Δίπλα μου, μέσα στο τερράριο, πρασινίζει το καινούριο μέλος της οικογένειας, η Διωναία. Μου χαμογελάει αιχμηρά.
feed me feed me
Από το Τρίτο Πρόγραμμα ακούγεται ένα θεατρικό, για κάποιον συγγραφέα που καταδικάζεται σε θάνατο και μέσα απ’ τη φυλακή, καθώς περιμένει για να εκτελεστεί (και χάρη σ’ αυτή την καταδίκη), γίνεται μπεστ-σελλερίστας.
Στον ουρανό φέγγει η πανσέληνος. Ξανά.
Στο διαδίκτυο, διχασμός.
Έχει δικαίωμα ο Σάκης ο Ρουβάς να τραγουδήσει το Άξιον Εστί; Και η συνέχεια: Το είπε καλά, δεν το είπε και ποιος μπορεί να συγκριθεί με τον σερ Μπιθικώτση και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να φτιάχνεις μακαρόνια με κιμά;
~~{}~~
“Να φοβάστε τους ανθρώπους του ενός βιβλίου”, έτσι είχε πει κάποιος πριν τον πυρπολήσουν.
Να φοβάστε και τις αγέλες, τους κήνσορες κι εκείνους που απαγορεύουν ό,τι δεν ταιριάζει με το δόγμα τους.
Ό,τι γίνεται ιερό, άβατο, απαγορευμένο, ό,τι ανήκει μόνο στους ειδήμονες και στους ιερείς, ό,τι καθορίζεται ως Άξιο ή Ανάξιο από τους κήνσορες, ό,τι χρειάζεται πιστοποίηση φρονημάτων, αυθεντικότητας και καθαρότητας, καθετί τέτοιο δεν είναι πια τέχνη, είναι ένα ταριχευμένο ζώο που οι επαΐοντες περιφέρουν στη λαχαναγορά των πεποιθήσεων τους.
Γιατί η τέχνη τρέφεται απ’ τη ζωή και διαρκώς εξελίσσεται, διαρκώς γεννάει παιδιά, κάποια στρεβλά, κάποια ανήμπορα, κάποια όμορφα.
Πολλές φορές τα στρεβλά είναι εκείνα που δίνουν νόημα στην ομορφιά.
~~{}~~
Καθώς όμως οι υπέρ και οι κατά διχάζονται και διαρρηγνύουν διαδικτυακά τα ιμάτια τους ή χειροκροτούν δεν αντιλαμβάνονται την τραγικότητα της εποχής μας.
Το τραγικό, που τίποτα άξιο δεν έχει, είναι ότι τραγουδάμε επαναστατικά τραγούδια που γράφτηκαν πριν 50 χρόνια. Καλά κάνουμε και τα θυμόμαστε, τα μεγάλα έργα είναι αιώνια -τουλάχιστον όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Το πρόβλημα είναι ότι ενώ ζούμε την απόλυτη και παγκοσμιοποιημένη απαξίωση του ανθρώπου, δεν υπάρχει κανένας μουσουργός, κανένας ποιητής να μας εμπνεύσει.
Ο Ελύτης πέθανε, ο Μπιθικώτσης πέθανε κι ο Θεοδωράκης δεν αισθάνεται καλά τελευταία.
Δεν πρέπει να ψάχνουμε για αντικαταστάτες ή για επανεκτελέσεις. Χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους, νέους ποιητές-μουσουργούς-τραγουδιστές, που θα γράψουν στη γλώσσα μας, που θα γράψουν για μας.
Σίγουρα κάποια μικρά γκρουπ κραυγάζουν, όμως οι φωνές τους αγγίζουν τα ώτα λίγων. Μουσική βοώντος εν τη ερήμω.
Φταίνε οι μουσικοί ή φταίει το κοινό;
~~{}~~
Κοιτάζω τα αιχμηρά δόντια της Διωναίας.
feed me feed me
Η Διωναία (Dionaea muscipula) είναι φυτό που ευδοκιμεί σε περιοχές με χώμα φτωχό σε άζωτο. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης η Διωναία εξελίχτηκε κι έγινε σαρκοφάγο. Απ’ τα πτώματα των εντόμων παίρνει το άζωτο που της λείπει.
Αν της ρίξεις λίπασμα ή την μεταφυτεύσεις σε εύφορα εδάφη καταστρέφεται. Και δεν αντέχει το φως του ήλιου, της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και της δικαιοσύνης υπουργέ ανόητε.
~~
Ο μελλοθάνατος συγγραφέας φωνάζει απ’ το ραδιόφωνο του Τρίτου:
“Αν δεν κοιμόμουν κάτω από γέφυρες, αν δεν πεινούσα, νομίζεις ότι θα σκότωνα; Σκότωσα για να ζήσω. Τι άλλο μπορούσα να κάνω; Δεν ήθελα να πεθάνω, έπρεπε να σκοτώσω. Η φυλακή ξεκινάει εκεί έξω, δεν το καταλαβαίνεις; Η φυλακή είναι η φτώχεια!”
~~
Η φτώχεια της εποχής μας είναι και ιδεολογική. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν σε φτωχά εδάφη και μαθαίνουν να είναι σαρκοφάγοι, ανθρωποφάγοι, για να επιζήσουν.
“Φάε, για να μην φαγωθείς”, αυτό είναι το απόφθεγμα της παγκόσμιας θρησκείας.
Και κανείς δεν γράφει τραγούδια για την αποτυχία της ανθρωπότητας εν γένει. Πρέπει να συνεχίσουμε να τραγουδάμε εκείνα που είναι πλέον ιστορικά κειμήλια ή να διαπληκτιζόμαστε για το ποιος είναι Άξιος να τα τραγουδήσει.
~~{}~~
Κάπως αλλιώς σκόπευα να τερματίσω αυτό το κείμενο. Προέκυψε η δολοφονία του μικρού κοριτσιού απ’ τον πατέρα της.
Και τα περισσότερα σάιτ έχουν στο τίτλο: “ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ!” – “ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ!”
Φταίει το κοινό,
feed me feed me
που θέλει να διαβάζει αποτρόπαιες λεπτομέρειες και φρικιαστικές στιγμές,
feed me feed me
φταίει το κοινό που είναι σαρκοφάγο
feed me feed me
ή φταίνε εκείνοι που πουλάνε τις αποτρόπαιες λεπτομέρειες και τις φρικιαστικές στιγμές;
Η ευθύνη είναι συλλογική.
“Η φυλακή ξεκινάει από κει έξω”, φωνάζει ο μελλοθάνατος στο Τρίτο.
