«Ένα άτομο με σαδιστικό χαρακτήρα θα είναι ουσιαστικά ακίνδυνο σε μια αντισαδιστική κοινωνία. Εκεί όλοι θα τον θεωρήσουν άρρωστο. Ποτέ δε θα αποκτήσει δημοτικότητα ούτε και θα μπορέσει να ασκήσει κοινωνική επιρροή.»
Έριχ Φρομ, Η ανατομία της ανθρώπινης καταστροφικότητας
–
Ω, τι έκπληξη! 440.000 Έλληνες ψήφισαν Χρυσή Αυγή.
Ω, τι έκπληξη! Οι Χρυσαυγίτες επιτίθονται στους μετανάστες.
Ω, τι έκπληξη! Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής δε σέβονται τους δημοκρατικούς θεσμούς.Το όλο σκηνικό της ελληνικής πραγματικότητας θυμίζει b moovie τρόμου. Όπου ο τρελός επιστήμονας φτιάχνει ένα τέρας από τα απομεινάρια εγκληματιών και παραξενεύεται όταν το δημιούργημα του αρχίζει να κατακρεουργεί ανθρώπους.
–
Μόνο που στην ταινία παραβλέπουμε τις σεναριακές αφέλειες και γελάμε με την έκπληξη του επιστήμονα:
«Μα καλά, τι νόμιζε ότι φτιάχνει; Την Κάντι-Κάντι;»
Όμως στην αληθινή ζωή κανείς δε γελάει πια.
Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος (sic), καθώς και εκείνοι του ύψιστου κοινωνικού λειτουργήματος, της εξαρτημένης δημοσιογραφίας, έσπευσαν να καταδικάσουν την τηλεοπτική βαναυσότητα του υπόδικου βουλευτή.
Πως μπορούν; Πως μπορούν να καταδιώκουν το ίδιο τους το σπλάχνο; Μήπως πιστεύουν ότι δεν είναι δικό τους παιδί; Αρκεί μια εξέταση ΔΝΑ (κατά το ΔΝΤ) για να βεβαιωθούν…
Και καθώς στέκονται -όλοι οι συγγενείς- πάνω από το λίκνο, το μωρό τους ρίχνει δυο χαστούκια…
Και τότε ακούγεται η μουσική από το «Μωρό της Ρόζμαρι». Όλοι παγώνουν.
Ο Αντίχριστος είναι εδώ.
Κάποιοι διατείνονται ότι «η κρίση γεννάει τέρατα». Εθελοτυφλούν αυτοί οι κάποιοι ή χρησιμοποιούν αυτά τα «τέρατα», όπως και την «κρίση», για να υποθάλψουν το μέγιστο εγκληματία, αυτόν που έφεραν στο σπίτι μας.
Υπάρχει μια άλλη ταινία τρόμου, όπου ο Σατανάς αυτοπροσώπως στέκεται έξω από το σπίτι ενός «αφελή». Αλλά δεν μπαίνει.
Χαμογελώντας ανατριχιαστικά στο κατώφλι ο Σατανάς λέει:
«Πρέπει να με προσκαλέσεις για να μπω.»
Έτσι και κάνεις το λάθος να τον καλέσεις μέσα δεν μπορείς με τίποτα να τον ξεφορτωθείς. Θα σου ρουφήξει τη ζωή με το καλαμάκι και αν καλέσεις εξορκιστή θα σου πει σε όλες τις ζωντανές και νεκρές γλώσσες ότι η ψυχή σου του ανήκει. Και θα σου δείξει το συμβόλαιο που υπέγραψες, αφηρημένα, την ώρα που χόρευες στους ρυθμούς της Γιουροβίζιον και της τελετής λήξης των Ολυμπιακών αγώνων, αφηρημένα, όπως ψηφίζεις τόσα χρόνια: Αφηρημένα.
Αυτό το τέρας, το παγκόσμιο, το απρόσωπο, το συγκεκριμένο, το κερδοσκοπικό, ξέρει να σπέρνει θύελλες και αφήνει τις καταιγίδες να τις θερίσουν οι υποτακτικοί του –κι εκείνοι με τη σειρά τους τις μεταθέτουν στους ψηφοφόρους τους.
Το τέρας είναι μεθοδικό. Πρώτα διαφθείρει υποσχόμενο αέναη ευημερία. Ευημερία χωρίς κόπο, χωρίς δημιουργία, χωρίς παραγωγικότητα.
Τα θύματα πέφτουν αμέσως στον ιστό. Στο δίχτυ που έστησαν με τη χυδαιολογία τους, το σεξισμό και την προώθηση του υπέρτατου βλαχομπαρόκ όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι που τώρα καμώνονται τους έκπληκτους.
Ο απατεώνας, ο καιροσκόπος, ο ανίδεος παντογνώστης έγιναν τα πρότυπα κάθε ενήλικα. Οι ρηχοί τραγουδιστές, οι πορνοστάρ, και τα λαμπερά πρόσωπα της τηλεόρασης, έγιναν τα είδωλα των νέων.
Και γρήγορα μετατράπηκαν σε ζόμπι.
Ζόμπι που δεν φωνάζουν “brains, more brains”.
Όχι, τα συγκεκριμένα ζόμπι απεχθάνονται το μυαλό. Δεν μπορούν να διαβάζουν οποιοδήποτε κείμενο ξεπερνάει σε έκταση ένα tweet.
Αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι κάθε συζήτηση που τους διαταράσσει τη «θετική σκέψη», κάθε τραγούδι που τα κάνει να σκέφτονται, να εξοργίζονται, να συναισθάνονται, καθώς και κάθε εικόνα που δεν έχει Τούρκους, Μεξικάνους, Αμερικάνους «ηθοποιούς» να κάνουν σαπουνόφουσκες μαραζώνοντας για τον απαγορευμένο έρωτα ή φουσκωμένους πεζοναύτες να σκοτώνουν πεντακόσιους Άραβες-τρομοκράτες με μια σφαίρα.
Ανόητα όπως είναι πέφτουν να καταβροχθίσουν τις σάρκες του πιο εύκολου στόχου ή εκείνου που τους παρουσιάζουν ως υπαίτιο της μετάλλαξης τους, της «κακοτυχίας» τους.
Και, ως είθισται, τα ζόμπι κυνηγούν κάποιον αθώο.
Η ανοησία τους -η ανοησία μας- είναι τόσο εμφανής που αν γινόταν ταινία θα μας έπιαναν τα γέλια.
–
Οι πρωταγωνιστές –μια παρέα εφήβων που θέλουν μόνο να διασκεδάσουν- βρίσκονται σε ένα ανατριχιαστικό μέρος, όλο ομίχλη και λίμνες με ιπτάμενα πιράνχα –των αγορών.
Κάποιος τυφλός μάντης τους προειδοποιεί: «Πριν από εσάς πολλοί βρήκαν το θάνατο εδώ. Η Λατινική Αμερική, οι χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, οι Αφρικάνοι, οι ασιατικές τίγρεις.»
Όμως οι έφηβοι δε δίνουν καμία σημασία στην ιστορία. Έχουν στις τσέπες τους τα ζεστά λεφτά του δανείου που πήρε ο πατέρας τους και την πιστωτική κάρτα που με τόση ευκολία τους έδωσαν οι τράπεζες.
Βουτάνε στα νερά της λίμνης, πίνουν, γλεντάνε, πηδιούνται με όποιον βρεθεί μπροστά τους και μετά πάνε στην ντουλάπα
«ΜΗΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΝΤΟΥΛΑΠΑ!»
για να αλλάξουνε ρούχα και να συνεχίσουν να γλεντάνε.
Παρά τους τρομαχτικούς ήχους που ακούγονται από εκεί μέσα ανοίγουν την ντουλάπα
«ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΗΝ ΝΤΟΥΛΑΠΑ!»
και η Λαγκάρντ -μαυρισμένη, καλοντυμένη και αφορολόγητη- τους ανοίγει στη μέση το κεφάλι με ένα επικοινωνιακό τσεκούρι.
Μη διαμαρτυρηθείς. Σε είχαμε προειδοποιήσει.
Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Όσο αποδεχόμαστε τον κανιβαλισμό –και τρώμε και λίγο κρεατάκι όταν δε μας κοιτάνε, όσο παρακολουθούμε τους ανθρωποφάγους και τους θαυμάζουμε που μας σκοτώνουν για να θρέψουν τη ματαιοδοξία τους, όσο σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στον κάθε Χάνιμπαλ Λέκτορ που δειπνεί με το μέλλον των παιδιών μας σε τηλεοπτικές διαφημίσεις, όσο εκτονώνουμε την οργή μας στα υπόλοιπα θύματα και στον εαυτό μας, όσο παίζουμε το παιχνίδι τους είμαστε σαδιστές.
–
Γι’ αυτό ξυπνάμε ένα πρωί, μετά από το χλωροφόρμιο 38 ετών, και βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο ανάμεσα σε αγνώστους.
Από τα αθέατα ηχεία ακούγονται οδηγίες:
«Σκότωσε για να επιβιώσεις.»
Αυτοί που είναι πίσω από το μικρόφωνο διασκεδάζουν με την ευπείθεια μας.
Τριγύρω, στα υπόλοιπα δωμάτια, είναι κλεισμένοι άλλοι τόσοι και ακούνε τις ίδιες οδηγίες:
«Σκότωσε για να επιβιώσεις.»
Και πρέπει να διαλέξεις:
Θα σκοτώσεις αυτούς που βρέθηκαν στην ίδια μοίρα με σένα; Θα τους λιανίσεις για να παίξεις το παιχνίδι που σε υποχρεώνουν να παίξεις;
Μα δε βλέπεις ότι οι τοίχοι τους είναι φτιαγμένοι από γυψοσανίδες και απειλές; Ότι μπορούν να πέσουν, αρκεί να σταματήσεις να είσαι το θύμα που σκοτώνεται στη δεύτερη σκηνή;
Δεν κουράστηκες να παίζεις δεύτερους ρόλους σε πολυεθνικές παραγωγές, αντί να φτιάξεις μια όμορφη –χαμηλού προϋπολογισμού- ταινία;
Χωρίς τέρατα και θύτες, χωρίς βρικόλακες και εξωγήινους.
Να παίξεις σε μια ταινία όπου θα είσαι ο ήρωας και όταν θα τελειώνει, η ταινία και η ζωή σου, να λες χαμογελώντας: «Τουλάχιστον προσπάθησα».
