Επαναστατική Κουζίνα
~~~~~~~~~
Με αυτό το κείμενο, το οποίο θα είναι όσο πιο σύντομο γίνεται, θα κλείσει ο κύκλος αναφοράς στα ενθεογενή -γιατί το παρακάναμε και σε λίγο θα αρχίσουμε να έχουμε θρησκευτικά οράματα.
~~~~~~~~~~~~
Ο τρίτος και τελευταίος της παρέας των χρηστών ενθεογενών ήταν μεσήλικας (48 χρονών) το 1995. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ήταν είκοσι δύο το 1969. Κι αυτή ήταν μια πολύ χρονιά (“it was a very good year”, όπως λέει και το τραγούδι) για να είσαι είκοσι-κάτι.
Το όνομα του δεν έχει σημασία, γιατί όλοι χρησιμοποιούσαν το ψευδώνυμο του, το ραδιοφωνικό του ψευδώνυμο.
Ο Αβερρόης (ψευδές ψευδώνυμο, ψευδοψευδώνυμο) ήταν ο ροκ γκουρού μιας παρέας δεκαοχτάχρονων –ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και ο υποφαινόμενος.
Μαζευόμασταν στην ισόγεια γκαρσονιέρα, που χρησιμοποιούσε ως underground δισκοπωλείο, και παίρναμε δωρεάν μαθήματα μουσικής.
Αγαπημένος του μουσικός ήταν ο Frank Zappa, κι είχε πάνω από ογδόντα δίσκους του ιδιοφυούς Αμερικάνου. Η αλήθεια είναι ότι εμείς, οι δεκαοχτάχρονοι, βαριόμασταν πολύ να ακούμε τις παράξενες μουσικές του Ζάππα, και προτιμούσαμε τις Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά και τους Panx Romana (πού τους θυμήθηκα αυτούς;)
Ο Αβερρόης στη θρυλική δεκαετία του εξήντα είχε ταξιδέψει στην Ευρώπη με οτοστόπ, είχε μείνει σε κοινόβια, είχε κοιμηθεί στο δρόμο και γενικά είχε εμπεδώσει όλη τη φιλοσοφία της εποχής: «Sex& drugs & rock ‘n’ roll».
Φυσικά είχε δοκιμάσει και πολλές ουσίες. Θυμάμαι -με ανατριχίλα- που μας έλεγε για έναν κρύσταλλο acid που τον έβαζες στο μάτι, πίσω απ’ το κάτω βλέφαρο. Και για τους σπόρους της «καμπανούλας» που προκαλούσαν μια «λέπτυνση» των αντικειμένων και της θλίψης.
Αλλά ο Αβερρόης ήταν κατηγορηματικός: Το χειρότερο τριπάρισμα που είχε κάνει ποτέ δεν ήταν με μανιτάρια ή μεσκάλ, αλλά με ένα αυτοφυές φυτό, τόσο διαδεδομένο και στην Ελλάδα.
Τον ντάτουρα.
~~~~~~~~~~~~
Ας ρίξουμε μια ματιά στην εγκυκλοπαίδεια των ψυχεδελικών:
Ο ντάτουρας (ή ντατούρα ή στραμώνιο ή διαολόχορτο) ανήκει στην οικογένεια των solanaceae. Στην ίδια οικογένεια ανήκει και ο «γερμανός», το τοξικό αγριόχορτο που έχει κατακλύσει τα πάρκα, αλλά και η… πατάτα (η οποία μπορεί επίσης να είναι τοξική).
Η datura meteloides είναι ιερό φυτό των ινδιάνων Zunnis του Μεξικού, αλλά το γνωρίζανε καλά και οι Έλληνες.
Ο πιο γνωστός ξάδερφος του ντάτουρα είναι ο μανδραγόρας. Λιγότερο γνωστός είναι ένας άλλος ξάδερφος, επίσης τοξικός και ενθεογενής, ο μαύρος Υοσκύαμος (που η γιαγιά σας μπορεί να τον ξέρει ως: «δαιμοναριά»).
Αυτά τα φυτά (τα ενθεογενή της οικογένειας) ανήκουν στα αλκαλοειδή της μπελλαντόνας –και σίγουρα όλοι θυμάστε το τραγούδι «Oh, Belladona…”
Όλα περιέχουν ατροπίνη και σκοπολαμίνη.
