–
Η καταιγίδα ήρθε.
Η καταιγίδα ξεκίνησε πριν από καιρό, αλλά εμείς ήμασταν κρυμμένοι κάτω από τις χάρτινες ομπρέλες μας, και ήμασταν κρυμμένοι μέσα στα χάρτινα αυγά μας, και νομίζαμε ότι η καταιγίδα δεν μας αφορά.
Εμείς θα επιβιώσουμε, αρκεί να σκεφτόμαστε θετικά και να μην ασχολούμαστε με τη λαίλαπα που πνίγει τους άλλους, τους άλλους, τους ανάξιους, τους απροετοίμαστους, τους χαμερπούς και μακρινούς.
Είδαμε τα μαύρα σύννεφα, ακούσαμε τους κεραυνούς, και ταμπουρωθήκαμε στις πεποιθήσεις μας, όπως ακριβώς μας τις υπαγόρευαν οι οθόνες.
Στην οθόνη όλα είναι επίπεδα και ασπρόμαυρα, παρά το χρώμα.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ασπρόμαυρο από μια έγχρωμη οθόνη τηλεόρασης.
–
Και η καταιγίδα ξεκίνησε, ο κατακλυσμός ξεκίνησε, και όλοι περίμεναν το εισιτήριο τους για την Κιβωτό.
Οι άλλοι θα πνιγούν, εμείς θα διαιωνίσουμε τα πολύτιμα γονίδια μας, μαζί με τα γονίδια των πολύτιμων κατοικίδιων ζώων μας.
Εγώ πνίγομαι;
Εσύ πνίγεσαι.
Αυτός πνίγεται.
Εμείς πνιγόμαστε;
Εσείς πνίγεστε.
Αυτοί πνίγονται.
Η καταιγίδα αφορά πάντα κάποιον άλλον, πέρα από εμένα και την οικογένεια μου -και τα κατοικίδια ζώα μου.
–
Και καθώς οι άνθρωποι πνίγονται στην οθόνη της τηλεόρασης σου εσύ αισθάνεσαι ασφαλής.
Έχεις την οθόνη σου, έχεις το σαλόνι σου, έχεις κάτι να φας και κάτι για να κοιμηθείς, έχεις και το γυμναστήριο για να φτιάξεις ένα υγιές κορμί.
Να μην πνιγείς άρρωστος, να μην πνιγείς καρκινοπαθής, να μην πνιγείς καταθλιπτικός.
Είναι οι άλλοι πάντα που πνίγονται. Εμείς ξέρουμε να κολυμπάμε.
–
~~{}~~
–
Η καταιγίδα ήρθε και καθώς χαμογελάς με την ανωτερότητα σου, αντιλαμβάνεσαι ότι τα νερά μπαίνουν και στο δικό σου σπίτι, στο δικό σου σαλόνι, στο δικό σου αυγό.
Άφησες τους άλλους να πνιγούν και τώρα δεν υπάρχει κανείς να σε σώσει. Και καθώς πνίγεσαι προσπαθείς να καταλάβεις που έκανες λάθος.
Ξέχασες, αυτό είναι το λάθος σου.
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και τα κρεματόρια δεν είναι τόσο παλιά, δεν έχεις δικαίωμα να λες ότι δεν ήξερες.
Δεν ήθελες να θυμάσαι, απώθησες τη φρίκη στα σκοτεινά ντουλάπια του μυαλού σου, πίσω από τις ιλουστρασιόν εικόνες που θαυμάζεις, και έτσι της έδωσες τη δύναμη να ξαναγεννηθεί.
Μη γελιέσαι, δεν είναι ο ναζισμός. Αυτός είναι μόνο ένα μπάσταρδο τέκνο του μεγάλου τέρατος.
Το τέρας είναι ο θεός σου, αυτός που δοξάζεις και υπηρετείς.
Τότε τον έλεγαν καπιταλισμό, τώρα του έδωσαν νέο όνομα, για να νομίζεις ότι έχει σχέση με την ελευθερία σου: Νεοφιλελευθερισμός, η θρησκεία του 21ου αιώνα.
Και στη νέα θρησκεία, στην νέα τάξη πραγμάτων, εμείς είμαστε τα πράγματα.
–
Αυτή η νέα τάξη είναι τόσο παλιά όσο και το στρεβλό ξύλο της ανθρωπότητας.
Πάλι ο αδελφός θα σκοτώσει αδελφό, πάλι ο γείτονας θα σκοτώσει τον πλησίον του, πάλι ο πιστός θα σκοτώσει τον άπιστο, ενώ οι ιερείς του θεού σου θα σου μιλάνε μέσα από την οθόνη.
Η τηλεόραση είναι ο ναός του θεού.
–
Θα βρέξει αίμα, ξανά, και το αίμα θα πέσει στα κεφάλια των παιδιών μας.
Μπορεί να μην έρθει από την Ουκρανία, μπορεί να μην έρθει από τη Μεσοποταμία, μπορεί να μην έρθει από την Άπω Ανατολή, αλλά θα έρθει, γιατί ο θεός ζητάει αίμα για να θρέψει τους ιερείς του.
Ο 20ος αιώνας ξεκίνησε με το θάνατου του παλιού θεού, έτσι όπως τον βροντοφώναξε ο Ζαρατούστρα.
Ο 21ος ξεκίνησε με το θάνατο του ανθρώπου, έτσι όπως τον αποδεχόμαστε ψιθυριστά όλοι μας.
Και όταν θα έρθει η καταιγίδα να μας πνίξει τι θα απομείνει όρθιο, τι θα απομείνει απ’ όσα ο άνθρωπος έφτιαξε για να δοξάσει τον εγωκεντρισμό του;
~~{}~~
Για μια στιγμή η καταιγίδα κόπασε και είδα τον ήλιο να ξαναβγαίνει.
Σταγόνες κρέμονταν απ’ τα κλαδιά που έχουν αρχίσει να πρασινίζουν, αδιαφορώντας για τον άνθρωπο και τα έργα του.
Και ήταν εκεί μια σταγόνα που λειτουργούσε σαν πρίσμα. Αναβόσβηνε σε όλα τα χρώματα της ίριδας, σαν ξεχασμένο χριστουγεννιάτικο στολίδι.
Ήταν ένας οιωνός ή μπορεί να τον είδα έτσι γιατί τον είχα ανάγκη.
Από την καταιγίδα, όσο σφοδρή και να είναι, πάντα κάτι όμορφο θα περισωθεί, έστω τόσο μικρό.
