Πάνω στους κιτρινισμένους τοίχους οι φωτογραφίες του Αντρέα Παπανδρέου, του Σημίτη και του ΓΑΠ.
Τα ουρητήρια έχουν μετατραπεί σε αυτοσχέδιες κάλπες. Πάνω στις λεκάνες κάθονται δυο υπάλληλοι. Έχουν μπροστά τους ένα τραπεζάκι με χαρτομάντιλα και τη λίστα των ψηφοφόρων.
Στην πόρτα δύο σεκιουριτάδες, με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ στον ώμο, ελέγχουν όσους προσέρχονται να ψηφίσουν.)
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 1 (ενώ ψάχνει αφηρημένα την τσάντα μιας ηλικιωμένης): Θ’ αργήσει πολύ να ‘ρθει;
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 2 (ψάχνοντας τις τσέπες ενός μεσήλικα): Μην ανησυχείς, θα ‘ρθει, το ‘πε πως θα ρθει, και ξέρεις ότι κρατάει τον λόγο του.
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 1: Δεν ανησυχώ. Μόνο που… Αχά! (Βγάζει από την τσάντα της γιαγιάς ένα κεσεδάκι). Τι είναι αυτό, γιαγιάκα; Τι έχουμε εδώ, γιαουρτάκι;
ΓΙΑΓΙΑ: Ρυζόγαλο είναι, γιε μου.
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 1: Ρυζόγαλο; (Γυρνάει προς το Σεκιουριτά 2) Για ρυζόγαλα έχουμε καμιά οδηγία;
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 2: Όχι. Μας είπαν γιαούρτια, πάσης φύσεως, αυγά και ντομάτες. Λες να πιάνονται και τα ρυζόγαλα στα γιαούρτια;
ΓΙΑΓΙΑ: Τι λες, παιδάκι μου; Άλλο πράγμα το ρυζόγαλο κι άλλο το γιαούρτι.
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 2: Από γάλα δε φτιάχνονται και τα δύο;
ΓΙΑΓΙΑ: Αλλά το ένα είναι γλυκό και το άλλο ξινό.
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 2: Υπόξινο.
ΓΙΑΓΙΑ: Το πρόβειο μόνο.
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 1: Εσύ καλύτερα μη μιλάς, γιαγιάκα. Ό,τι πεις μπορεί και θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου.
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 2: Κάτσε να πάρω ένα τηλέφωνο να βεβαιωθούμε. (Μετά προς τον μεσήλικα που έλεγχε): Εσύ πέρνα.
(Ο μεσήλικας πάει στον πρώτο υπάλληλο.)
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ 1: Είσαι ο και λέγεσαι.
ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ: Ελευθέριος Βενιζέλος.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ 1 (τον κοιτάει τρομαγμένος): Έχετε κάποια σχέση με τον…
ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ: Απλή συνωνυμία.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ 1 (ανακουφισμένος): Καλά… Δύο ευρώ.
(Ο Μεσήλικας βγάζει ένα εικοσάευρω.)
ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ: Δεν έχω ψιλά, δυστυχώς. Μόνο αυτό μου έμεινε από τη σύνταξη μου.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ 1: Δεν πειράζει… (Παίρνει το εικοσάρικο και το βάζει στην τσέπη). Περάστε δίπλα να πάρετε ψηφοδέλτιο και χαρτομάντιλα.
(Ο Μεσήλικας περιμένει πάνω από τον Υπάλληλο 1. Μετά από λίγο εκείνος σηκώνει το κεφάλι.)
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ 1: Θέλετε κάτι άλλο;
ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ: Ρέστα δε θα μου δώσετε;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ 1 (θυμωμένος): Ρέστα; Που νομίζεις ότι είσαι, άνθρωπε μου; Στο περίπτερο; Άντε προχώρα γιατί εμποδίζεις.
(Ο Μεσήλικας σκύβει το κεφάλι και πηγαίνει στο δεύτερο υπάλληλο. Εκείνος του δίνει ένα ψηφοδέλτιο κι ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Ο Μεσήλικας περιμένει πάλι.)
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ 2: Περάστε να ψηφίσετε.
ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ: Δε θα μου δώσετε τίποτα άλλο;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ 2: Τι άλλο θέλετε να σας δώσω; Κανένα ομόλογο του Δημοσίου; (Γελάει με το αστείο του. Γελάει και ο Υπάλληλος 1).
ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ: Νόμιζα ότι υπήρχε και λευκό.
