Ο Καραμήτρος ήταν οδοκαθαριστής. Στο στρατό είχε μπει με βίσμα σε μια υπηρεσία όπου όλοι της σειράς του ήταν πτυχιούχοι. Σε κάποια πρωινή αναφορά, ο λοχαγός τους ρωτούσε έναν-έναν τι δουλειά έκαναν “έξω”.
“Εσύ, Καραμήτρο, τι έκανες έξω;” τον ρωτάει κι εκείνον κάποια στιγμή.
Το σκέφτεται λίγο ο Καραμήτρος και τελικά φωνάζει:
“Ο αδελφός μου είναι γιατρός!”
Αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας έχουν και οι σύγχρονοι Ούγκοι. Καμώνονται τους καμπόσους και τους “ξέρεις-ποιος-είμαι-γω” και μόλις βρεθούν στα δύσκολα, μόλις έρθει η στιγμή να δείξουν ποιοι στ’ αλήθεια είναι φωνάζουν: “Οι πρόγονοι μου έχτιζαν Παρθενώνες”.
Ουσιαστικά είναι σύνδρομο κατωτερότητας με ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
Τέτοιες ψευδαισθήσεις μεγαλείου έχουν μόνο οι άνθρωποι και οι λαοί που ντρέπονται για την κατάντια τους, οπότε πασχίζουν να πιαστούν από σύμβολα και μύθους, αντί να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν κάτι καινούριο, κάτι που θα μπορέσουν να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους.
Δείτε και τους Σκοπιανούς, τους τόσο κοντινούς μας Ούγκους. Ένα βλαχομπαρόκ άγαλμα του Αλεξάνδρου στην πλατεία και νομίζουν ότι έλυσαν όλα τους τα προβλήματα.
Όμως τα προβλήματα κάθε λαού δεν λύνονται με νοσταλγικές αναφορές σε ένδοξους προγόνους (φανταστικούς και μη).
Η γνώση της ιστορίας είναι μόνο ένα εργαλείο για να οικοδομήσουμε το παρόν. Αλλά τα βασικά υλικά του παρόντος είναι η αυτογνωσία, ο αγώνας και η αυτοδιάθεση.
~~{}~~
Ας ξεκινήσουμε τη σημερινή αναδρομή στους βάρβαρους προγόνους μας ιμπεριαλιστικά και αντίστροφα, για να μην νομίζουν οι Ούγκοι που τυχαία θα διαβάσουν αυτό το κείμενο ότι ο Γελωτοποιός είναι πληρωμένος πράκτορας του Σόρος, με αποστολή να διαστρεβλώσει την ιστορική αλήθεια προς όφελος των εχθρών.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύω σε κάτι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε “ιστορική αλήθεια”, παρά μόνο σε μια υποκειμενική ερμηνεία των γεγονότων.
–
Το γεγονός είναι ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Μακεδόνας, είχε δάσκαλο τον Αριστοτέλη και ότι ο στρατός του έσπειρε παιδιά μέχρι την Ινδία.
Ήταν εκπολιτιστής ή “σφαγέας των λαών”;
Εφόσον ήταν στρατηλάτης σίγουρα θα σκότωσε πολύ κόσμο. Δεν γίνεται αλλιώς ο πόλεμος.
Αλλά επειδή θεωρούμε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ανώτερο των αντίστοιχων “βάρβαρων”- και βεβαίως επειδή είμαστε Έλληνες, ορίζουμε και ως καλό το έργο του Αλεξάνδρου.
Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ κανείς δεν ρωτάει αυτούς που εκπολιτίζονται αν θέλουν να εκπολιτιστούν.
Ούτε οι ανώτεροι Ισπανοί-Πορτογάλοι-Άγγλοι-Γάλλοι-Γερμανοί ρώτησαν τους αυτόχθονες Αμερικάνους, τους Αφρικανούς, τους Αβορίγινες και τους Ασιάτες, αν ήθελαν να τους εκπολιτίσουν.
Ήταν αυτοί “σφαγείς των λαών”;
Μάλλον οι Βρετανοί θα πιστεύουν σε μια πολύ διαφορετική ιστορική αλήθεια από εκείνη των Αβοριγινών.
~~{}~~
Η αυτοκρατορία του Αλέξανδρου έφτασε μέχρι τον Γάγγη και μετά καταστράφηκε. Αυτή είναι η μοίρα όλων των αυτοκρατοριών.
Έπειτα ήταν η σειρά της Ρωμαϊκής, να ακμάσει, να παρακμάσει και να πέσει.
