Ο Υάκινθος δεν ήταν ένας συνηθισμένος γάτος.
Είχε χρώμα σταχτί-μοβ-ιώδες· σταχτιώδες. Πλούσιο τρίχωμα και μακρύ. Μάτια πράσινα με μια υποψία από κίτρινο.
Κοιμόταν μόνο αφού άκουγε την Ειρήνη Παππά ν’ απαγγέλλει το Άσμα Ασμάτων: «Οι δυο σου μαστοί, ως δύο σκύμνοι δορκάδος δίδυμοι».
Ήταν και πολυταξιδεμένος· Νάξος, Τορίνο, Μιλάνο, Βενετία, Κέρκυρα, Αθήνα. Ίσως αυτό τον έκανε λιγάκι υπερόπτη.
Όταν βρέθηκα στη Ματσεράτα ο Υάκινθος είχε πέσει σε κατάθλιψη. Μετά από ένα επεισόδιο με κάτι αλητάμπουρες του δρόμου, που τον είχαν κάνει μαύρο, δεν τολμούσε να βγει από το σπίτι. Αρκέστηκε να βλέπει τον κόσμο πίσω από τις γρίλιες.
Τριγυρνούσε ράθυμος στα ξύλινα πατώματα κι έπαιζε με τα Pokemon. Με το που βράδιαζε σκαρφάλωνε στο παράθυρο και κοιτούσε τ’ άστρα. Ώρες ατελείωτες ατένιζε τους αστερισμούς και γουργούριζε μελαγχολικά.
Ώσπου μια νύχτα, όπως καθόμασταν και συζητάγαμε πίνοντας κιάντι, μια νυχτοπεταλούδα μπήκε απ’ το ανοιχτό παράθυρο κι άρχισε να πετάει γύρω απ’ το φως σε έναν Ικάριο χορό.
Ο Υάκινθος είδε το έντομο, κατέβηκε αργά απ’ το περβάζι και στάθηκε στο κέντρο του νοητού κύκλου που σχημάτιζε το πέταγμα του. Έμεινε για λίγο ακίνητος κι απαθής. Αίφνης πραγματοποίησε ένα -σκεδαστικό- άλμα.
Μπροστά στα μάτια μας η πιο νωχελική γάτα της Ιταλίας πέταξε κι άρπαξε τη νυχτοπεταλούδα που πλανιόταν γύρω από το φως. Έδωσε μια και την κατάπιε.
Από κείνη τη νύχτα ο Υάκινθος άλλαξε συμπεριφορά.
Αρχικά βάλθηκε να τρώει όλες τις μύγες και τα κουνούπια του σπιτιού. Η κουνουπιέρα έγινε κουρέλι απ’ τα νύχια του.
Έπειτα, κάθε πρωί, πριν καν να βγει ο ήλιος, διέσχιζε με αυτοπεποίθηση τους δρόμους της Ματσεράτα. Κανείς αλητόγατος δεν τόλμησε να του μιλήσει.
Κάποιο απόγευμα ο Υάκινθος δεν γύρισε. Αφήσαμε το παράθυρο ανοιχτό, τον φωνάζαμε, βάλαμε αφίσες στις κολώνες. Τίποτα.
Ένας λύγκας έκανε την εμφάνιση του τον ίδιο καιρό στα Απέννινα όρη. Ίσως ήταν σύμπτωση.
