Όπου και να βρεθώ και να σταθώ βλέπω τους Έλληνες να τρώνε τις σάρκες τους. Τις σάρκες των άλλων πρωτίστως και μετά τις δικές τους.
Στο λεωφορείο οι επιβάτες τσακώνονται μεταξύ τους –και με τον οδηγό- σε κάθε διαδρομή.
Στο δρόμο βλέπεις τα αυτοκίνητα να αλλάζουν λωρίδες με τη συχνότητα που ο Βενιζέλος ανακοινώνει νέους φόρους και να τρέχουν λες και έχουν ετοιμόγεννη στο πίσω κάθισμα.
Στις δημόσιες υπηρεσίες… Καλά εκεί πάντα ήταν διάχυτη η μυρωδιά του αίματος, αλλά τώρα τελευταία το κακό έχει παραγίνει. Αν κάνεις το λάθος να ανάψεις ένα σπίρτο θα τιναχτεί ολόκληρη η ΔΟΥ στον αέρα.
Ακόμα και στη δημοτική βιβλιοθήκη μου έτυχε προχθές ένα περιστατικό. Όχι, δεν τσακώνονταν για το ποιος θα πάρει τον ένατο τόμο από το «Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο».
Βλέπω την αυγή μιας νέας εποχής, εποχής αλληλεγγύης και ομόνοιας.
Όσοι διαδηλώνουν βρίζουν αυτούς που δε διαδηλώνουν. Τα «μεγάλα» κόμματα έχουν γίνει αρένες δελφίνων. Τα μικρότερα κόμματα αλληλοσπαράζονται για δογματικές διαφορές. Οι υπουργοί ζητούν παραδειγματική τιμωρία για τους μαθητές που μουντζώνουν (ίσως ένα σχολείο δεύτερης ευκαιρίας στη Μακρόνησο), λες και αυτό είναι το φλέγον ζήτημα του υπουργείου τους.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι χαίρονται με τις μειώσεις στο μισθό των δημοσίων –«τζάμπα λεφτά παίρνετε τόσα χρόνια».
Οι δημόσιοι υπάλληλοι χαμογελούν χαιρέκακα με τις μειώσεις στο μισθό των ιδιωτικών –«καλά να πάθετε, αφού δε μας υποστηρίξατε».
Οι άνεργοι επικροτούν την κατακρεούργηση των συνταξιούχων και του εφάπαξ –αφού αυτοί ποτέ δε θα βγουν στη σύνταξη.
Οι βουλευτές και οι υπουργοί εισπράττουν την αμοιβή τους για το «καλό που έκαναν στη χώρα» σε γιαούρτια και γιουχαΐσματα.
Οι αστυνομικοί παίρνουν εκδίκηση από τους άνεργους, τους άστεγους και τους διαδηλωτές για το μισθό τους, ο οποίος δεν τους φτάνει πια ούτε για τα αναγκαία.
Και το σχέδιο του ΔΝΤ προχωράει, καλύτερα απ’ ό,τι περίμεναν. Οι Έλληνες, όπως συνηθίζουν εδώ και 2500 χρόνια, έχουν χωριστεί σε φατρίες: Κομματικές, οικονομικές, κοινωνικές, οικογενειακές. Κάθε μία τους γνωρίζει την αιτία του προβλήματος: «Το πρόβλημα είναι οι άλλοι».
Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον εγωκεντρικό και στον εγωιστή.
Ο εγωιστής νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και το γνωρίζει.
Ο εγωκεντρικός νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και νομίζει ότι όλος ο κόσμος είναι ο εαυτός του.
Νομίζω ότι ήταν ο Πιαζέ που είχε δώσει ένα καλό παράδειγμα του εγωκεντρισμού –αν και αυτός αναφερόταν στα παιδιά:
Ένας βοσκός, ψηλά πάνω στο βουνό όπου βοσκάει το κοπάδι του, βλέπει έναν περιπατητή, που ανέβηκε ως εκεί για να απολαύσει τη φύση που στερείται.
«Τι κάνει ο ηλίθιος, εδώ πάνω;» αναρωτιέται ο βοσκός. «Αφού δεν έχει ζώα.»
Οι Έλληνες, δυστυχώς, δεν είμαστε εγωιστές.
Ούτε αλτρουιστές είμαστε, αλλά αυτή είναι μια ιδιαίτερη ψυχική ιδιότητα (αν όχι ιδεώδης), πολύ σπάνια στο ανθρώπινο είδος, και η οποία συνήθως οδηγεί στη δολοφονία του προσώπου που την εκφράζει.
Οι Έλληνες είμαστε εγωκεντρικοί.
Είμαστε εγωκεντρικοί και νομίζουμε ότι όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από εμάς.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, οι Αμερικάνοι, οι Ρώσοι, το ΔΝΤ, δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για τη χώρα μας, για τις συντάξεις, για τους μισθούς, για την Παιδεία, την Υγεία, για την οικονομία μας, για τη ζωή μας.
Νομίζουμε ότι είμαστε τα περιούσια πειραματόζωα, ενώ το πείραμα έχει αρχίσει πριν πολλά χρόνια.
Αλλά, ακριβώς επειδή είμαστε εγωκεντρικοί, δε γνωρίζουμε ότι οι αποικίες στην Αφρική και στον υπόλοιπο κόσμο, τα κράτη της Λατινικής Αμερικής, οι «ασιατικές τίγρεις» και τα απομεινάρια της Σοβιετικής Αρκούδας, είναι κι αυτοί ινδικά χοιρίδια στο πείραμα που γαλλιστί ονομάζεται “laissez faire” και ελληνιστί «ελεύθερες αγορές».
Αν πάψουμε κάποτε να είμαστε εγωκεντρικοί θα καταλάβουμε ότι ο πόλεμος δεν είναι ανάμεσα στους Έλληνες και τους Γερμανούς, στους δημόσιους υπαλλήλους και τους ιδιωτικούς, ανάμεσα σε μένα και στον άλλον.
Ο πόλεμος είναι ανάμεσα σε αυτούς που έχουν πολλά και σε εκείνους που έχουν ελάχιστα –και σύντομα θα έχουν ακόμα λιγότερα.
