Σε προηγούμενο κείμενο κάναμε μια αναδρομή στην ιστορία του «βασιλιά» των ενθεογενών, το LSD-25.
Το κείμενο που ακολουθεί αναφέρεται σε τρεις περιπτώσεις χρήσης ενθεογενών, προς γνώση και συμμόρφωση.
Προσοχή όμως: Τα κείμενα του Γελωτοποιού είναι λαϊκώς επιστημονικότροπα ή/και λογοτεχνίζοντα. Σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπούν στην προώθηση παράνομων ουσιών.
Άλλωστε ενήλικες είστε (αν δεν είστε καλύτερα να πάτε να διαβάσετε τα μαθήματα σας). Και ως ενήλικες είστε ελεύθεροι να κάνετε ό,τι θέλετε (αυτό είναι το αστείο της χρονιάς), αλλά μην κατηγορείτε τις «κακές παρέες» που σας έμπλεξαν.
~~
Περίπτωση πρώτη: Η Αλίκη στο ναυτικό του LSD
Αν διαβάζετε τον Γελωτοποιό θα ξέρετε ήδη ότι έκανε τη θητεία του (21 μήνες, παρακαλώ) στο Ναύσταθμο Σούδας, ως επιτροπάριος.
Όταν είχε παλιώσει υποδέχτηκε μια καινούρια σειρά. Κάποιοι από τους νέους στέλνονταν καθημερινά αγγαρεία στα μαγειρεία για να τρίβουν λαμαρίνες (ταψιά άπειρης χωρητικότητας και λίγδας).
Ανάμεσα στους νέους αγγαριομάχους ο Γελωτοποιός ξεχώρισε έναν παππού. («Παππούς» σύμφωνα με την ορολογία του στρατού -το λέω για τα κορίτσια της παρέας που δεν ξέρουν- είναι όποιος υπηρετεί μετά τα τριάντα.)
Με την πρώτη ευκαιρία ρώτησε το βύσμα του γραφείου οπλονομίας τι ρόλο βαρούσε ο παππούς.
«Είναι πόσο; Τριάντα;» ρώτησε ο Γελωτοποιός, ενώ έβαζε διπλή μερίδα στον οπλονόμο (μπας και εξασφαλίσει καμιά έξτρα σφραγίδα εξόδου στο τρίπτυχο του).
«Τριάντα οκτώ», είπε εκείνος.
«Τριάντα οκτώ!»
Ο Γελωτοποιός αισθάνθηκε δέος, καθώς ήταν μόλις είκοσι και τα τριάντα οκτώ χρόνια ζωής του φαίνονταν σαν μια ολόκληρη ζωή (κι όμως πέρασαν τόσο γρήγορα!)
«Και γιατί μπήκε τώρα; Ανυπότακτος;»
«Σπούδαζε», είπε ο μπουκωμένος οπλονόμος.
«Μα καλά τι σπούδαζε; Εγκεφαλοχειρουργός;»
«Πυρηνική φυσική», είπε ο οπλονόμος κι έφυγε για να απολαύσει τη διπλή μερίδα του.
Στο Γελωτοποιό, ο οποίος δεν ήξερε ακόμα τίποτα για την «αληθινή ζωή», αυτό του φάνηκε παράλογο: Να έχεις έναν πυρηνικό φυσικό και να τον «αξιοποιείς» βάζοντας ‘τον αγγαρεία στα μαγειρεία;
Αργότερα θα καταλάβαινε ότι ο παραλογισμός του στρατού αντικατοπτρίζει τον ευρύτερο παραλογισμό της κοινωνίας.
Όταν κάποιοι άνθρωποι με μικρό όνομα Άδωνης, γίνονται υπουργοί τι άλλο μπορείς να εύχεσαι για την Ελλάδα, πέρα από μια πυρηνική καταστροφή;
~~
Σύντομα προσέγγισε τον… (Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα του. Ήταν κάτι απλό, όχι Πεισίστρατος ή Αναξαγόρας, κάτι συνηθισμένο. Ας πούμε ότι τον έλεγαν Δημήτρη.) …Δημήτρη.
Έγιναν φίλοι, όπως γίνονται φίλοι οι φαντάροι: Για όσο διαρκεί η θητεία τους.
Κάποια στιγμή έτυχε να πάρουν ταυτόχρονα άδεια και ταξίδεψαν μαζί για την Αθήνα –κατάστρωμα. Ο Γελωτοποιός είχε μαζί του εφόδια (ενάμιση λίτρο κόκκινο κρασί) κι έκατσαν να το πιούν κοιτώντας το Αιγαίο.
Αφού έκαναν μια μεγάλη φιλοσοφική (αμπελοφιλοσοφική) συζήτηση για το 1+1=2, αν ισχύει ή όχι (ο Γελωτοποιός υποστήριζε ότι είναι ένα κατά συνθήκη αξίωμα, αφού πρέπει πρώτα να δεχτούμε ως αυθύπαρκτη την έννοια της μονάδας), ο Δημήτρης κατάλαβε ότι είχε να κάνει με έναν διόλου επικίνδυνο τζόκερ κι άρχισε να ανοίγεται.
