Όταν γυριζόταν το «Απέραντο Γαλάζιο», στην Αμοργό, ένα από τα εκπαιδευμένα δελφίνια το έσκασε. Μάλλον ξελογιάστηκε κι αυτό από το φως των Κυκλάδων και αποφάσισε να αυτομολήσει στο αληθινό απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.
Όμως, καθώς ήταν συνηθισμένο να ζει κοντά στους ανθρώπους, εμφανίστηκε κάποια μέρα σε ένα άλλο νησί. Για λίγες μέρες το φιλικό δελφίνι έγινε ο πόλος έλξης για όλα τα παιδιά του νησιού –καθώς και για τους μεγάλους. Έπειτα εξαφανίστηκε ξανά. Όλοι υπέθεσαν ότι το δελφίνι είχε βγει στην ανοιχτή θάλασσα για να ζήσει με τους όμοιους του.
Δυστυχώς, μετά από μια βδομάδα, κάποιος ανακάλυψε το δελφίνι, νεκρό, σε μια απρόσιτη παραλία του νησιού.Το είχαν πυροβολήσει.
~~
Αυτήν την ιστορία μου τη διηγήθηκε ο Λ. ένας ερασιτέχνης φυσιοδίφης, ο οποίος είχε περάσει αρκετά χρόνια στο συγκεκριμένο νησί. Δεν τον πίστεψα.
«Είναι σίγουρο ότι το είχαν πυροβολήσει;» τον ρώτησα. «Ίσως ήταν η τρύπα που έχουν τα δελφίνια, ξέρεις, αυτή πάνω από το κεφάλι τους… Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένας άνθρωπος θα έκανε κάτι τέτοιο.»
Έλεγα ψέματα. Ήξερα ότι οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για τα πάντα, για το χειρότερο και για το καλύτερο. Αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Η συζήτηση προχώρησε στην προαιώνια μάχη ανάμεσα στη βαρβαρότητα και τον πολιτισμό. Υποστήριζα ότι ο πολιτισμός, η αλήθεια, η δικαιοσύνη και –γιατί όχι;- η αγάπη, πάντα νικούν.
Ο Λ. δεν ήταν τόσο αισιόδοξος. Μου είπε άλλη μια ιστορία φυσικής επιλογής:
Κάπου στην Αφρική ζούσαν δύο διαφορετικά είδη χιμπαντζήδων. Ο κοινός χιμπαντζής και ο πυγμαίος χιμπαντζής –ή μπονόμπο.
Το πρώτο είδος είναι ιδιαίτερα βίαιο και πολεμοχαρές. Οι συγκρούσεις και οι βιαιοπραγίες στην κοινωνία τους είναι καθημερινό φαινόμενο. Τα αρσενικά χτυπούνε τα θηλυκά και οι καταγραφές δολοφονιών ανάμεσά τους ξεπερνούν ακόμη και τα ανθρώπινα στατιστικά.
Το δεύτερο, οι πλησιέστεροι συγγενείς μας σύμφωνα με τη γενετική, είναι πολύ φιλήσυχοι και φιλειρηνικοί. Ποτέ δεν έχει αναφερθεί, από ερευνητή, δολοφονία στο είδος τους. Φροντίζουν τα παιδιά τους πιο πολύ και από τους ανθρώπους.
Μια λεπτομέρεια: Στο πρώτο είδος αρχηγός της κάθε ομάδας είναι το κυρίαρχο αρσενικό. Στο δεύτερο είδος επικρατεί μια λανθάνουσα γυναικοκρατία.(βλέπε και http://www.planetinfocus.gr/site/headlines/Bonobo_Our_ancestors/ )
Τα δύο είδη τα χώριζε ένα μεγάλο ποτάμι. Ποτέ δεν είχαν έρθει σε επαφή -για χιλιάδες τουλάχιστον χρόνια. Ώσπου οι άνθρωποι έφτιαξαν ένα φράγμα λίγο πιο βόρεια και το ποτάμι, το φυσικό σύνορο, στέρεψε.
Μόλις οι βίαιοι χιμπαντζήδες ανακάλυψαν το άλλο είδος επιτέθηκαν. Σκότωσαν τα αρσενικά ή τα εκδίωξαν. Σκότωσαν και τα μικρά. Έπειτα πήραν τις θηλυκές στο δικό του «χωριό».Η βαρβαρότητα είχε κερδίσει.
Μήπως τελικά ο Λ. –ο απαισιόδοξος Λ.- είχε δίκιο;
~~
ΕΠΙΜΥΘΙΟ:Κάθε μέρα ρίχνω μια διαδικτυακή ματιά σε εφημερίδες όπως η Καθημερινή, Τα Νέα, το Πρώτο Θέμα. Δε με ενδιαφέρουν τα άρθρα τους, αφού αυτά μπορούν να συνοψιστούν σε τρεις πηχυαίους τίτλους:«Οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι»«Η κυβέρνηση μας σώζει (κάθε τρίμηνο) από τον όλεθρο της χρεοκοπίας»«Χωρίς τη βοήθεια των ξένων θα καταστραφούμε»
Δε διαβάζω τα άρθρα, αλλά τα σχόλια των αναγνωστών. Στην αρχή ξαφνιαζόμουνα από αυτά, αφού –ως εγωκεντρικό άτομο- πίστευα ότι όλοι σκέφτονται περίπου σαν εμένα.
Ο καλόγερος στο μοναστήρι, που συναναστρέφεται μόνο καλογήρους και διαβάζει μόνο την Αγία Γραφή, νομίζει ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι κοντά.
Το ίδιο παθαίνει όποιος συνομιλεί μόνο με ομοϊδεάτες του, διαβάζει μόνο την εφημερίδα του και ακούει αποκλειστικά Τρίτο Πρόγραμμα: Νομίζει ότι όλος ο κόσμος συμμερίζεται τις ιδέες του.
Τα σχόλια των αναγνωστών των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων –οι οποίες, παρεμπιπτόντως είναι αυτές με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία- μου φανέρωσαν τις πεποιθήσεις της πλειονότητας του ελληνικού λαού:
«Τα δελφίνια είναι ζώα επικίνδυνα, όταν ζουν ελεύθερα. Σχίζουν τα δίκτυα των ψαράδων, είναι απρόβλεπτα και μεταφέρουν μεταδοτικές ασθένειες-ιδεολογίες.»
και
«Μόλις το ποτάμι στερέψει οι μπονόμπο θα έχουν το τέλος που τους αξίζει.»
