ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ:
Ο αγαπητός Tyler (όχι ο Steven), από το Ramnousia, με ρώτησε τις προάλλες αν ήθελα να τους δώσω μια συνέντευξη.
Προς στιγμή φαντάστηκα κάμερες και μεγαλεία, ψιμυθιολόγους (ελληνιστί μακιγιέρ) και στούντιο, όπου θα ανάλωνα τα 15 λεπτά δημοσιότητας που μου αντιστοιχούν και μένα του δόλιου.
Φαντάστηκα την κακομοίρα τη μάνα μου στο χωριό, να τρέχει από σπίτι σε σπίτι και να λέει σε όλους να δουν το γιο της που τα κατάφερε, που έγινε τρανός και βγαίνει στις τηλεοράσεις (όλου του κόσμου).
–
Δυστυχώς ο Tyler δεν είναι καναλάρχης, έτσι μου διέλυσε την ψευδαίσθηση, λέγοντας μου ότι απλά θα μου έστελνε κάποιες ερωτήσεις, στις οποίες θα έπρεπε να απαντήσω.
Απογοητεύτηκα, αλλά ως ματαιόδοξος που είμαι, χρησιμοποίησα τις ερωτήσεις του για να φτιάξω μια συνέντευξη, έτσι ακριβώς όπως την ήθελα.
~~{}~~
Γελωτοποιός: “Στο κωμικό δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει κάθαρση” Μια διαφορετική συνέντευξη…
~~{}~~
ΕΠΙΜΕΤΡΟ:
Και καθώς ξαναδιαβάζω τη “συνέντευξη” αντιλαμβάνομαι ότι μέσα από την κωμικότητα αναδύεται αδίστακτη η τραγικότητα της ζωής.
Δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι τέτοιο, γελούσα καθώς την έγραφα. Όμως ο Ιονέσκο ήξερε καλύτερα…
Ο Γελωτοποιός (ο οποίος δεν είναι βεβαίως ο άνθρωπος που δακτυλογραφεί αυτό το κείμενο, αλλά μια περσόνα του), μέσα από την ηλιθιότητα του και τη γελοιότητα του, φανερώνει άτεχνα και… απαρέγκλιτα, το μεγαλείο της μικρότητας μας.
–
Η αποδόμηση και η κλειτορίδα.
Χωρίς να το καταλάβω αναφέρθηκα στο προαιώνιο δίπολο: Θάνατος και έρωτας.
Οι δύο μεγάλοι αντιμαχόμενοι: Η γενετήσια πράξη και η τελευταία πράξη του δράματος.
Ή μήπως της κωμωδίας; La commedia e finita
Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Γεννάμε και πεθαίνουμε. Απαρέγκλιτα.
(Απαρέγκλιτος = ο χωρίς εκτροπή ή μεταβολή από την πορεία του)
–
Συγχωρείστε ‘με αν σας προκαλώ θλίψη με τα λεγόμενα μου, αλλά -όσο περίεργο και να σας φαίνεται, ο σκοπός του γελωτοποιού δεν είναι η ιλαρότητα.
Ο “Ramnousia” λέγει ότι ο γελωτοποιός είναι το αντίθετο του Χάρου. Πόσο λάθος κάνει!
Προσπαθήστε να θυμηθείτε τι κρατάει στο χέρι του ο γελωτοποιός, όχι ο διαδικτυακός, αλλά αυτός του Μεσαίωνα.
Μια νεκροκεφαλή!
Ο Γελωτοποιός χοροπηδάει γελοιωδέστατα στις αγορές και στις αυλές των βασιλέων και διακηρύττει το θάνατο.
–
Προτιμάτε να ακούσετε κάτι χαρωπό; Πάντυ Κλαρκ, χα-χα-χα.
Το μόνο αληθινά αστείο είναι η σοβαρότητα με την οποία επενδύουμε την εφήμερη ύπαρξη μας…Οι σοβαροί σκοποί μας και οι μεγάλοι στόχοι μας.
“Είμαι λέφτερος”, φωνάζει ο Νικόλας από τον τάφο του.
Λέφτερη κοπριά.
Όλοι οι υπερήρωες, οι ήρωες και οι αντιήρωες θα χάσουν (πάντα απαρέγκλιτα) την τελευταία μάχη.
Η ζωή δεν είναι παρά ένα παράδοξο και σύντομο καλοκαίρι, μέσα στον αιώνιο χειμώνα της μη-ύπαρξης.
Και δεν υπάρχει κάποιο βαθύ νόημα, καθώς όλα είναι τόσο παροδικά.
–
Το μόνο που έχει αξία είναι ένα ποτήρι κρασί και ένα τσιγάρο, ένα φιλί και ένα αγκάλιασμα, η ηδονή του απογευματινού καφέ και το πρόσωπο του παιδιού σου, μια μουσική που σε κάνει να χορεύεις ή να κλαις, ένα βιβλίο που σε κάνει να ζεις, η θάλασσα το καλοκαίρι και το χιόνι (λειψό και πρόσκαιρο) το χειμώνα.
Ένα “κάιζερ” που μυρίζει σαν την ερωμένη σου και μια αγκαλιά σπανάκι που σπαρταράει στην κατσαρόλα. Οι φίλοι που σε κάνουν να γελάς και ο ήλιος που ξαναβγαίνει μετά από το χειμώνα.
Να δίνεις το χέρι σου σε κάποιον που έπεσε, να περπατάς δίπλα σε ανθρώπους που δεν σε κάνουν να ντρέπεσαι, να μένεις όρθιος όταν προσπαθούν να σε γονατίσουν.
–
Δεν είναι το “μεγάλο” που σε κρατάει στη ζωή. Είναι όλες αυτές οι ατελείωτες λεπτομέρειες που συνθέτουν έναν άνθρωπο.
Πριν να το καταλάβεις, αδελφέ μου, θα έχει φτάσει η στιγμή που θα πρέπει να χαιρετίσεις τον μάταιο τούτο κόσμο.
Απαρέγκλιτα.
–
Ας πιω, λοιπόν, λίγο κρασί ακόμα, και ας θυμηθώ κάποιους που τώρα πια είναι πολύ λιγότερα από λίπασμα.
–
Ο Κινέζος:
Πέστε μου τώρα
Πέστε μου τώρα, τι άλλο θέλει ένας άνθρωπος,
απ’ το να κάθεται ήσυχος, ρουφώντας το κρασί του;
Κάλλιο να έρχονται οι φίλοι μου και να μιλάμε για φιλοσοφία,
παρά να έρχεται ο φορατζής για να εισπράξει φόρους.
–
Τους τρεις γιούς μου τους έδωσα σε καλές φαμίλιες
και τις πέντε μου κόρες σε άντρες σοβαρούς,
έτσι μπορώ εκατόχρονος να φτάσω
και να μην έχω ανάγκη μήτε τον Παράδεισο.
Wang Chi, 6ος αιώνας μ.Χ.
–
Ο Πέρσης:
94: Όσοι τον κόσμο αφήσανε πριν από μας, πριν χρόνια,
πέσαν στης ματαιότητας να κοιμηθούν τη σκόνη.
Αμέριμνος πίνε κρασί και άκου την αλήθεια:
Ό,τι κι αν είπανε αυτοί, όλα αγέρας ήταν.
Ομάρ Καγιάμ, 11ος αιώνας μ.Χ.
–
Και ο Ιρλανδός:
“Ah, do not mourn”, he said,
“that we are tired, for other loves await us.
Hate and love through unrepining hours.
Before us lies eternity.
Our souls are love
and a continual farewell.”
“Ephemera”, W.B. Yeats (1865 – 1939)
