(Αυτό είναι –πιθανότατα- το χειρότερο κείμενο του Γελωτοποιού).
Κάθομαι στο μπαλκόνι –το καπνιστήριο του σπιτιού- και προσπαθώ να γράψω, να σκεφτώ και να γράψω, κάτι αστείο. Όταν γράφω χιουμοριστικά κείμενα το διασκεδάζω πιο πολύ. Άσε που έχω τρεις-τέσσερις μέρες να διαβάσω βιβλίο.
Τα ανοίγω –δοκίμασα με διάφορα από τη δημοτική βιβλιοθήκη, τα κοιτάζω και δεν μπορώ να καταλάβω καν τι λένε, σαν να είμαι η Άιρις Μέρντοχ –αυτή η σπουδαία συγγραφέας που τέλειωσε με Αλτσχάιμερ.
Κοιτάζω -λοιπόν- απέναντι, το κενό που άφησε ο άνεμος –όταν έριξε το δέντρο… Το κρασί είναι άνοστο. Ακούγονται μόνο αυτοκίνητα και οι φωνές των βαρβάρων που παρακολουθούν ποδόσφαιρο στο διπλανό σπορ-καφέ.
Να γράψω κάτι αστείο για να χαρώ… Ίσως, ένα ανέκδοτο:
~~{}~~
Ήταν ένας χρυσαυγίτης, ένας Πακιστανός κι ένας… Πόντιος.
(Όλα τα καλά ανέκδοτα έχουν και έναν Πόντιο… Που ήταν; Σε ένα αεροπλάνο… Σε ένα αεροπλάνο που έπεφτε.)
Ήταν ένας χρυσαυγίτης, ένας Πακιστανός και ένας Πόντιος σε ένα αεροπλάνο που έπεφτε. Και βγαίνει ο πιλότος και λέει…
(Όχι ο πιλότος. Ποιος θα οδηγούσε το αεροπλάνο; Ας βγει η αεροσυνοδός.)
Βγαίνει η αεροσυνοδός και λέει:
«Ο πιλότος είπε ότι χάλασε ο ένας κινητήρας και έχουμε πολύ βάρος. Πρέπει να ξεφορτωθούμε κάθετι άχρηστο.»
Πιάνει τότε ο χρυσαυγίτης τον Πακιστανό και τον πετάει έξω.
(Όχι! Πολύ προβλέψιμο… Κάτι άλλο πρέπει να γίνει.)
Βγαίνει, πανικόβλητη, η αεροσυνοδός και λέει:
«Ο πιλότος και ο συγκυβερνήτης λιποθύμησαν. Ξέρει κανείς να οδηγάει αεροπλάνο;»
«Εγώ», λέει ο Πακιστανός.
Μπαίνει στο πιλοτήριο και μόλις πιάνει το τιμόνι αντιλαμβάνεται ότι το αεροπλάνο βρίσκεται πάνω από την Αμερικανική Πρεσβεία.
(Άσε καλύτερα… Θα μας κατηγορήσουν για ρατσιστές ή τρομοκράτες, θα μας αποκλείσουν από τους αγώνες και δεν είναι συνετό τις μέρες που ζούμε να κάνεις αστεία με το Ισλάμ… Ας πιάσουμε καλύτερα τον Πόντιο.)
Βγαίνει, πανικόβλητη, η αεροσυνοδός και λέει:
«Υπάρχει κανένας Πόντιος στο αεροπλάνο;»
«Εγώ», λέει ο Πόντιος. «Τι θέλετε να κάνω;»
«Κάντε κάτι αστείο», λέει η αεροσυνοδός. «Γιατί ο τύπος που γράφει το ανέκδοτο έχει πάθει κατάθλιψη και, δεν τη γλιτώνουμε, θα μας καταρρίψει.»
Ξεκινάει τότε ο Πόντιος…
(Μπα… Ούτε αυτό είναι καλό… Τι να κάνει ο Πόντιος; Να πιάσει τον χρυσαυγίτη και να τον πετάξει από το αεροπλάνο; Κάτι τέτοιο θα έκανε πολλούς να χαμογελάσουν, αλλά δε θα ήταν αστείο… Κάτι άλλο πρέπει να βρω. Ίσως να προσθέσω ένα πρόσωπο… Να βάλω έναν Εβραίο; Αυτοί είναι πάντα καλοί χαρακτήρες για τα ανέκδοτα.)
Ήταν ένας χρυσαυγίτης, ένας Πακιστανός, ένας Πόντιος και ένας Εβραίος σε ένα αεροπλάνο που έπεφτε.
Βγαίνει, πάντα πανικόβλητη, η αεροσυνοδός και λέει:
«Ξέρει κανείς να οδηγάει αεροπλάνο;»
«Εγώ», λέει ο Εβραίος.
