Αν δεν έχετε συνηθίσει ως τώρα να σας ξαφνιάζω (ευχάριστα ή δυσάρεστα), τότε μάλλον δε θα το συνηθίσετε ποτέ.
Το καινούριο μυθιστόρημα που βγάζω ελεύθερο στο ίντερνετ είναι το «ερωτικό» μου μυθιστόρημα.
Κλείνω τη λέξη μέσα σε εισαγωγικά, σαν να προσπαθώ να περιορίσω ένα άγριο θηρίο στο κλουβί του. Αλλά κανείς και τίποτα δεν μπορεί να φυλακίσει τη γενεσιουργό αιτία των πάντων: Τον έρωτα.
Δεν ήταν απλό σχήμα του λόγου όταν ο Σοφοκλής έλεγε: «Έρως ανίκατε μάχαν».
Έρωτας δεν είναι μόνο αυτό που νιώθουμε για έναν άλλο άνθρωπο. Υπάρχει ο έρωτας για το ωραίο, ο έρωτας για το δίκαιο, ο έρωτας για την αλήθεια, ο έρωτας για την ελευθερία.
Ο έρωτας μπορεί να είναι μόνο ένα έντομο που κάθεται στη ράχη του μέγιστου θηρίου, της αγάπης, αλλά αυτό το έντομο είναι επικίνδυνο και λυτρωτικό.
Ο ερωτευμένος άνθρωπος είναι καιόμενος άνθρωπος. Δεν νοιάζεται αν θα καεί αρκεί να φτάσει στο αντικείμενο του έρωτα του.
Έρωτας και νείκος (διαμάχη) ήταν η αρχή του κόσμου για τον Ησίοδο. Χωρίς τον έρωτα μένουμε στην αιώνια διαμάχη.
Όπως πιθανότατα θα καταλάβατε στο συγκεκριμένο βιβλίο ηρωίδα είναι μια γυναίκα. Και θα πρέπει να ευχαριστήσω τη σύντροφο μου που με βοηθούσε κάθε φορά που η «Άννα» γινόταν η «ιδέα που έχουν οι άντρες για τις γυναίκες».
Το θέμα του βιβλίου δεν είναι ο έρωτας, είναι η αυτοπραγμάτωση μέσω αυτού. Πως μπορεί η φλόγα να κάψει όλα τα περιττά φτιασιδώματα της καθημερινότητας (της καθημερινότητας που είναι ο πιο σκληρός τύραννος) για να αποκαλυφτεί ο αληθινός εαυτός.
Δε θα γράψω τίποτα για την υπόθεση. Όποιος θέλει θα την ανακαλύψει διαβάζοντας.
Το μόνο που θα πω είναι ότι «Η Άννα ονειρεύεται πεταλούδες», είναι το δεύτερο μέρος μιας άτυπης τριλογίας, που την αποκαλώ «τριλογία της μετεμψύχωσης». Τα άλλα δύο μέρη τα γνωρίζετε.
«Η σκοτεινή πλευρά του χριστουγεννιάτικου δέντρου» – Αδάμ
«Η Άννα ονειρεύεται πεταλούδες» – Εύα
«Η Λεγεώνα των Ψυχών» – Εωσφόρος
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ακατάλληλο για τους «πολύ άντρες». Μπορεί να τους προκαλέσει δυσφορία, γέλωτα, ίλιγγο ή/και αλλεργικό σοκ.
