Γράμμα σ’ ένα άγνωστο περαστικό του μέλλοντος που κοντοστάθηκε μερικές στιγμές και δεν χάθηκε στην επιβαλλόμενη ταχύτητα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ήταν ένα ακόμη περίπλοκο βράδυ, όταν αποφάσισα να σχηματίσω κάποιες λέξεις, μη γνωρίζοντας αν θα έβρισκαν ποτέ κάποιο παραλήπτη. Οι γραμμές προκύπτουν αυθόρμητα από την δική μου ανάγκη.
Δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτα για εμένα. Δεν είναι απαραίτητο να ταυτιστείς. Δε θα σου πω το όνομά μου. Θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σου σε μια μεγάλη βόλτα όπου θα περπατούσαμε και θα απέφευγα να κοιτάζω στα μάτια σου, ώστε να μην υπάρξει καμία διακοπή στη σκέψη μου. Ωστόσο, η συνάντησή μας μπορεί να πραγματωθεί μόνο στη φαντασία μας, καθώς εγώ είμαι παρελθόν και εσύ είσαι μέλλον.
Παρελθόν… Mια έννοια που οι άνθρωποι την σχετίζουν με νοσταλγία, απώλειες, ασπρόμαυρα φόντα, σκόνη, πράξεις που δεν έκαναν ποτέ. Κι από την απένατι πλευρά το φανταχτερό μέλλον με πολλές υποσχέσεις, όνειρα, τον ήλιο να σου υπενθυμίζει ότι έφτασε μια νέα ημέρα για να επιτύχεις τους στόχους σου.
Αν γνωριζόμασταν θα καταλάβαινες ότι οι νουθεσίες δεν είναι το δυνατό μου σημείο, αλλά αν κάποια στιγμή, κάποια δύσκολη στιγμή, νιώσεις την απόγνωση και την ματαιότητα του κόσμου γύρω σου μεταφέρσου για λίγο σ’ αυτά τα λόγια. Δεν θα σου δώσουν υπερδυνάμεις για να καταφέρεις να επιβιώσεις, δεν θα αλλάξουν τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, δεν θα γεμίσουν ουράνια τόξα και πεταλούδες το σύμπαν.
Παρελθόν και μέλλον, ζωτικές αλλά τόσο υποκειμενικές έννοιες. Είναι εξαιρετικά σημαντικές για να γνωρίζεις από που προέρχεσαι και που θέλεις να καταλήξεις. Αλλά σε παρακαλώ μην υποτιμάς το παρόν σου. Να το ορίζεις όπως εσύ επιθυμείς! Μη το θυσιάσεις σε βωμούς επιθυμιών, απαιτήσεων, τιμωριών άλλων.
Δε ξέρω αν είσαι ικανός και κυριώς αν θέλεις να αλλάξεις την ζωή σου, τον κόσμο, τον καναπέ σου που έχει βουλιάξει.. Εσύ θα δώσεις την απάντηση σ’ αυτό. Κι αν δεν την δώσεις δεν πειράζει, αρκεί να αναρωτηθείς.
Να αμφισβητείς. Όσο επίπονο και να είναι, να είσαι παράξενος ευτυχισμένος που μπορείς να αμφισβητείς. Αυτό θέλω μονάχα να θυμάσαι από αυτό το γράμμα που θα κρύψω τώρα στις ρίζες αυτού του νεαρού δέντρου. Ελπίζω να υπάρχει ακόμα, τώρα που διαβάζεις το γράμμα, και να χει σπάσει με τις ρίζες του τα άθλια τσιμέντα των αστών. Ελπίζω να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που στέκονται για λίγο κάτω από δέντρα.
Σε ευχαριστώ που μου χάρισες λίγο από τον χρόνο της ζωής σου, ενώ κάποιος άλλος θα επέλεγε να τον επενδύσει στην καταπιεστική, αλλά αναγκαία εργασία του, στις προγραμματισμένες ιατρικές εξετάσεις ώστε να εξασφαλίσει άλλη μια δεκαετία επιβίωσης, στην κατανάλωση μιας ψυχοτρόπας ουσίας προκειμένου να κάνει πλαστά ευχάριστη την ανυπόφορη καθημερινότητά του.
Κάποιος στραβωμένος με αυτά που έβλεπε στο παρόν του.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο γράφτηκε από την Αναστασία στο πλαίσιο το Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
