Ο Υάκινθος είχε πέσει σε κατάθλιψη.
Μετά από ένα επεισόδιο με κάτι αλητάμπουρες που τον είχαν κάνει μαύρο δεν τολμούσε να βγει από το σπίτι. Αρκέστηκε να βλέπει τον κόσμο πίσω από τις γρίλιες. Τριγυρνούσε ράθυμος και έπαιζε με τα pokemon.
Με το που βράδιαζε σκαρφάλωνε στο παράθυρο και κοιτούσε τα άστρα. Ώρες ατελείωτες ατένιζε τους αστερισμούς και γουργούριζε.
Ο Υάκινθος δεν ήταν ένας συνηθισμένος γάτος. Δεν ήταν καν γάτος. Ήταν γάτα.
Είχε ένα χρώμα σταχτί-μοβ-ιώδες. Σταχτιώδες. Πλούσιο τρίχωμα και μακρύ. Μάτια πράσινα με μια υποψία από κίτρινο.
Κοιμόταν μόνο αν άκουγε την Παππά να απαγγέλλει: “οι δυο σου μαστοί, ως δύο σκύμνοι δορκάδος δίδυμοι.”
Ήταν και πολυταξιδεμένος. Τορίνο, Μιλάνο, Βενετία, Κέρκυρα, Αθήνα. Ίσως αυτό τον έκανε λίγο υπερόπτη.
Μια νύχτα, όπως καθόμασταν και συζητάγαμε, μια πεταλούδα μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο και άρχισε να πετάει γύρω από το φως σε έναν ικάριο χορό.
Ο Υάκινθος είδε το έντομο, κατέβηκε αργά από το περβάζι και στάθηκε στο κέντρο του νοητού κύκλου που σχημάτιζε το πέταγμα του. Έμεινε για λίγο ακίνητος και απαθής. Αίφνης πραγματοποίησε ένα -σκεδαστικό- άλμα.
Μπροστά στα μάτια μας η πιο νωχελική γάτα της Ιταλίας πετάχτηκε και άρπαξε τη νυχτοπεταλούδα που πλανιόταν γύρω από το φως, μαστουρωμένη σαν δερβίσης.
Έδωσε μια και την κατάπιε.
Από εκείνη την νύχτα ο Υάκινθος άλλαξε συμπεριφορά.
Αρχικά βάλθηκε να τρώει όλες τις μύγες και τα κουνούπια του σπιτιού.
Η κουνουπιέρα έγινε κουρέλι από τα νύχια του.
Έπειτα, κάθε πρωί, πριν καν βγει ο ήλιος, διέσχιζε με αυτοπεποίθηση τους δρόμους της Ματσεράτα.
Κάποιο απόγευμα δε γύρισε.
Ένας λύγκας έκανε την εμφάνιση του τον ίδιο καιρό στο δάσος.
Ίσως ήταν σύμπτωση.