(Ο Υπάλληλος 2 πετάγεται όρθιος.)
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ 2: Λευκό; Τι είστε, κύριε μου, προβοκάτορας;
ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ: Όχι. Είμαι μέλος του ΠΑΣΟΚ από τον καιρό του αείμνηστου (και δείχνει την αφίσα του Αντρέα Παπανδρέου. Ο Υπάλληλος 2 κάνει το σταυρό του.)
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ 2: Τότε πρέπει να γνωρίζετε ότι στην παράταξη μας δεν υπάρχουν αμφισβητίες και ταραχοποιοί. Εκτός κι αν είστε ταραχοποιός. Μήπως είστε ταραχοποιός;
ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ: Όχι, προς Θεού.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ 2: Ωραία. Τότε πηγαίνετε να ασκήσετε το ιερό σας δικαίωμα.
(Ο Μεσήλικας πάει προς τα ουρητήρια-κάλπες.)
(Στην πόρτα ένας νεαρός πάει να μπει χωρίς έλεγχο. Ο Σεκιουριτάς 1 τον σταματάει.)
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 1: Όπα, φίλε. Ταυτότητα.
ΝΕΑΡΟΣ: Τι ταυτότητα;
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 1: Ταυτότητα μέλους.
ΝΕΑΡΟΣ: Πλάκα με κάνεις; Χρειάζεται και ταυτότητα;
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 1: Τι νομίζεις, μπάστε σκύλοι αλέστε; Όποιος γουστάρει ψηφίζει;
ΝΕΑΡΟΣ (απορημένος): Ψηφίζει; Εγώ για να κατουρήσω κατέβηκα.
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 1: Σε λάθος μέρος ήρθες τότε.
ΝΕΑΡΟΣ: Τι λάθος μέρος; Δημόσια ουρητήρια δεν είναι; Γι’ αυτό πληρώνω φόρους. Για να μπορώ να κατουράω όποτε θέλω.
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 1: Ας τα αυτά τα «πληρώνω φόρους όποτε θέλω» για τον Τσίπρα. Να σου κάνουμε τώρα μια περαίωση να δούμε τι πληρώνεις και τι κλέβεις.
ΝΕΑΡΟΣ: Δε μας παρατάς, που θα βρούμε το μπελά μας για ένα κατούρημα. Πάω να κατουρήσω σε κάνα δέντρο.
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 1: Ναι, τράβα. Λες και δεν ξέρουμε τι βρομιάρηδες είστε εσείς οι αριστεροί. Πολιτισμός σου λέει μετά.
(Ο Νεαρός φεύγει.)
(Ακούγονται τρομπέτες. Μπαίνουν στα αποχωρητήρια δυο κάμερες. Πίσω τους έρχεται ο Βενιζέλος σπρώχνοντας.)
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ (προς αυτούς που σπρώχνει): Συγνώμη. Συγνώμη. Συγνώμη… Σας ζήτησα συγνώμη;
(Βλέπει το κεσεδάκι της γιαγιάς, το οποίο κρατάει ο Σεκιουριτάς 1 στα χέρια του, και κοκαλώνει από τον τρόμο.)
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Τι είναι αυτό;
ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ 1: Ρυζόγαλο, κύριε πρόεδρε.
(Ο Βενιζέλος αναθαρρεύει.)
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Ρυζόγαλο; Για δώσε να δοκιμάσω. Κουταλάκι έχουμε;
ΓΙΑΓΙΑ: Πήρα από το ζαχαροπλαστείο.
(Ο Βενιζέλος παίρνει το πλαστικό κουτάλι και δοκιμάζει το ρυζόγαλο.)
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Πολύ καλό, πολύ καλό.
(Το τρώει όλο και δίνει το κεσεδάκι στο Σεκιουριτά 1, που το βάζει στην τσέπη του για ενθύμιο.)
(Ο Βενιζέλος πάει στη μέση των αποχωρητηρίων και γυρνάει προς τις κάμερες.)