«Ελάτε γρήγορα», του λέει η αεροσυνοδός. «Ο πιλότος και ο συγκυβερνήτης λιποθύμησαν.»
«Δε γίνεται», λέει ο Εβραίος. «Είναι Σάββατο. Ποτέ δεν οδηγώ αεροπλάνα το Σάββατο.»
(Δεν αντέχω στο πειρασμό –κι ας γίνει το ανέκδοτο σαν θεατρική παράσταση. Θα βάλω άλλο ένα πρόσωπο.)
Σηκώνεται τότε από τη θέση του ο Αντώνης Σαμαράς και λέει:
«Δεν υπάρχουν Σάββατα.»
(…Και μετά; Να σηκωθεί από την άλλη η Μέρκελ και να πει ότι ματώνει η καρδιά της για τα χαμένα Σάββατα των Ελλήνων; Ή μήπως ο Στουρνάρας να ανακοινώσει ότι ο πιλότος και ο συγκυβερνήτης απολυθήκανε; Καλύτερα να συνεχίσουμε με τον Εβραίο.)
«Εγώ πάντως δεν οδηγάω», λέει ο Εβραίος και κάθεται πεισματωμένος στη θέση του.
«Εβραίοι! Θα γίνετε σαπούνια!» φωνάζει ο χρυσαυγίτης.
«Μαζί σου», του λέει ο Πακιστανός. «Θάνατος στους Σιωνιστές.»
(Και ο Πόντιος τι θα κάνει; Πρέπει να κάνει κάτι αστείο, κάτι άσχετο με τη «σοβαρότητα» της υπόθεσης… Κάτι απροσδόκητο…)
Ο Πόντιος παίρνει το λόγο:
«Αγαπητοί μου συνεπιβάτες», ξεκινάει να λέει με βαθιά φωνή. «Ζούμε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Αν δεν ενωθούμε το αεροπλάνο θα πέσει. Και ίσως ο Γελωτοποιός που γράφει αυτό το ανόητο ανέκδοτο να είχε στο μυαλό του μια αλληγορία: Ότι βρισκόμαστε όλοι στο ίδιο αεροπλάνο, στον ίδιο πλανήτη. Αν δεν ξεπεράσουμε τις ιδεολογικές μας διαφορές, αν δεν παραμερίσουμε τις έχθρες και τις πεποιθήσεις μας, το αεροπλάνο, η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο πλανήτης, θα καταποντιστούν στους ωκεανούς της αδιαλλαξίας μας. (Πολύ ποιητικό αυτό!)… Ο άνθρωπος, στις πιο δύσκολες στιγμές (εδώ να παίζει και μια επιβλητική-κινηματογραφική μουσική, ίσως αυτή που είχε γράψει ο Vangelis για το Χριστόφορο Κολόμβο: «Τατα τατα, τατα τα τατα…» Που είχαμε μείνει; Α, ναι, μιλούσε ο Πόντιος…) στις πιο δύσκολες στιγμές, λέω, έβρισκε πάντα τον τρόπο να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες για να επιβιώσει… Μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να είμαστε μαζί… Together we stand, divided we fall.»
Πρώτος, με δάκρυα στα μάτια, ξεκινάει να χειροκροτάει ο χρυσαυγίτης. Ένας-ένας, όλοι οι επιβάτες σηκώνονται όρθιοι και χειροκροτούν.
«Θα οδηγήσω το αεροπλάνο… Κι ας είναι Σάββατο», λέει ο Εβραίος.
Χειροκροτούν κι αυτόν.
«Δεν πρόκειται να βρίσω ξανά Σιωνιστή ή Αμερικάνο», λέει ο Πακιστανός και αγκαλιάζει τον Εβραίο.
«Ούτε κι εγώ να ξανακτυπήσω λαθρομετανάστη», λέει ο χρυσαυγίτης. «Θα σας έχω σαν αδέλφια μου πλέον.»
Αγκαλιάζει τον Πακιστανό και τον Εβραίο. Μετά, αφού σκουπίσει τα μάτια του λέει:
«Και για απόδειξη, θα σου δώσω να παντρευτείς την αδελφή μου… Μαρία!» Τον πλησιάζει η αεροσυνοδός. «Δε θα σε πιέσω, αφού είσαι ελεύθερη να διαλέξεις τον άντρα που θέλεις… Αλλά θα ήθελες να παντρευτείς τον αδελφό μου, τον Πακιστανό;»
«Φοβόμουν να στο πω, Νίκο, αλλά τον αγαπάω και κουβαλάω το παιδί του στα σπλάχνα μου», λέει η αεροσυνοδός.
«Θα σας παντρέψω εγώ, στο αεροπλάνο», λέει ο πιλότος που πλησιάζει την ομήγυρη.
Όλοι τον κοιτούν με απορία.
