από την Αστάρτη
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αν η τρέλα είχε χρώματα, θα ήταν πολύχρωμη. Πολλά μικρά πολύχρωμα μοτίβο που γυρνάνε γύρω απ’ το κεφάλι σου, κι εσύ ζαλισμένος απ’ τους κύκλους, δεν μπορείς πια να διακρίνεις κανένα χρώμα. Όχι η τρέλα δεν έχει λευκό χρώμα, μη μπερδεύεσαι με τα ψυχιατρεία. Λευκή είναι η καταστολή της τρέλας, που πηγαίνει και κάθεται σε καρέκλες με ηλεκτροσόκ και φοράει ζουρλομανδύες και λευκές ρόμπες.
Αν η τρέλα ήταν μουσική, θα ήταν ψυχεδέλεια ή μάλλον πιο συγκεκριμένα ψυχεδελικό ροκ. Θα ήταν κάποιος δίσκος των Eloy που όταν παίζει στο πικάπ σε κάνει να σηκωθείς και να χορέψεις μόνος σου, μέχρι να μεθύσεις απ’ τη μουσική και το χορό, στεγνά χωρίς αλκοόλ ή χάπια.
Αν η τρέλα ήταν καιρικό φαινόμενο, θα ήταν μια δυνατή καταιγίδα που στο διάβα της τα σαρώνει όλα και μόλις τελειώσει διακρίνεις ψηλά στον ουρανό ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο – σαν το χρώμα της τρέλας που λέγαμε.
Η τρέλα έχει τη διάθεση της χαρμολύπης, τη στιγμή που είσαι έτοιμος να κλάψεις θες να βάλεις και τα γέλια ταυτόχρονα και τη στιγμή που γελάς με όλη σου την ψυχή, ποτάμι τρέχουν τα δάκρυα σου.
Αν η τρέλα ήταν πόλη, θα ήταν η Αθήνα, η Αθήνα, με το μποτιλιάρισμα της, τα ξυλίκια στους δρόμους, τις διαδηλώσεις, τα ατελείωτα πάρτι.
Αν πάλι η τρέλα ήταν τοπίο θα ήταν ένα ανεμοδαρμένο νησί, όπου ο άνεμος του θα ‘κανε τη θάλασσα τρικυμισμένη, τα δέντρα να χορεύουν και δεν θα επέτρεπε σε κανένα να κυκλοφορήσει έξω από φόβο μην του συμβεί κάτι κακό.
Αν η τρέλα ήταν ρούχο, θα ήταν ένα καλό, χοντρό, ζεστό μπουφάν. Γιατί; Επειδή η τρέλα κρυώνει κι έχει πάντα την ανάγκη για λίγη ζεστασιά.
Αν μπορούσες να διακρίνεις κάποιο ήχο μέσα απ’ την τρέλα, θα ήταν εμβοές, συνεχόμενες εμβοές, που με το πέρασμα της ώρας γίνονται όλο και πιο δυνατές και δεν μπορείς να βρεις τρόπο να τις σταματήσεις.
Αν η τρέλα ήταν αίσθηση, θα ήταν η αίσθηση της γλώσσας στα γεννητικά σου όργανα, τη στιγμή που είσαι έτοιμος να κορυφώσεις, εκείνη αποτραβιέται και σε αφήνει μες στη καύλα μόνο κι έρημο. Σαν να λέμε τρέλα.
Αν η τρέλα είχε μυρωδιά, θα είχε τη μυρωδιά τσιγαρίλας και κλεισούρας μαζί, αποπνικτική την ατμόσφαιρα.
Αν η τρέλα είχε γεύση, θα ήταν γεύση καφέ, σκέτου βαρύ καφέ – ούτε ζάχαρη, ούτε γάλα.
Η τρέλα βάζει στην καφετιέρα οκτώ κουταλιές της σούπας καφέ, μπόλικο νεράκι, διαλέγει από τη βιβλιοθήκη το “Όνειρο ενός γελοίου”, εκείνου του Ντοστογιέφσκι και κάθεται στην αυλή του σπιτιού σου και το διαβάζει σιγομουρμουρίζοντας όλο το απόγευμα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε η Αστάρτη, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
