Έβλεπα και διάβαζα τις αντιδράσεις όλων των πουριτανών διανοούμενων του κώλου για τα επεισόδια που έγιναν στο ΤΕΙ Πάτρας. Έφριξαν εκείνοι γιατί οι φοιτητές είχαν στριμώξει τον πρύτανη στην καρέκλα του και εξοργισμένοι ζητούσαν να μάθουν τι γίνεται με τη ζωή τους και γιατί κάποιοι τους κατατάσσουν αυτόματα σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, επειδή δεν έχουν χρήματα να σπουδάσουν στα Λονδίνα και να γυρίσουν μετά να γράφουν τις καθησυχαστικές τους ανοησίες στα Protagon και στις free press φυλλάδες τύπου Athens Voice.
Όλοι οι ευνουχισμένοι γραφιάδες, οι δίχως συνείδηση και δίχως επίγνωση της πραγματικότητας, καυτηρίαζαν τη συμπεριφορά των νέων, επειδή τόλμησαν να υψώσουν τη φωνή τους, επειδή τόλμησαν να πουν κατάμουτρα στον πρύτανη: «Είσαι υπαίτιος».
Και κάποια protagonίστρια μιλούσε για τις γυναίκες που επιβλήθηκαν στους καιρούς και στα ήθη, φέρνοντας ως παράδειγμα την Κιουρί και την Κάλο. Υποστήριζε εκείνη η καλή γυναίκα (ο θεός να την έχει καλά, αλλά ας γράψει κανένα άρθρο για τον Παπακαλιάτη και το Λαζόπουλο να βρει την υγειά της) ότι ένας σωστός φοιτητής, δε φέρεται έτσι.
Φυσικά και δε φέρεται έτσι. Το σωστό είναι να διαβάζει τις φυλλάδες σας, να πίνει καφεδάκι και να παίζει με το κινητό του, αφού συναινέσει σε κάθετι που του επιβάλλεται. Έτσι δεν έκανε και η Κιουρί; Έτσι δεν έκανε και η Κάλο, η Γκόλντμαν, η Γουλφ; Έκατσαν ήσυχα στα αυγά τους και έκαναν ακριβώς ό,τι τους έλεγαν (οι γονείς, οι καθηγητές, ο σύζυγος, το κράτος).
Και κάτω από το «κείμενο» της συγκεκριμένης θεούσας οι εξίσου λοβοτομημένοι σχολιαστές επικροτούσαν: «Τι ωραία που τα λέτε, κυρία Καθωσπρέπει» και «Μπράβο σας, κυρία Αποκοιμισμένη» και «Τι σπουδαία πένα, κυρία Μου-έφυγε-ένας-πόντος- στη-δεξίωση».
Τα ίδια έγραφε και ο Πάπας των free press Τσαγκαρουσιάνος, τα ίδια και οι καταξιωμένοι συγγραφείς τύπου Σώτης, τα ίδια όλοι εκείνοι που νομίζουν ότι ο κόσμος αλλάζει περιμένοντας την ελεημοσύνη των εταίρων, ότι οι νέοι έχουν αρθριτικά και παίρνουν χάπια για την υπέρταση. Γιατί τα πανεπιστήμια, έλεγαν με στόμφο, δεν μπορούν να είναι άντρο της ανεξέλεγκτης νεολαίας. Πρέπει να επικρατεί τάξη, ηρεμία και ασφάλεια -για να δίνουν το καλό παράδειγμα στην κοινωνία, όπου όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν.
Όλοι αυτοί οι επίγονοι του Κωστόπουλου και του Κλικ εξιτάρονται με την ιδέα μιας μετριοπαθούς
νεολαίας, μιας νεολαίας μέτριας, νερόβραστης και άνοστης, όπως είναι και αυτοί οι ίδιοι.
Όμως σας έχω νέα, κύριοι και κυρίες Ντε Γκολ της λοβοτομημένης αρθρογραφίας. Όσα αγχολυτικά και να τους ταΐσετε, οι νέοι θα αντιδρούν, θα ξεσπούν, θα σπάνε, θα φωνάζουν. Αυτό τους τιμάει, γιατί η εξέγερση είναι προνόμιο της νεότητας.