Είχε ξεκινήσει τις σπουδές του στην Νότια Αφρική και τις είχε τελειώσει στην Αμερική. Μιλώντας για την αμερικάνικη μουσική σκηνή, και τους παλαίμαχους του Γούντστοκ, ο Γελωτοποιός ρώτησε τον Δημήτρη αν είχε δοκιμάσει ποτέ κάποια ψυχότροπη ουσία.
Εκείνος παραδέχτηκε ότι είχε δοκιμάσει τα πάντα (ίσως γι’ αυτό και άργησε τόσο να τελειώσει τις σπουδές του.)
Ο Γελωτοποιός ζήτησε περισσότερες πληροφορίες για το LSD, αφού πάντα τον γοήτευε η μυθική κουλτούρα των χίπηδων.
~~
«Το περίεργο με το acid», του είπε ο Δημήτρης, «είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί. Φαντάσου τον εγκέφαλο σου σαν ένα από εκείνα τα παλιά τηλεφωνικά κέντρα που βλέπουμε στις ταινίες. Οι υποδοχές του εγκεφάλου σου είναι οι οπές του κέντρου. Το βύσμα είναι το LSD. Κάθε φορά το βύσμα μπαίνει σε διαφορετική οπή και έχεις μια διαφορετική εμπειρία. Μπορεί να μοιάζει με την προηγούμενη κάπως, να μπει στη διπλανή οπή, αλλά ποτέ δεν είναι ακριβώς η ίδια.»
«Από τι εξαρτάται;» τον ρώτησε ο Γελωτοποιός.
«Πρώτα απ’ όλα από τον εγκέφαλο σου… Το lsd είναι σαν ένα δίχτυ που πέφτει μέσα στο μυαλό σου. Το τι θα βγάλει εξαρτάται και από το τι υπάρχει εκεί μέσα… Αν έχει σαρδέλες, θα βγάλει σαρδέλες. Αν έχει τέρατα της αβύσσου, θα βγάλει τέρατα. Αν έχει φάλαινες… Μπορεί να μην ξαναβγεί ποτέ.»
Δείτε ‘το και με ένα –υποθετικό- παράδειγμα:
Αν ο Αϊνστάιν έπαιρνε lsd… (Ξέρω τι θα σκεφτείτε… Ότι ο Αϊνστάιν δεν είχε ανάγκη από lsd, αφού ο εγκέφαλος του λειτουργούσε πάντα σε «συνθήκες μηδενικής βαρύτητας». Αλλά το παράδειγμα είναι υποθετικό.)
Αν, λοιπόν, ο γερο-Άλμπερτ έπαιρνε μια τέτοια ουσία θα «έβλεπε» την αρχική στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης και όλα όσα ακολούθησαν.
Αν κάποιος που αρέσκεται να περνάει τη χαμένη ζωή του με πόγκρομ μεταναστών έπαιρνε lsd πιθανότατα θα είχε ένα “bad trip”, θα πίστευε ότι όλοι συνωμοτούν για να μιάνουν το ελληνικό αίμα του και θα «έβλεπε» τον πατέρα του ως Πακιστανό που εποφθαλμιά τη δουλειά του (που δεν έχει)… Και θα τον κυνηγούσε με το χασαπομάχαιρο γύρω από το τραπέζι.
~~
Ο Δημήτρης προχώρησε τη σκέψη ακόμα παραπέρα: Το συγκεκριμένο ενθεογένες είναι πιο απρόβλεπτο απ’ όσο περιμένεις. Η συναισθηματική σου διάθεση έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Αν το πάρεις κάπου όπου αισθάνεσαι άβολα (στο αστυνομικό τμήμα, για παράδειγμα) μάλλον θα «φρικάρεις». Και το συγκεκριμένο φρικάρισμα μπορεί να διαρκέσει έως και οκτώ (ή δώδεκα ώρες).
Αν το πάρεις κάπου στην ύπαιθρο, με τα πουλάκια να κελαηδάνε και τις πέστροφες να πλατσουρίζουν, θα αισθανθείς πολύ (ΠΟΛΥ) όμορφα… Αρκεί να μη σε κυνηγήσει καμιά αρκούδα.
Αλλά και πάλι -όσο ωραία και να αισθάνεσαι εκεί που είσαι- ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις, αφού οι συνειρμοί χαλαρώνουν όπως και στα όνειρα, και μπορεί να αρχίσεις να ουρλιάζεις έντρομος σαν δεις μια μέλισσα να σε πλησιάζει.
~~
Ο Γελωτοποιός (τι το ήθελε;) ρώτησε το Δημήτρη αν είχε καμιά μεταφυσική εμπειρία με το LSD.
