν τα δίνει… Οι απολυμένοι μετρούν δέκα μέρες άνεργοι. Ο Fokas και ο Anthimos αγρόν ηγόραζαν… Μην απολύεις το δούλο σου, δέσποτα.
(Στον ΟΑΕΔ)
5) Ξένιος Δίας, αύρα, ανάπτυξη, δημοκρατία, οργανισμός απασχόλησης εργατικού δυναμικού… Όταν οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους, τίποτα δεν έχει σημασία πια.
6) Η παρακείμενη καφετέρια έβαλε τραπεζάκια και έξω από τον ΟΑΕΔ… Κάποιοι άνθρωποι δεν θα 
μείνουν άνεργοι ποτέ.
7) Κάποιοι άνεργοι έχουν συνηθίσει τόσο να περιμένουν στον ΟΑΕΔ, που όταν έρχεται η σειρά τους δεν πηγαίνουν στο γραφείο για να εξυπηρετηθούν. Μόνο βγάζουν καινούριο νούμερο και περιμένουν, ώσπου να κλείσουν και να τους διώξουν. Ιδρυματισμός.
8) Αν όλοι οι άνεργοι της γης, δίναν γερά τα χέρια, κορίτσια-αγόρια στη σειρά και δυο τρανσέξουαλ… Ο κύκλος θα γινότανε πολύ-πολύ μεγάλος και δυο φορές τη γη μας θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.
9) Προγράμματα κοινωφελούς εργασίας. Κάτι σαν τη ρήση του Κένεντι: «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα. Ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου.»
10) Μια μωρομάνα μπαίνει κρατώντας το παιδί της, ούτε έξι μηνών, στην αγκαλιά της. Εκείνο γκρινιάζει. Του ψιθυρίζει: «Σσσσς, μωράκι μου, μπήκαμε στον ΟΑΕΔ»… Έτσι. Να συνηθίζουν από μικρά.
11) Ένας Αφρικανός μπαίνει, αγχωμένος και κατηφής, όπως και όλοι οι Καυκάσιοι, με το χαρτοφύλακα παραμάσχαλα. Ίσως θα έπρεπε να κρατάει μια ταμπέλα: «I came to take your job. But you dont have one!»
12) Μια γριά μπαίνει και ζητιανεύει. Κάποιοι της δίνουν. Τι είναι πενήντα λεπτά μπροστά στην αιωνιότητα της αναμονής;
13) Μια κοπέλα μπαίνει φορώντας μπλούζα που γράφει: «Sos Χαλκιδική – Όχι στην εξόρυξη χρυσού». Πόσοι από εδώ μέσα θα δεχόντουσαν να δουλέψουν στον Μπομπολικό Χρυσό; Μη βιάζεσαι να πεις: «Εγώ ποτέ!»
14) Βγαίνω για ένα τσιγάρο. Στο τραπεζάκι έχει κάτσει ένας νεαρός. Δίπλα του κάθεται μια κοπέλα. Πιάνουν την κουβέντα… Ανάβω κι άλλο τσιγάρο, χρόνος υπάρχει άφθονος… Το ζευγαράκι φαίνεται να τα πηγαίνει καλά. Μπορεί να μη βρουν δουλειά, αλλά ίσως να περάσουν μια όμορφη νύχτα. Γραφείο γνωριμιών: «Οι άνεργοι».
15) Δίπλα στην πόρτα ένα αυτοκόλλητο: «Άνεργος μπορεί, ξεφτιλισμένος και ρατσιστής ποτέ! Antifa» Από κάτω θα έπρεπε να μπει ένα ακόμα: «Ξεφτιλισμένος και ρατσιστής μπορεί, άνεργος ποτέ! ΝΔΦΚ»
16) Καθώς πλησιάζει το νούμερο μου αισθάνομαι έξαψη! 361, 362… Το 363 δεν υπάρχει, μάλλον προτίμησε την αυτοχειρία… 364… Έλα, πάτα ‘το, τι κάνεις;
17) 365… Πηγαίνω στο γραφείο 2, περήφανος που άντεξα. Η υπάλληλος αυτή με έχει εξυπηρετήσει άλλες δυο-τρεις φορές. Άραγε θα με θυμάται;
“Καλημέρα…. Καλησπέρα μάλλον. Τι κάνετε;” της λέω.
“Ταυτότητα, εκκαθαριστικό και ΑΜΚΑ”, λέει αυτή, κάπως ψυχρά.
Γυναίκες! Της τα δίνω.
Είμαστε άνθρωποι χωρίς ιδιότητες. Τουλάχιστον έχουμε ΑΜΚΑ.
18) Φεύγοντας νιώθω ότι έκανα κάτι σημαντικό. Όλοι με κοιτάνε με φθόνο: «Αυτός τελείωσε». Αλλά το μόνο που κέρδισα είναι μια κάρτα –και ένα ραντεβού για τρεις μήνες μετά. Εις το επανιδείν, συνάδελφοι.
19) Βγαίνοντας από τον ΟΑΕΔ όλοι κοιτάνε κάτω. Έτσι διασχίζουν το δρόμο, αδιαφορώντας για τις κόρνες και τα βρισίδια των οδηγών. Στη χειρότερη περίπτωση ακαριαίος θάνατος. Στην καλύτερη μια αποζημίωση και μερικά σπασμένα κόκαλα. Πρέπει η Τροχαία να βάλει μια πινακίδα, όπως αυτές που έχουν έξω από τα σχολεία: «Προσοχή! Αργά! Περνάνε άνεργοι!»
(Στο λεωφορείο της επιστροφής)
20) Διαβάζω για τον «πατέρα» του φιλελευθερισμού, φον Χάγιεκ: «Στην φιλελεύθερη κοινωνία», λέει ο Χάγιεκ, «τα άτομα είναι πιο ελεύθερα, πιο ισότιμα, πιο εύπορα, απ’ ό,τι στην κοινωνία της κατευθυνόμενης οικονομίας.» 
Τι μαζοχισμός!
(Στο σπίτι)
21) Αργά το βράδυ, καθώς κάθομαι στο μπαλκόνι για να γράψω αυτά τα στιγμιότυπα, βλέπω μια τετραμελή οικογένεια τσιγγάνων (γύφτων, ρομά, μελελέ, πείτε ‘τους όπως νομίζετε) να ξεκαθαρίζει τη λεία της. Έχουν βρει δυο σακούλες με ρούχα και τα ξεδιαλέγουν. Κάθονται στο δρόμο, κάτω από το φανοστάτη. Η μάνα και η κόρη κοιτάνε ποιο τους αρέσει. Ο πατέρας καπνίζει. Ο γιος ανοίγει το ακορντεόν και αρχίζει να παίζει, για προσωπική του ευχαρίστηση. Οι τσιγγάνοι είναι μποέμ; Έχουν οι τσιγγάνοι ΑΜΚΑ;
