«Δεν μπορεί» έλεγε, ενώ έτριβε το χέρι του με ψυχαναγκαστικό τρόπο στο μετωπό του. Δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό. Δεν το θέλω αυτό για μένα».
Αυτό είναι μια σκληρή και μοναδική αλήθεια. Όταν κάτι συγκλονίζει την υπάρχουσα «ευνοϊκή» κατάσταση, ο άνθρωπος έχει την τάση να το απωθεί, να μην το δέχεται.
Ο Βικτορ ήταν ξαπλωμένος και παραδομένος στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή τους τελευταίους μήνες. Τον είχε κυριεύσει ο θυμός, ο φόβος, η απελπισία. Έκλαιγε ασταμάτητα σαν ένα μικρό παίδι που χάνει κάτι και νιώθει ότι χάνει τα πάντα. Αντιμέτωπος με την επιθυμία, αδυνατώντας να το πιστέψει.
Ήταν απο αυτούς τους επιτυχημένους για τα δεδομένα της Αργεντινής και του Μπουένος Άιρες. Προερχόμενος από πλούσια οικογένεια και γόνος μεγαλοβιομηχάνου με διασυνδέσεις στην πολιτική ζωή της χώρας. Αρχιτέκτονας στο επάγγελμα, παντρεμένος δεκαπέντε χρόνια με τη Βιρχινία και με τρία παιδιά. Τη Λουσία, δώδεκα ετών, τη Σολ δέκα, και τον Σαντιάγο επτά. Ο Βίκτορ προσδιόριζε την οικογενειακή κατάσταση ως ήρεμη και αρμονική και τον ίδιο ως ευτυχισμένο.
Τρίτη, ώρα 20:11, 16 Σεμπτεβρίου 1995
«Τί έγινε και σας έφερε εδώ;» τον ρώτησε ο ψυχαναλυτής.
«Δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται.»
«Τι σας δυσκολεύει;» συνέχισε ο ψυχαναλυτής με ήρεμη και μεστή φωνή.
«Αυτό το άγχος και…». Τα βλέμματα διασταυρώθηκαν για μερικά δευτερόλεπτα. Ο Βίκτορ κατέβασε το κεφάλι και κοιτάζοντας το πάτωμα συνέχισε «..η ροπή προς την καταστροφή». Είχε την αύρα του νικημένου.
Ο Βίκτορ ξεκίνησε τη ψυχανάλυση γύρω στα σαρανταπέντε του χρόνια. Δύσκολο βήμα για έναν άνθρωπο. Τι μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο ντιβάνι; Πολλά και διάφορα. Τα συμπτώματα, λένε οι ψυχαναλυτές, τα οποία είναι η έκφραση ενδόμυχων συγκρούσεων. Στην περίπτωση του Βίκτορ ήταν ο σεξουαλικός ψυχαναγκασμός. Ήταν σεξουαλικά ασταμάτητος και αυτό ίσχυε απόλυτα στην περιπτωσή του.
Ξεκίνησε τη σεξουαλική του πρακτική στα δεκατρία με μια ξαδέρφη του, με την οποία διατηρούσαν τις επαφές έως ότου ο Βίκτορ παντρεύτηκε. Στην εφηβεία δεν άφησε θηλυκιά γάτα, έτσι συνήθιζε να λέει η μάνα του. Συμμαθήτριες, φίλες και μετά συμφοιτήτριες.
Πάντα έλεγε: «Αυτές έρχονται σε μένα» και το εννοούσε, σαν να ήταν αναγκασμένος να το κάνει. Τα σεξουαλικά κύματα κόπασαν οταν γνώρισε τη Βιρχινία. Ότι τελείωσε αυτό το «βίτσιο» του και ότι ο ίδιος έχει μεταμορφωθεί. Έτσι πίστευε τουλάχιστον.
Πέμπτη, ώρα 20:33, 5 Μαρτίου 1996
«Ποιος μου το λεγε. Μα εγώ να πληρώνω για να γαμήσω;»
Πλημμύριζε από αναταραχή και αναστάστωση όποτε ανακοίνωνε κάτι καινούριο στα σεξουαλικά του δρώμενα.
«Τι πιστεύεις ότι σε οδηγεί εκεί Βίκτορ;» τον ρώτησε ο αναλυτής ψάχνοντας την πηγή του καινούριου «βίτσιου».
«Η έλλειψη ελευθερίας. Νιώθω ελεύθερος μέσα σ’ αυτο το μπουρδέλο.» Ο υπερτονισμένος του λόγος είχε καλύψει προς στιγμής τα αισθήματα ντροπής και ενοχής που βίωνε.
Μετά τον γάμο δεν άργησε να κατρακυλήσει στις εξωσυζυγικές περιπέτειες. Το έκανε πολύ προσεκτικά και με μεθοδικότητα. Η Βιρχινία δεν τον χαμπάριαζε και όλα ήταν «αρμονικά». Το τελευταίο διάστημα όμως δεν του αρκούσαν αυτές οι περιπέτειες. Υπήρχε η αίσθηση του ανικανοποίητου. Ο Βίκτορ διψούσε για κάτι το οποίο δεν μπορούσε με τίποτα να το προσδιορίσει. Ένα έρμαιο των συμπτωμάτων του. Τα ψυχικά συμπτώματα δεν είναι ένα καπρίτσιο.
Οι ειδικοί λένε πως αποκρύβουν κάτι το οποίο θα ήταν ακόμα πιο δυσβάσταχτο για τον άνθρωπο, και μέσω αυτού δημιουργείται μια παθολογική ισορροπία. Αυτή η ψυχαναγκαστική έφεση προς την απιστία, μάλλον ήταν απλά η αρχή. Ο Βίκτορ πίστευε ότι στο μπουρδέλο έβρισκε τη χαμένη ελευθερία αφού δεν έδινε τίποτα πίσω παρά μόνο λεφτά. Το αίσθημα όμως της ενοχής όλο και μεγάλωνε. Ενοχές ότι έκανε κακό στη γυναίκα του και στα παιδιά του με τον τρόπο που λειτουργούσε.
