Χθες το βράδυ ξάπλωσα με το γιο μου και του διάβαζα για να κοιμηθεί.
Μέσα σε ένα βιβλίο που δανειστήκαμε από τη δημοτική βιβλιοθήκη –ω, αυτές οι υπέροχες δανειστικές βιβλιοθήκες που οι Έλληνες φαίνεται να ανακαλύπτουν ξανά- βρήκα τον ακόλουθο μύθο του Νοβάλις:
Κάποτε ο τύραννος είπε στο φιλόσοφο:
«Θέλω να μάθεις στο καναρίνι μου να απαγγέλλει ολόκληρη την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Μπορείς;»
«Μπορώ», του απάντησε ο φιλόσοφος. «Αλλά θα χρειαστώ ακριβώς δέκα χρόνια.»
«Αν δεν τα καταφέρεις θα σου πάρω το κεφάλι», του είπε ο τύραννος και έφυγε.
Οι φίλοι του φιλόσοφου τον πλησίασαν και ξεκίνησαν να θρηνούν.
«Τι έκανες, ανόητε;» του έλεγαν. «Θα χάσεις το κεφάλι σου. Πως είναι δυνατόν να μάθεις σε ένα καναρίνι να μιλάει;»
«Μην ανησυχείτε», τους απάντησε ο φιλόσοφος. «Ώσπου να περάσουν αυτά τα δέκα χρόνια κάποιος θα έχει πεθάνει. Ή ο τύραννος ή το καναρίνι ή εγώ.»
Ο γιος μου είχε κοιμηθεί πριν να τελειώσει το παραμύθι, αλλά εγώ έμεινα να κοιτάζω το ταβάνι και να σκέφτομαι έναν παραλληλισμό.
Ο τύραννος είναι το ΔΝΤ. Ο φιλόσοφος είναι η ελληνική κυβέρνηση. Και το καναρίνι είναι η Ελλάδα.
Ο Παπαδήμος και οι συνοδοιπόροι του υπόσχονται στο ΔΝΤ το ακατόρθωτο: Ότι θα θέσουν την Ελλάδα σε πορεία ανάπτυξης καταστρέφοντας την οικονομία της και ότι το 2020 –ή και λίγο αργότερα- η χώρα μας θα είναι έτοιμη να αναλάβει τους επόμενους Ολυμπιακούς αγώνες –ίσως και να κερδίσει στη Γιουροβίζιον ή να κατακτήσει το Παγκόσμιο κύπελλο.
Ο φιλόσοφος δεν είναι αφελής ούτε ανόητος. Ο φιλόσοφος είναι πολύ πιο έξυπνος από αυτούς που διαφεντεύει. Απόδειξη το γεγονός ότι ετοιμάζονται να τον ξαναψηφίσουν.
Ορκίζεται ότι μπορεί να μάθει στο καναρίνι τα πρωτογενή ποιήματα γιατί ξέρει ότι μέχρι το 2020 κάποιος θα έχει πεθάνει.
Και –δυστυχώς- το πιο πιθανό είναι να πεθάνει πρώτο το καναρίνι.
Μόνη μας ελπίδα είναι μια λεπτομέρεια –τόσο ουσιώδης λεπτομέρεια- την οποία προσπαθούν να μη σκέφτονται οι τύραννοι και οι κυβερνήτες-φιλόσοφοι.
Ότι το πουλί στο κλουβί δεν είναι καναρίνι. Είναι φοίνικας. Όχι ο φοίνικας του Τάσου Καρατάσου –οι παλιότεροι ξέρουν για ποιον Τάσο μιλώ.
Το πουλί είναι φοίνικας και έχει πεθάνει αμέτρητες φορές. Μα πάντα αναγεννιέται από τις στάχτες του.Το πουλί είναι φοίνικας και ξέρει από στήθους όλα τα Ομηρικά έπη. Ξέρει από ποίηση, από Ιθάκες, Βαρβάρους, Μέρες Μαγιού και ήλιους νοητούς. Ξέρει από δημοκρατία, πολέμους και αγώνες. Ξέρει από Εφιάλτες και Κερκόπορτες. Ξέρει από ξερονήσια και απάτητα βουνά.
Ξέρει, αλλά τον τελευταίο καιρό ξεχάστηκε να περιποιείται τα πλουμιστά φτερά του.
Μόλις του τα μαδήσουνε θα θυμηθεί πάλι.
Θα θυμηθεί ότι αυτός ο λαός γονατίζει μόνο μπροστά στους νεκρούς του, όπως έγραφε ο Ρίτσος στις πέτρες της εξορίας του.
Θα θυμηθεί ποιος είναι, από που και πότε ξεκίνησε.
Και τότε, μακάρι να είμαι ζωντανός για να το ζήσω, θα αρχίσει πάλι να τραγουδάει άσματα ηρωικά και πένθιμα.
Και κανείς δε θα μπορεί να τον σταματήσει να τραγουδάει.