«Ο συγκυβερνήτης οδηγάει», λέει αυτός. «Ο κινητήρας διορθώθηκε.»
Όλοι χειροκροτούν. Ο Πακιστανός φιλάει τρυφερά τη Μαρία και ο χρυσαυγίτης αγκαλιάζει τον Εβραίο.
(Τώρα χρειάζεται μια ανατροπή… Πολύ γλυκανάλατοι γίναμε, χειρότεροι και από τούρκικη σαπουνόπερα.)
«Εγώ θα σας γαμήσω ούτως ή άλλως», φωνάζει ο Σαμαράς. Ανοίγει το κουστούμι του. Είναι ζωσμένος με δυναμίτες “made in Harvard”.
(Σίγουρα αυτό δεν είναι ανέκδοτο. Πιο πολύ με ταινία χαμηλού κόστους μοιάζει… Αλλά ας συνεχίσουμε, αφού τέλειωσε και ο αγώνας… Έχασε ο Ολυμπιακός, 1 – 2, έπαιζε με κάποια ξένη ομάδα.)
«Κανείς δεν μπορεί να νικήσει το όνειρο», ακούγεται μια φωνή από τις πίσω θέσεις.
Ο Τσίπρας τρέχοντας πέφτει πάνω στο Σαμαρά κι αρχίζουν να παλεύουν. Τον πηγαίνει ως την πόρτα και κοιτάει για μια τελευταία φορά πίσω του.
«Μην το κάνεις, Αλέξη», φωνάζει η Περιστέρα, από τις πίσω θέσεις.
«Για τα παιδιά μας… Και την Ελλάδα… Σε αγαπώ», λέει ο Τσίπρας πριν πέσει.
(Μου φαίνεται θα βάλω τα κλάματα.)
Ο Τσίπρας με το Σαμαρά πέφτουν από το αεροπλάνο σε αργή κίνηση. Ακούγεται ένα νυχτερινό του Σοπέν.
(Τύφλα να ‘χει ο Κιούμπρικ!)
Ο χρυσαυγίτης κοιτάει από το παράθυρο την πτώση. Μόλις ακούγεται η έκρηξη κάνει το σταυρό του και μονολογεί: «Τελικά, ήταν πατριώτης ο άπλυτος.»
«Τώρα που τον ξεφορτωθήκαμε», ξεκινάει να λέει ο Πόντιος, «μπορούμε να χτίσουμε μια καινούρια Ελλάδα, έναν δίκαιο κόσμο.»
(Αλλά στις ταινίες τρόμου το τέρας πάντα επιστρέφει.)
Από τις πίσω θέσεις (πόσες πίσω θέσεις έχει αυτό το γαμημένο αεροπλάνο;) σηκώνεται ο Βενιζέλος.
«Θα σας γαμήσω εγώ… Ούτως ή άλλως.»
Σηκώνει το πουκάμισο του και… Ω, της έκπληξης! Αυτό που τόσο καιρό νομίζαμε για λίπος δεν είναι παρά δυναμίτες.
«Εγώ δεν ήξερα τίποταααα», ακούγεται μια φωνή από… (Ξέρετε από που.) Από τις πίσω θέσεις.
Η Βίκυ Τσοχατζοπούλου (αλήθεια, τι κάνει αυτή;), που πήρε μια μικρή άδεια λόγω ψυχολογικών προβλημάτων και αποφάσισε να πεταχτεί στο Παρίσι για να ψωνίσει τετράδια για τα παιδιά της, πέφτει πάνω στο Βενιζέλο και τον ρίχνει από το αεροπλάνο.
«Μην το κάνεις!» της φωνάζει ο Άκης (από τις πίσω θέσεις). «Μας χρωστάει λεφτά.»
Πάλι το Νυχτερινό του Σοπέν, πάλι έκρηξη, πάλι κάνουν όλοι το σταυρό τους.
(Και τώρα τι να γίνει; Να βγει και ο Κουβέλης ζωσμένος με δυναμίτες και να φωνάζει: «Μου είχατε υποσχεθεί ότι θα γίνω πρόεδρος της δημοκρατίας!» Και να τον σταματάει η Παπαρήγα; Ή μήπως να εμφανίζεται ο Καμμένος και να ρωτάει που είναι η τουαλέτα; Ή μήπως να κάνει ο Πόντιος κάτι αστείο; Κάτι απροσδόκητο; Ούτως ή άλλως το ανέκδοτο… γαμήθηκε. Ας το πάρουμε από την αρχή…)
Ήταν ένας χρυσαυγίτης, ένας Πακιστανός και ένας Πόντιος…Σε ένα αεροπλάνο που έπεφτε…
(Σας το είπα ότι αυτό είναι –πιθανότατα- το χειρότερο κείμενο του Γελωτοποιού… Αλλά το διασκέδασα!!!)