Τετάρτη, ώρα 20:19, 8 Νοεμβρίου 1996
«Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου…έχω χάσει κάθε έλεγχο. Αυτό θα μου καταστρέψει τη ζωή.»
Ο εθισμός στην πορνογραφία είχε πάρει τη θέση της απιστίας και αυτό εξελίχθηκε σε ψυχαναγκαστικό αυνανισμό. Ο Βίκτορ πλέον δυσλειτουργούσε στο σπίτι και στη δουλειά. Η περιπέτεια είχε μετατραπεί σε μαρτύριο. Σε αυτή τη φάση ο άνθρωπος μπορεί να καταστρέψει τα πάντα και να καταστραφεί. Αρκετοί θα αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν για να γλυτώσουν.
Ο ψυχαναλυτής έχοντας όλα αύτα κατά νου πήρε την απόφαση να αυξήσει τις συνεδρίες σε τρεις φορές την εβδομάδα. Ο Βίκτορ συμφώνησε χώρις να προβάλει κάποια αντίσταση.
Δευτέρα, ώρα 20:05, 2 Αυγούστου 1997
«Δεν έχω ξανανιώσει αυτό το πράμα. Θεέ μου, τέτοια ηδονή. Γκαμπριέλ ένιωθα ότι θα εκραγεί όλο μου το σώμα». Μιλούσε κλαίγοντας ασταμάτητα. «Κοίτα πώς με κατάντησε αυτή η γαμημένη ψυχανάλυση.» Η αμφιθυμία ήταν εμφανέσταση.
Μεταξύ της επιθυμίας, που ορίζει η αλήθεια και του κοινωνικού κομφορμισμού, υπάρχει μια αόρατη κλωστή. Μάλλον εκεί βρίσκεται ένα κομμάτι από την άβυσσο του κάθε ανθρώπου.
Ο Βίκτορ είχε γνωρίσει τη Λίζα, μια τραβεστί, παθιάρα μαζί του. Σταμάτησε την πορνογραφία και όλες τις απιστίες. Δεν μπορούσε να σκεφτεί σεξουαλικά και όπως φάνηκε και συναισθηματικά άλλον ανθρωπο. Το πραγματικό πρόβλημα του Βίκτορ ήταν ότι μια ζωή ακροβατούσε μεταξύ ετεροφυλοφιλίας και ομοφυλοφιλίας. Για αυτό ένιωθε ότι ήταν αναγκασμένος να είναι μαζί τους. Η Λίζα ήταν το κομβικό σημείο που όρισε τη μεταμορφωσή του.
Παρασκευή, ώρα 20:24, 23 Δεκεμβρίου 1997
«Δεν μπορεί» έλεγε, ενώ έτριβε το χέρι του με ψυχαναγκαστικό τρόπο στο μετωπό του. «Δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό. Δεν το θέλω αυτό για μένα». Κρατούσε το κεφάλι του και ακροβατούσε πάνω στην αόρατη κλωστή.
«Βίκτορ, δεν μπορώ να σε βοηθήσω να γίνεις αυτό που δεν είσαι» του απάντησε ορκισμένος στην αλήθεια ο Γκαμπριέλ.
Έτρεμε από τον φόβο της απόρριψης. Φοβόταν ότι δεν θα το αποδεχθούν, ότι θα έχανε τα παντα. Αυτά για τα οποία πάσχιζε μια ζωή. Την οικογένεια, τους φίλους, τη δουλειά, το κύρος και την υπόληψη του. Τους τελευταίους μήνες περνούσε περισσότερο χρόνο με τη Λίζα παρά με τη Βιρχινία. Αυτό ήταν και το προμήνυμα μεγάλων αποφάσεων.
Παρασκευή, ώρα 20:45, 23 Δεκεμβρίου 1997
«Σε ευχαριστώ για όλα Γκαμπριέλ» απάντησε ο Βίκτορ μετά από είκοσι λεπτά νεκρικής ησυχίας. Η χροία του ήταν διαφορετική αυτή τη φόρα. Ήταν ήρεμη και αποφασιστική. Σηκώθηκε απότομα από το ντιβάνι σαν επαναστατημένος άνθρωπος. Πλήρωσε τον Γκαμπριέλ και τον αγκάλιασε σφιχτά, από αυτές της αποχαιρετιστήριες αγκαλιές που σημαδεύουν για πάντα της ανθρώπινες ψυχές.
Τα Χριστούγεννα η Βιρχινία πήρε τηλέφωνο τον Γκαμπριέλ και τον ρώτησε αν είχε δει ή αν ήξερε που βρίσκεται ο Βίκτορ. Του είπε ότι σήκωσε όλα τα λεφτά από την τράπεζα και ότι έκανε κατάθεση στον λογαριασμό της ένα μεγάλο ποσό. Δεν άφησε κανένα μήνυμα. Ο Βίκτορ δεν εμφανίστηκε στο επόμενο ραντεβού και σε κανένα ραντεβού. Ο Γκαμπριέλ δεν τον ξαναείδε ούτε άκουσε κάτι γι’ αυτόν.
Ο μύθος λέει ότι ένας Αλγέριος είπε κάποτε ότι ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών μας, καπνίζοντας και φλερτάροντας με το παράλογο. Μάλλον θα χε δίκιο. Αυτό θα έκανε και ο Βίκτορ.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε ο Κυριάκος Κερμάνος, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
