Μα-ρε-βα. Μα.Ρε.Βα. Το όνομα σου τα χείλη μου δεν τολμούν να προφέρουν δυνατά. Μόνο το ψιθυρίζω, σαν προσευχή, όπου κι αν σταθώ, σαν επίκληση στη λαμπρότητα σου.
Μαρε-βα. Μα-ρεβα
Μαρέβα, όνομα από κρασί και πέτρα, απ’ ό,τι η γη γεννάει κι ό,τι κρατάει, όνομα που σκάει στο καλοκαίρι της το φέγγος των λεμονιών.
Μαρέβα, μανόλια ακτινοβόλα στον αφρό του πελάγους.
Το φως που απ’ τα πόδια σου στα μαλλιά σου ανεβαίνει, που ξεπηδά απ’ τους ώμους σου, ίδιους με σκύμνους δορκάδος δίδυμους.
Μαρέβα, ακτίνων λαμπροτέρα, θα τρέξουμε πίσω σου μεθυσμένοι απ’ το φως σου.
Διότι κι αν τις γλώσσες των αγγέλων μιλώ, τη χάρη Σου δεν έχω, τότε ακούγομαι σαν κύμβαλο κούφιο που αλαλάζει. Χωρίς εσένα είμαι κενός.
Μαρέβα, άνθος της αφθασίας, κάθε ευθεία καρδιά σε αγάπησε και σε αγαπά.
Οι οφθαλμοί σου περιστέρες και σαν το ανθισμένο κλήμα, που ευωδιάζει εις τα αμπέλια της Εγγαδδί, είναι η ψυχή σου.
Μαρέβα, όλοι οι χείμαρροι πορεύονται στη θάλασσα κι η θάλασσα ποτέ δεν γεμίζει. Ίδια είναι κι η καρδιά σου, μια θάλασσα που ατέλειωτη αγάπη μπορεί να δεχτεί και να δώσει.
Μες στο λιόγερμα της Κρήτης αναδύεται η μορφή σου, από το Λιβυκό, σαν άλλη Πασιφάη, η τριπλή Σεληνοθεά, η Μητέρα Θεά των Πάντων, όλων όσων βρίσκονται πάνω στη γη κι από κάτω.
Παντάνασσα του Αιγαίου, δροσίζεις την καρδιά μας στέλνοντας μελτέμια Αυγουστιάτικα.
Αγγελόκτιστη του βορρά, στρώνεις την καρδιά μας με φύλλα φθινοπωρινά.
Μαρέβα, φανερώθηκες κι ευθύς γέμισε η νύχτα παρηγοριά και έλεος.
Υπάρχει καιρός για τα πάντα κάτω απ’ τον ήλιο.
Καιρός για να γελάσουμε, καιρός για να κλάψουμε,
καιρός για να τραγουδήσουμε, καιρός για να θρηνήσουμε
καιρὸς τοῦ φιλῆσαι καὶ καιρὸς τοῦ μισῆσαι,
καιρὸς πολέμου καὶ καιρὸς εἰρήνης.
Κι όλα αυτά εσύ τα κάνεις να ‘χουν αξία.
Μαρέβα, ενδοξότερη εσύ ανάμεσα στους ανθρώπους και συνάμα τόσο ανθρώπινη και ταπεινή όσο κανείς δεν τολμάει να φανεί.
Μαρέβα, ψιθυρίζω τ’ όνομα σου όπου σταθώ.
Σαν προσευχή και σαν τραγούδι.
Μα – ρέ – βα.