«Σχεδόν όλες ήταν μεταφυσικές εμπειρίες», είπε εκείνος. «Το να βλέπεις χρώματα που δεν μπορείς να περιγράψεις ή το να βλέπεις, ξεκάθαρα, σαν φασματογραφία χημικής ουσίας, τη μουσική, δεν είναι μεταφυσική εμπειρία; Ο εγκέφαλος σου λειτουργεί αλλιώς, δεν ξέρω αν είναι καλύτερα, αλλά σίγουρα είναι διαφορετικά… Ακόμα και ο χρόνος, ακόμα και η ταυτότητα σου, το ego σου, μοιάζουν να ρευστοποιούνται και να ενσωματώνονται σε μια πιο πλήρη επίγνωση της… πραγματικότητας.»
Και μετά, αφού δίστασε λιγάκι, είχε ξεφουρνίσει την κυριολεκτική μεταφυσική εμπειρία:
Ο Δημήτρης είχε έναν αδελφό, με τον οποίο ήταν πολύ δεμένος, αλλά ζούσαν σε διαφορετικές ηπείρους. Όταν ήταν παιδιά είχαν ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και είχαν γλιτώσει από καθαρή τύχη.
Μια μέρα που είχε πάρει lsd (στην Αμερική) ένιωσε κάτι να στέκεται πάνω από το μέτωπο του. Ήταν «σαν ένα γεράκι» (έτσι ακριβώς το είχε περιγράψει), το οποίο βρισκόταν πάντα έξω από το οπτικό του πεδίο: Όποτε γυρνούσε το κεφάλι του προς τα πάνω για να το δει εκείνο ακολουθούσε την κλίση του κεφαλιού του για να «κρυφτεί».
Ταυτόχρονα άκουγε –μες στο μυαλό του- τη φωνή του αδελφού του να του λέει: «Δημήτρη, πρόσεχε! Δημήτρη, πρόσεχε!»
Τρελαμένος ο Δημήτρης πήγε σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο (τότε δεν υπήρχαν κινητά) και τηλεφώνησε στον αδελφό του, στην Ελλάδα.
«Τι θες και με πρήζεις;» του είπε αγριεμένος. «Τι να προσέχω;»
Ο αδελφός του Δημήτρη, στην άλλη μεριά της γραμμής και της γης, έμεινε άφωνος.
«Είδα ένα όνειρο», του είπε ο αδελφός, μόλις κατάφερε να συνέλθει. «Ότι σκοτωνόσουν σε αυτοκινητιστικό και… προσπαθούσα να σε προειδοποιήσω.»
~~
Ο Γελωτοποιός (για να είμαστε ειλικρινείς) σαν άκουσε αυτή την ιστορία, «μαζεύτηκε» λιγάκι.
Παρότι προσπαθούσε να είναι ανοιχτός σε κάθε ιδέα, ήταν ταυτόχρονα και ορθολογιστής, και αυτή η ιδέα της διηπειρωτικής τηλεπάθειας, του φάνηκε κάπως…
«Το ξέρω», του είχε πει ο Δημήτρης, που ένιωσε την ξαφνική ψυχρότητα, «ότι δεν μπορείς να με πιστέψεις. Ούτε κι εγώ θα σε πίστευα αν μου έλεγες κάτι τέτοιο. Αλλά, συνέβη. Έχω και μάρτυρα τον αδελφό μου.»
Ο Γελωτοποιός ποτέ δεν επιβεβαίωσε τη μαρτυρία του αδελφού. Λίγο μετά χώθηκαν στα σλίπινγκ-μπαγκ και κοιμήθηκαν -αφού μίλησαν για το πεγιότ και τον Καστανέντα.
Το επόμενο πρωινό, σαν έφτασε το καράβι στον Πειραιά, πήγε ο καθένας στη δουλειά του.
Δεν ξαναείχε τέτοια κουβέντα με το Δημήτρη. Πολύ γρήγορα (έκανε εξάμηνο) εκείνος απολύθηκε.
Και ίσως τώρα να εργάζεται στο CERN και να ψάχνει για μεταφυσικά μποζόνια. Ή, μπορεί, να βρίσκεται σε κάποια ζούγκλα του Μεξικού και να κάνει ενθεογενή ταξίδια με το φαφούτη γκουρού του.
~~
Ο Γελωτοποιός συνεχίζει να είναι ορθολογιστής, αλλά κάποια βράδια, λίγο πριν κοιμηθεί, σκέφτεται:
«Φαντάζεσαι ο εγκέφαλος του ανθρώπου να έχει πράγματι τέτοιες δυνατότητες;»
Όταν ξυπνάει διαβάζει τις ειδήσεις και συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει καν εγκέφαλος.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(Στην αρχή του κειμένου μίλησα για τρεις περιπτώσεις χρήσης ενθεογενών. Οι άλλες δύο αύριο.)