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Μια καινούρια αρχή γίνεται σήμερα. (Οι υπάλληλοι και οι σεκιουριτάδες χειροκροτούν.) Η παράταξη μας σβήνει τα λάθη του παρελθόντος και τα ονόματα των καταχραστών και προχωράει μπροστά. (Χειροκροτούν όλοι.) Περάσαμε δύσκολα χρόνια και θα περάσουμε πολύ χειρότερα, αλλά οι Έλληνες ξέρουν πρώτα απ’ όλα να πληρώνουν για τα λάθη τους. (Χειροκρότημα.) Είμαστε μικροί, αλλά πατάμε στους ώμους γιγάντων (δείχνει τους προηγούμενους προέδρους) για να βλέπουμε μακριά. Η ευημερία του κράτους μας δε μας χαρίζεται. Αποκτιέται με πόνους και με βάσανα. Γιατί δεν είμαστε πια στο εγώ, αλλά στο εσείς… Εσείς θα στηρίξετε την παράταξη μας, εσείς θα δώσετε το αίμα σας για να φτιάξουμε μια νέα Ελλάδα, εσείς θα πεθάνετε, εσείς οι ήρωες, (ο Βενιζέλος σκουπίζει ένα δάκρυ) για να δικαιώσετε τις μελλοντικές γενιές των τραπεζιτών… (Δυνατό χειροκρότημα). Εσείς είστε η Ελλάδα. Που υποφέρει, που ξεπουλιέται, που αγωνίζεται. Εσείς είστε το ΠΑΣΟΚ.
(Πιο πολλά χειροκροτήματα. Ο Βενιζέλος περνάει το μπράτσο του πάνω από τον ώμο του μεσήλικα. Ο Σεκιουριτάς 2 και ο Υπάλληλος 1 του κάνουν νόημα να σταματήσει.)
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ (κοιτώντας στα μάτια το μεσήλικα): Εσύ, ψηφοφόρε, θα δώσεις το στίγμα της ελεύθερης Ελλάδας σε όλο τον κόσμο.
(Οι Υπάλληλοι και οι Σεκιουριτάδες προσπαθούν απεγνωσμένα να τραβήξουν την προσοχή του Βενιζέλου, αλλά εκείνος δεν τους βλέπει.)
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ (συγκινημένος, προς το Μεσήλικα): Εσύ, απλέ πολίτη, εσύ, άνθρωπε του μόχθου, εσύ, Έλληνα, δώσε το μήνυμα σου, για να ακουστείς ως τα πέρατα της υφηλίου.
(Οι κάμερες ζουμάρουν στο πρόσωπο του Μεσήλικα. Ο Βενιζέλος χαμογελάει. Οι Υπάλληλοι και οι Σεκιουριτάδες τραβάνε τα μαλλιά τους. Ο Μεσήλικας κοκκινίζει, σφίγγεται για να μη μιλήσει, αλλά τελικά δεν αντέχει και ξεσπάει.)
ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ: Άι σιχτίρι, όλοι σας. Μας ήπιατε το αίμα, μας φάγατε το ψωμί μας και κάθεστε με τα εκατομμύρια σας να μου μιλάτε για θυσίες. Άι σιχτίρ!
(Ο Μεσήλικας φεύγει βλαστημώντας. Οι Υπάλληλοι και οι Σεκιουριτάδες ψάχνουν να βρουν ένα μέρος για να κρυφτούν. Ο Βενιζέλος συνεχίζει να χαμογελάει. Οι κάμεραμαν προσπαθούν να καταλάβουν αν πρέπει να σταματήσουν να τραβάνε.)
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Αυτή είναι η δημοκρατία. Αγκαλιάζουμε ακόμα και αυτούς που μας λοιδορούν… Αυτό θέλουμε να πούμε στον κόσμο σήμερα. Όλοι, Αριστεροί, Ακροδεξιοί, Αναποφάσιστοι, Αγανακτισμένοι, Αλκοολικοί, Αμετανόητοι, κι ό,τι άλλο αρχίζει από Α, όλοι είστε καλοδεχούμενοι στη μεγάλη παράταξη μας. Για να φτιάξουμε μια Ελλάδα χωρίς ταμπέλες, χωρίς όρια, μια Ελλάδα για τον Έλληνα, μια Ελλάδα του αύριο χωρίς το χθες και δίχως το φόβο του προχθές ή την αβεβαιότητα του μεθαύριο. Μια Ελλάδα χωροχρονικής σταθεράς και διαλεκτικής επανασυρμολόγησης, ό,τι και να σημαίνει αυτό.
(Όλοι χειροκροτούν. Ο Βενιζέλος πέρδεται και ζητάει συγνώμη. Το φάντασμα του Αντρέα Παπανδρέου επισκέπτεται το αποχωρητήριο και μουντζώνει το Βενιζέλο. Αυλαία.)
