(Δύο περιστατικά και δύο μύθοι για τη προαιώνια σύμπνοια των Ελλήνων)
1) Η προσήνεια των Κοάλα
Προχθές ένα φίλος βρέθηκε στο Σίντνεϋ.
Όχι ως τουρίστας, για να θαυμάσει τα κοάλα, αλλά ως μετανάστης –οικονομικός, η πολιτική μετανάστευση δεν άρχισε ακόμα.
Συναντηθήκαμε σε μια ημερίδα για τη μετανάστευση στην Αυστραλία. Αυτός είναι εργένης –ούτε παιδιά ούτε σκυλιά. Οπότε του ήταν πιο εύκολο να πάρει την απόφαση.
«Δεν υπάρχει μέλλον εδώ», μου είπε. «Τα πράγματα μόνο χειροτερεύουν. Εκεί υπάρχουν δουλειές, ευκαιρίες.»
Ο εισηγητής της ημερίδας μας είχε πει ότι στα ελληνικά εστιατόρια, τα οποία δεν είναι και λίγα, δουλεύουν Κινέζοι και Ινδονήσιοι, οι οποίοι δεν ξέρουν λέξη στα αγγλικά.
«Η κρίση δεν είναι τοπικό φαινόμενο», του είπα σαν να προσπαθούσα να δικαιολογήσω την απροθυμία μου. «Δεν είναι καν κρίση. Είναι πόλεμος και πολύ σύντομα θα μεταφερθεί και στην Αυστραλία, σε κάθε χώρα.» «Και είναι καλύτερα να μείνω εδώ να με ζουν οι γονείς μου;» με ρώτησε αυτός.
Είχε εκεί κάποιους μακρινούς συγγενείς, οι οποίοι θα τον βοηθούσαν στο ξεκίνημα. Το είχε πάρει απόφαση.
Τα νέα που μου έστειλε δεν ήταν ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά. Ο μακρινός του ξάδελφος, ο οποίος θα τον βοηθούσε, δεν μπόρεσε να τον συναντήσει
-λόγω «ανειλημμένων υποχρεώσεων».
Όταν έμπαινε σε ελληνικό εστιατόριο και έλεγε ότι είναι Έλληνας που ψάχνει για δουλειά ως σερβιτόρος οι ιδιοκτήτες του γυρνούσαν τα μούτρα. Μάλλον προτιμούσαν τους Κινέζους και τους Ινδονήσιους.
2) Προεδρομαχίες
Πριν πολλά χρόνια, στην Νάξο, είχα συναντήσει έναν ηλικιωμένο Ελληνοκαναδό. Στο Τορόντο είχε μια εταιρία ηλεκτρικών ειδών.
«Ποια είναι η πιο δυνατή ομογένεια στον Καναδά;» τον ρώτησα κάποια στιγμή.
«Οι Έλληνες φυσικά», είπε αυτός φουσκώνοντας σαν περιστέρι.
Όμως μετά το σκέφτηκε και συνοφρυώθηκε.
«Λάθος», μου είπε, «οι Εβραίοι είναι…»
«Οι Εβραίοι;» Ήλπιζα να μην έχω πέσει πάνω σε κανέναν από εκείνους που παραληρούν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν για τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών.
«Οι Έλληνες», μου εξήγησε αυτός, «είναι δυνατοί ως μονάδες. Αλλά δεν μπορούν να συνεργαστούν. Όλη την ώρα φαγώνονται στην Κοινότητα, για το ποιος θα γίνει πρόεδρος και ποιος έφταιγε για το ένα και τι καλό έκανε ο άλλος…»«Κάτι μου θυμίζει αυτό», είπα κοιτώντας γύρω.
«Οι Εβραίοι είναι αλλιώς… Όταν ένας Εβραίος βρεθεί στο Τορόντο πάει κατευθείαν στη συναγωγή. Τον ρωτάνε εκεί τι ξέρει να κάνει. Αν ξέρει να κάνει κάτι του δίνει δάνειο η Εβραϊκή Κοινότητα, με μηδενικό επιτόκιο. Αν αποτύχει την πρώτη φορά του δίνουν και δεύτερο δάνειο. Τρίτη δεν έχει… Και είναι δεμένοι. Ο ένας υποστηρίζει τον άλλο, όχι σαν εμάς.»