(Το περίεργο είναι ότι η ατροπίνη χρησιμοποιείται –σε μικρές δόσεις- ως αντίδοτο στις δηλητηριάσεις, καθώς είναι και το βασικό συστατικό του αντιασθματικού παρασκευάσματος «Asthamador».)
Ο Τίμοθι Λίρι είχε πει ότι ποτέ δεν άκουσε για ένα «ευχάριστο ταξίδι» με τη μπελλαντόνα και τους συγγενείς της. Και δεν είναι τυχαίο που οι παλιοί είχαν δώσει στον ντάτουρα ένα τόσο απωθητικό όνομα: «Διαολόχορτο».
Ο Αβερρόης μου εξήγησε γιατί.
~~
Την πρώτη φορά που δοκίμασε ντάτουρα ένιωσε ότι βρισκόταν στην Κόλαση. Δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, όπως εικόνες με διαβόλους και φωτιές, αλλά καθαρός μεταφυσικός τρόμος.
Απ’ όσα θυμάμαι από τις περιγραφές του ο εξωτερικός κόσμος είχε εξαϋλωθεί και είχε αντικατασταθεί από αυτό που ένιωθε –“horror”!
Ήταν αδύνατον να ηρεμήσει, αδύνατον να σκεφτεί και –το χειρότερο- απ’ όλα, δεν μπορούσε να καταλάβει ότι αυτό που ζούσε ήταν αποτέλεσμα της ουσίας που είχε πάρει.
Αυτό είναι που μπορεί να κάνει μια ψευδαίσθηση πολύ τρομακτική: Όταν δεν μπορείς να της ξεφύγεις και την πιστεύεις ως αληθινή.
Αν έχεις συναίσθηση ότι αυτό που βλέπεις-ακούς-νιώθεις είναι ψεύτικο μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Αν ζεις μέσα του -όπως στα όνειρα, όπου σπάνια συνειδητοποιούμε ότι ονειρευόμαστε- τότε δεν μπορείς να ξυπνήσεις από τον εφιάλτη.
~~
Παρά την τόσο άσχημη εμπειρία ο Αβερρόης πήρε και δεύτερη φορά ντάτουρα. Μη με ρωτήσετε γιατί. Ένα από τα χαρακτηριστικά της συμπεριφορικής νεοτενίας του ανθρώπου είναι η περιέργεια. Αλλά η περιέργεια σκότωσε και τη γάτα.
Η δεύτερη φορά του Αβερρόη, παρότι ήταν προετοιμασμένος για το χειρότερο, ήταν χειρότερη. Ή, μάλλον, ήταν πάλι απαίσια, αφού η απαισιότητα δε βαθμολογείται.
Τρίτη φορά δεν υπήρξε.
Ο Αβερρόης μας συμβούλευσε να μη δοκιμάσουμε τρία πράγματα στη ζωή μας: Ηρωίνη, ντάτουρα και φασισμό (εντάξει, το τρίτο δεν το είπε, είναι δική μου προσθήκη).
~~
Αλλά μέχρι πριν από λίγες μέρες, δεν είχα καταλάβει πόσο δίκιο είχε η εγκυκλοπαίδεια όταν έλεγε για τον ντάτουρα: «Φυτρώνει παντού».
Τις προάλλες καθώς γυρνούσα από τα ψώνια το μάτι μου καρφώθηκε πάνω σε κάτι αγκαθωτούς καρπούς.
Στο κέντρο –σχεδόν- της πόλης, σε έναν πεζόδρομο όπου στη μια μεριά υπάρχει ένα καφενείο και στην άλλη ένα καφέ, μέσα σε μια κοινότατη πελούζα, ανάμεσα σε καλλωπιστικά φυτά και αγριόχορτα, είχε φυτρώσει
 |
| Copyright: Sanejoker |
-μεγαλοπρεπής και διαβολικότατη- μια ντατουριά!
(Δε δίνω την ακριβή διεύθυνση, γιατί υπάρχουν πολλοί περίεργοι που θα ήθελαν να μάθουν πως είναι η κόλαση.)
