(Αυτό το κείμενο προέρχεται από το μπλοκ των The Three Mooges.
thethreemooges.blogspot.gr
Το αναδημοσιεύω μέχρι να σκεφτώ και να γράψω κι εγώ κάτι για τη χτεσινή μας συνάντηση, γιατί απόψε -μάλλον- θα σας μιλήσω για τον ελεεινό ιδαλγό της Βάλτσας, τον κυρ-Φώτη.)
“Αγαπητέ μοναδικέ αναγνώστη,
Θέλω να σου μιλήσω για ένα φίλο. Το Γελωτοποιό. Ο Γελωτοποιός δεν είναι ένας τυχαίος μπλόγκερ. Λίγες γραμμές από τα κείμενά του να διαβάσει κανείς, καταλαβαίνει αμέσως ότι ξέρει καλά τη «δουλειά» του γραφιά.
Το Γελωτοποιό δεν τον γνώριζα προσωπικά, στο ορκίζομαι. Τουλάχιστον όχι μέχρι χθες. Όταν διάβασα ότι θα ροβολούσε, όπως έγραψε, στην Αθήνα για να υπογράψει το νέο του βιβλίο, «Η Λεγεώνα των Ψυχών», δεν ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να τον γνωρίσω από κοντά.
Στο μυαλό μου ήταν αυτός ο συμπαθητικός ανθρωπάκος που κρατάει με λύπη τα κάγκελα ενός κελιού, εικόνα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ελευθερία λόγου και το σουρεαλισμό που χαρακτηρίζει τα γραπτά του – τουλάχιστον έτσι τον είχα πλάσει εγώ. Δεν ήξερα αν ήθελα να χαλάσω αυτήν την εικόνα.
Την εκδήλωση φιλοξενούσε το comicon-shop (comicon-shop.gr) στα αγαπημένα μου Εξάρχεια, οπότε αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος – πέρα από την έμφυτη περιέργεια ενός σκουληκιού να τρυπώνει παντού – για να συρθώ προς τα εκεί. Ο τρίτος λόγος ήταν η προτροπή της I Willi am που δεν τα πάει καλά με τους homo sapiens, αλλά πάντα θέλει να μαθαίνει νέα τους.
Στο μετρό πήρε το μάτι μου μια αφίσα που έγραφε «Κάνε μια χαρούμενη σκέψη σε κάθε στάση. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα» ενώ ταυτόχρονα ακουγόταν από τα ηχεία του συρμού το μήνυμα «Παρακαλείστε να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα» κι αμέσως σκέφτηκα ότι η καθημερινότητά μας είναι πιο σουρεαλιστική από το Γελωτοποιό.
Ο Γελωτοποιός από κοντά είναι το ίδιο ξεχωριστός με τα γραπτά του. Με κέρασε πορτοκαλάδα και μπισκότα και μου έκανε την τιμή να συζητήσουμε για όσο τραβούσε η όρεξή μου. Δε θα ξεχάσω έναν ηλικιωμένο αναγνώστη του που τον ευχαριστούσε επειδή όπως έλεγε κρατάει το διακόπτη του μυαλού του στο ΟΝ ενώ μια άλλη φίλη αναγνώστριας από την Ιταλία μπήκε φουριόζα για να πάρει μια υπογραφή του.
Εγώ πήρα αυτό που ήθελα. Λίγη πορτοκαλάδα, ευχάριστη κουβέντα και το παρακάτω κείμενο να κοσμεί το φρεσκοτυπωμένο αντίτυπό μου:
«Για To Skouliki Tom, έναν εκ των Three Mooges. Συνεχίστε κι εσείς, να συνεχίσουμε κι εμείς μήπως γίνει κάτι.» – Γελωτοποιός
Δε μου έχουν ξαναυπογράψει βιβλίο. Νομίζω ότι ο Γελωτοποιός ήταν η καλύτερη αρχή.
H βραδιά συνεχίστηκε ακόμα καλύτερα αφού συναντήθηκα με ένα από τα ομορφότερα πρόσωπα που έχω γνωρίσει. Την Ειρήνη…
by To Skouliki Tom”
(Πράγματι, τον Τομ δεν τον γνώριζα ούτε και τον πλήρωσα για τα καλά του λόγια… Ο “ηλικιωμένος κύριος” έγινε ο ψυχίατρος μας και έτσι έχουμε πέρα από το φίλο-ψυχολόγο και το φίλο-ψυχίατρο -κι εμείς είμαστε οι ψυχασθενείς…
Και, Τομ, αυτό σίγουρα ήταν το καλύτερο τέλος για μια βραδιά: Να γνωρίσεις το ομορφότερο πρόσωπο με το όνομα Ειρήνη!
Salaam alaikum)