Πίσω μου ένας πελάτης έβριζε το σερβιτόρο.
«Πάρε αυτήν την αηδία που μας έφερες και δως ‘την στο αφεντικό σου να τη φάει», του είπε και του πέταξε το πιάτο με την «αηδία».
Ο σερβιτόρος υπάκουσε σκύβοντας το κεφάλι.
3) Μύθος από την Νάξο (υπάρχει -με διαφορετικά ζώα- σε όλη την Ελλάδα)
Κάποτε ο Θεός κατέβηκε στη Γη και αποφάσισε να βοηθήσει τους Ναξιώτες.
«Θα δώσω στον καθένα σας από ένα πράγμα», τους είπε.
Πήγε, λοιπόν, στον πρώτο και τον ρώτησε τι ήθελε.
«Ένα γάδαρο», είπε αυτός και αμέσως η ευχή του πραγματοποιήθηκε.
«Εσύ τι θέλεις;» ρώτησε ο Θεός τον δεύτερο Ναξιώτη.
«Να ψοφήσει ο γάδαρος του προηγούμενου», είπε εκείνος και αμέσως η ευχή του πραγματοποιήθηκε.
4) Μύθος που αναφέρει ο Καζαντζάκης σε κάποιο βιβλίο του (νομίζω είναι το «Αναφορά στον Γκρέκο», αλλά δε βάζω και στοίχημα).
Έκανε το λάθος ο Θεός να φτιάξει κάποτε τον Έλληνα. Εκείνος όμως ήταν τετραπέρατος και δεν είχε ιερό και όσιο. Όργωσε τη γη, κατέκτησε τη θάλασσα και άρχισε να κοιτάει προς τον ουρανό.
«Αυτός», σκέφτηκε ο Θεός, «μέχρι κι εμένα θα ρίξει κάτω. Πρέπει να τον σταματήσω.»
Τότε έφτιαξε ο Θεός τον Τούρκο και έβαλε τους δύο τους να παλεύουν.
Ήταν ισοδύναμοι και κράτησε πολύ καιρό η πάλη. Ώσπου μια μέρα του βάζει ο Έλληνας μια τρικλοποδιά και πάρτον κάτω τον Τούρκο.
«Α, δεν τον κάνω ζάφτι αυτόν», μονολόγησε ο Θεός.
Και έφτιαξε άλλον έναν Έλληνα.
Ξεκίνησαν να παλεύουν οι δύο Έλληνες. Πότε ο ένας τρικλοποδιά, πότε ο άλλος, περάσανε οι αιώνες και ο Θεός βρήκε την ησυχία του.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων:
Αυτό το κείμενο δεν αναφέρεται στους Εβραίους ως τους αντίχριστους που θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο και να εξαλείψουν τους Έλληνες.
Αν κάποιος κάνει τον κόπο να ψάξει στο Forbes για τους πλουσιότερους ανθρώπους θα βρει Μεξικάνους (αυτής της εθνικότητας είναι ο πρώτος), Αμερικάνους, Ινδούς, Γάλλους, Ισπανούς, Σουηδούς, Κινέζους, Άραβες, Έλληνες και πάσα τα έθνη.
Οι δισεκατομμυριούχοι είναι πολύ έξυπνοι για να ασχολούνται με εθνικότητες.
Καλλιεργούν σκοπίμως τις εθνικές αντιπαλότητες, δίνουν μερικά δισεκατομμύρια στις φιλανθρωπίες, και πατάνε τον απλό κοσμάκη –σαν κι εμένα, σαν κι εσένα- κάνοντας ‘τον να πιστεύει ότι ο εχθρός είναι ο Εβραίος, ο Παλαιστίνιος, ο Γερμανός, ο Έλληνας, ο κομμουνιστής, ο μετανάστης, ο ματατζής, o ακροδεξιός, ο μπακάλης που πουλάει ακριβά τις πατάτες.
Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι η προκατάληψη –αρνητική ή θετική.