Στη φωτογραφία που τράβηξα δε φαίνεται αρκετά καλά. Το χαρακτηριστικό του ντάτουρα είναι οι στρογγυλοί αγκαθωτοί του καρποί και τα μωβ άνθη. Δε θυμάμαι πια τι τρως από το φυτό (τα άνθη, τους σπόρους ή τα φύλλα), αλλά θυμάμαι ότι αυτό που δεν πρέπει να φας είναι εξαιρετικά τοξικό.
Και αν δεν ξέρετε τι να φάτε, καλύτερα να παραγγείλετε μόνο κρασί.
~~~~
Τελειώνοντας την περιήγηση στα ενθεογενή μια ιστορία ενός παραλίγο χρήστη του άλλου διάσημου από την αρχαιότητα ενθεογενούς.
Ο Γελωτοποιός είχε βρεθεί στην Παλαιόχωρα Χανίων. Μια νύχτα την είχε περάσει σε ένα ινδιάνικο τίπι. Μη φανταστείτε τίποτα ξεχασμένους από το χρόνο χίπηδες. Ο νεαρός που είχε στήσει το τίπι είχε κι ένα ξενοδοχείο στην Παλαιόχωρα.
Απλά ήταν πιο γουστόζικο να περνάς την καλοκαιρινή σου νύχτα στην ύπαιθρο, παρά σε ένα δωμάτιο με τηλεόραση και wc.
Κάποια στιγμή παρατήρησα στον «τοίχο» μια κρεμασμένη ρίζα. Ρώτησα τι ήταν κι έμεινα άφωνος με την απάντηση: «Μανδραγόρας».
(Ο μανδραγόρας που μοιάζει με άνθρωπο; Ο μανδραγόρας που φυτρώνει εκεί που έπεσε το σπέρμα του κρεμασμένου; Ο μανδραγόρας που ουρλιάζει όταν τον ξεριζώνεις; Ο μανδραγόρας που αναφέρεται κι από τους αρχαίους ημών προγόνους;)
Στην πραγματικότητα η ρίζα δεν έμοιαζε καθόλου με άνθρωπο, αλλά δεν ξέρω πως τη βλέπεις αν έχεις καταναλώσει ένα κομμάτι του.
Ρώτησα τον «ινδιάνο» αν είχε δοκιμάσει, αλλά εκείνος κούνησε το κεφάλι του χαμογελώντας.
«Δεν ξέρω τι δόση παίρνεις ούτε πώς το παίρνεις», είπε. «Οπότε προτίμησα να το κρατήσω ως διακοσμητικό.»
Αυτή είναι η καλύτερη αντιμετώπιση: Αν δεν ξέρεις, ρώτα. Και αν δεν υπάρχει κανείς να ρωτήσεις (ή κανείς δεν ξέρει), παρήγγειλε κρασί.
~~
Αυτά, λοιπόν, με τα ενθεογενή και τους χρήστες που συνάντησε ο Γελωτοποιός στη μικρή ζωή του.
Δεν ξέρω ποια από αυτά είναι παράνομα στη χώρα μας. Το lsd σίγουρα. Τα μουσκάρια και ο ντάτουρας μάλλον όχι. Ούτε ο μανδραγόρας.
Αλλά θα σας συμβούλευα να ακολουθήσετε το παράδειγμα του «ινδιάνου».
~~~~~~~~~~
ΥΓ: Για να μη δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις (καθώς δεν έχω καμία διάθεση να το παίξω ο εναλλακτικός τύπος που «έχει κάνει τα πάντα, άμα λάχει»), σας διαβεβαιώνω ότι ο Γελωτοποιός δεν έχει δοκιμάσει κανένα από τα προαναφερθέντα ενθεογενή.
Αν κάποιος από εσάς το έχει κάνει ας μας γράψει την εμπειρία του (ανώνυμα ή επώνυμα).
Αν, πάντως, με είχαν στη σειρά για εκτέλεση, και με ρωτούσαν αν έχω κάποια τελευταία επιθυμία, θα ζητούσα ένα χιλιοστό του γραμμαρίου lsd -για να αποδεχτώ πιο εύκολα το θάνατο μου.
Πιο λογικό μου φαίνεται από το να ζητήσω ένα τσιγάρο ή μια μπριζόλα… Ή μια επανάσταση.
