Ξεκίνησα να κάνω μια μικρή ιντερνετική αποτοξίνωση, να ζήσω για λίγες μέρες χωρίς τον ορυμαγδό των πληροφοριών, αλλά από την αρχή –ως γνήσιο κυβερνοτζάνκι- με έπιασε το σύνδρομο στέρησης.
Διάβαζα ένα βιβλίο και πάταγα τις σελίδες για να γυρίσουν.
Κοιτούσα τα δέντρα και έψαχνα για το like.
Άκουγα ένα τραγούδι που μου άρεσε και προσπαθούσα να το κοινοποιήσω στον τοίχο μου.
Ακόμα και στον ύπνο μου πατούσα ctrl+S για να αποθηκεύσω τα όνειρα μου.
Όταν κοιτούσα τον έναστρο –και σίγουρα αδιάφορο για τα ανθρώπινα- ουρανό απολάμβανα για λίγες στιγμές και μετά σκεφτόμουν: «Έγινε, άραγε, κάτι σημαντικό;»
Διέκοψα την αποτοξίνωση, επέστρεψα στην ψηφιακή πραγματικότητα και από την πρώτη περιήγηση στο διαδίκτυο ζήλεψα την αδιαφορία των άστρων.
Προσπερνώντας τη φαυλότητα των υπούργων και πρωθυπούργων, η οποία αυξάνεται αντιστρόφως ανάλογα με την αντίδραση του πόπολου, βρέθηκα αντιμέτωπος με το σουρεαλισμό της ημερίδας της Χρυσής Αυγής «για τα πραγματικά γεγονότα της επανάστασης του ‘21».
Το μόνο πιο σουρεαλιστικό που θα μπορούσα να φανταστώ θα ήταν να κάνει η Εκκλησία της Ελλάδας μια «επιστημονική» ημερίδα για τη Δημιουργία του Κόσμου.
Το πρόγραμμα θα είχε ως εξής:
Πρώτος Ομιλητής: Μητροπολίτης Άνω Καλαβρίας
Θέμα: «Πως το σύμπαν δημιουργήθηκε πριν 4.830 χρόνια και η σατανική παγίδα της θεωρίας του Bing Bang.»
Δεύτερος ομιλητής: Μητροπολίτης Μεσογείων
Θέμα: «Η δημιουργία του Αδάμ, της Εύας και των άλλων ζώων (lapsus linguae) και η σατανική παγίδα της θεωρίας της Εξέλιξης του άθεου Δαρβίνου.»
Τρίτος Ομιλητής: Αρχιεπίσκοπος Ελλαδιστάν
Θέμα: «Νέα ευρήματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη της Κιβωτού του Νώε και η σατανική παγίδα των δήθεν απολιθωμάτων δεινοσαύρων.»
Για να είμαι ειλικρινής –και όσο μπορώ αντικειμενικός- ούτε το ΚΚΕ θα εμπιστευόμουν για κάποια «επιστημονική» ημερίδα, αφού κι εκείνο κρίνει τα πάντα υπό το πρίσμα του δόγματος του –διαλεκτικός υλισμός και ξερό ψωμί.
Άλλωστε αρκεί να διαβάσεις τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη, σε αντιπαράθεση με την «Ιστορία κωμικοτραγική του νεότερου Ελληνικού Έθνους» του Ραφαηλίδη για να έχεις μια ιδέα περί του 1821.
Άλλη είδηση (πιο πολύ πληροφορία που προβλήθηκε υπέρμετρα): Ένας ποδοσφαιριστής χαιρέτησε ναζιστικά.
Το πιο αστείο με αυτό ήταν οι δικαιολογίες του: Δεν ήξερα, δε γνώριζα, το έκανα κατά λάθος, είμαι μικρό παιδί, ολίγον τι ηλίθιος και άλλα τέτοια.
Μου θύμισε την ταινία του Κιούμπρικ «Dr. Strangelove», όπου ο αμίμητος Πίτερ Σέλερς υποδύεται έναν ναζί επιστήμονα, ο οποίος πλέον εργάζεται για την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Κάθε τόσο το δεξί χέρι του «πρώην» ναζί υψώνεται αντανακλαστικά στο ναζιστικό χαιρετισμό και εκείνος προσπαθεί να το κατεβάσει για να μη φανερωθεί.
Όπως και να το κάνουμε κατά λάθος μπορεί να σου ξεφύγει καμιά πορδή, όχι ο «χαιρετισμός των Σπαρτιατών».
Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν πολύ επιεικής. Εγώ θα πρότεινα να σταματήσουν όλοι οι ποδοσφαιρικοί αγώνες για τα επόμενα δέκα χρόνια –τουλάχιστον- μήπως και συμβεί καμιά μετάλλαξη στους άντρες και αρχίσουν να σκέφτονται.
Αλλά η σημαντικότερη είδηση (η μόνη είδηση ουσιαστικά) ήταν ο εκβιασμός της ΕΕ και το «Όχι» των Κυπρίων βουλευτών.
Το παράδοξο εκεί είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με Ναι ή Όχι, με ΕΕ ή Ρωσία, το θέμα είναι πάντα η διάσωση των τραπεζών.
Είναι λες και οι τράπεζες είναι είδος προς εξαφάνιση και όλος ο πλανήτης πασχίζει για τη διάσωση τους -και το IMF είναι το αντίστοιχο του WWF.
Μάλλον ο Θεός δεν ξεκουράστηκε την έβδομη ημέρα, αλλά ίδρυσε την πρώτη τράπεζα.
Μετά την πρώτη δόση πραγματικότητας άνοιξα τα email μου και βρήκα μήνυμα από φίλο-μπλόγκερ, ο οποίος οικτιρούσε τους Έλληνες για την νοημοσύνη τους, παραπέμποντας με σε σχόλια άπειρης ηλιθιότητας.
Αναρωτιόταν –και ρωτούσε- για ποιο λόγο να κάνουμε οποιαδήποτε προσπάθεια, αφού αυτή μοιάζει σαν να πετάμε μαργαριτάρια στους χοίρους.
Θυμήθηκα πάλι το Ραφαηλίδη, ο οποίος περιγράφει παραστατικά τη σημασία της τέχνης με μια παραβολή.
Γράφει ο Ραφαηλίδης για ένα βοσκό, ο οποίος κόβει ένα κλαρί για να φτιάξει μια γκλίτσα.
Μια γκλίτσα είναι καλή για το σκοπό της αρκεί να είναι σκληρή, ευλύγιστη και στο σωστό μέγεθος.
Όμως ο βοσκός, μια μέρα που ξεκουράζεται κάτω από ένα δέντρο, πιάνει το σουγιά του και αρχίζει
να χαράζει τη γκλίτσα. Φτιάχνει πάνω της μορφές και σχήματα που τίποτα δεν προσδίδουν στη λειτουργικότητα της γκλίτσας.
Αλλά έτσι η γκλίτσα παύει να είναι ένα χρήσιμο κομμάτι ξύλο και γίνεται μέρος του βοσκού.
Η τέχνη -αν την δούμε αντικειμενικά, πέρα από τον άνθρωπο- δεν προσφέρει κανένα πλεονέκτημα στην επιβίωση του. Οι κατσαρίδες δε χορεύουν ούτε γράφουν μυθιστορήματα, αλλά επιβιώνουν μια χαρά.
Αλλά φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς τέχνη. Έναν ανθρώπινο κόσμο χωρίς τέχνη. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις υψηλές μορφές της, αλλά όπως αυτή εκφράζεται στην καθημερινότητα.
Φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς λογοτεχνία και χιούμορ, χωρίς μουσική και τραγούδια της παρέας, χωρίς ζωγραφική και ομορφιά. Ουσιαστικά έναν κόσμο χωρίς μαγεία.
Γιατί αυτό προσφέρει η τέχνη: Τη μαγεία, το αλλόκοτο, το διαφορετικό που αναζητάει ο άνθρωπος από τη στιγμή που κατέβηκε από τα δέντρα και ξεκίνησε να χορεύει με τα τύμπανα ή να σχεδιάζει ζώα στις σπηλιές.
Φανταστείτε έναν κόσμο γεμάτο τράπεζες και υπούργους, όλο τεχνολογία και τεχνοκράτες, επιστήμη και στατιστικές. Οι άνθρωποι τότε θα αυτοκτονούσαν από ανία, σαν τους αρκτικούς λέμμους που πηδάνε ομαδικά στο κενό.
«Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι» είναι το αποψινό μου κείμενο και ίσως φταίει ο αποπροσανατολισμός μου, λόγω της μικρής αυτής αποτοξίνωσης.
Αύριο αυτός ο αποπροσανατολισμός ίσως και να ενταθεί, αφού θα μπω σε ένα αληθινό τρένο και θα βρεθώ στο αληθινό comicon-shop http://comicon-shop.gr όπου θα συναντήσω αληθινούς ανθρώπους και όχι τις ψηφιακές τους περσόνες.
Θα σας περιμένω μετά τις έξι (το απόγευμα) για να μιλήσουμε φάτσα to φάτσα, χωρίς emoticons και lol.