Οι Ρωμαίοι κατέκτησαν σχεδόν ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο (τι τράβηξε κι αυτός ο τότε-γνωστός-κόσμος με τις αλλεπάληλες κατακτήσεις;)
Και μπορεί οι Ρωμαίοι να ήταν ομορφόπαιδα, αλλά ο στρατός τους ήταν βαρβαρικός κι αδέσποτος (παρόλη την αγάπη).
Οι υποδουλομένοι Έλληνες τότε επινοήσανε τον στωικισμό, μια φιλοσοφία γνωστικής ασυμφωνίας: “Αφού δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον βιασμό, τουλάχιστον ας του δώσουμε και μια επίφαση φιλοσοφίας”.
~~
Μετά ήρθε ο Σαούλ-Σαύλος-Παύλος, ο μεγαλύτερος διαφημιστής όλων των εποχών, και τους έμαθε τη χριστιανική εγκαρτέρηση, στεφανωμένη με μεταθανάτια αποκατάσταση.
Τον αγνοήσανε, τον λοιδωρήσανε, τον πολεμήσανε… Τελικά ο Ναζωραίος τους νίκησε.
Όσο παράξενο και να σας φαίνεται οι επόμενοι βάρβαροι που ήρθαν ήταν χριστιανοί και δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά με τον “ανώτερο” πολιτισμό των Εθνικών Ελλήνων.
Ας καλωσορίσουμε, στο προσκήνιο της Ιστορίας, τους Γότθους.
~~{}~~ –
Οι Γότθοι, μαζί με τους Τεύτονες, είναι τα αρχαιότερα Γερμανικά φύλα. Τα γράμματα δεν τα “έπαιρναν”, αλλά τον χριστιανισμό μια χαρά τον δέχτηκ
αν (ίσως γιατί ο χριστιανισμός δεν έχει καμία σχέση με τη λογική).
Ήταν Αρειανοί μονοφυσίτες, το οποίο σημαίνει ότι ο Χριστός γι’ αυτούς ήταν μόνο άνθρωπος, όχι θεάνθρωπος (η διττή φύση του Υιού είναι ιδιαιτέρως δυσνόητη, όχι μόνο για τους βάρβαρους).
Οι Γότθοι, αφού κατέκτησαν και αποίκισαν όλη τη Βόρεια Ευρώπη, άρχισαν να επεκτείνονται προς νότο. Κατέλαβαν τη Μοισία (σημερινή Βουλγαρία) το 250 μ.Χ. και κατέβηκαν για “βρώμικο” σάντουιτς στα Λαδάδικα, δύο χρόνια αργότερα.
Ρήμαξαν τη Θεσσαλονίκη και μετά από εφτά χρόνια πήραν σβάρνα και το Βυζάντιο. Πειναλέοι και βάρβαροι ως ήταν δεν χόρτασαν, έτσι κατηφόρισαν “χάμω”.
Λεηλατήσανε την Αθήνα, τον Πειραιά, την Κόρινθο, το Άργος και τη Σπάρτη. Περίπατο έκαναν, αφού οι Ρωμαίοι είχαν άλλα προβλήματα.
Μετά οι Γότθοι πήγαν κρουαζιέρα στα νησιά του Αιγαίου και έφτασαν ως την Κύπρο. Εκεί όμως τα βρήκαν σκούρα, όχι εξαιτίας του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Η Κύπρος ήταν ανέκαθεν κομβικό σημείο για τη γεωπολιτική.
Ο αυτοκράτορας Κλαύδιος κατέβηκε αυτοπροσώπως στο νησί, λιάνισε τους Γότθους, και από τότε ονομάστηκε Κλαύδιος ο Γοτθικός.
Μην πιστέψετε ότι οι Γότθοι εξαφανίστηκαν από προσώπου Γης μετά από αυτό. Ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός τους έκανε σιγά-σιγά Ρωμαίους πολίτες, τους έβαλε στα στρατά του, και οι Βισηγότθοι-Οστρογότθοι (δυτικοί-ανατολικοί) θα γίνουν μόνιμοι κάτοικοι της Ευρώπης.
Λίγα χρόνια μετά δημιουργήθηκε η Βυζαντική Αυτοκρατορία και γεννήθηκε ο Αλάριχος, ο Ούλριχ των Γότθων, ο οποίος δεν μπορούσε να είναι ένας απλώς υπήκοος.
~~{}~~
Ο Ούλριχ ήταν χριστιανός και αυτός, αρειανός μονοφυσίτης, με έντονη απέχθεια για κάθετι ελληνικό. (Το “ελληνικό” δεν ταυτιζόταν τότε με το χριστιανικό, ήταν μάλλον ο ισχυρότερος του αντίπαλος).
Οι Γότθοι -τους οποίους πιέζουν οι Ούννοι που έρχονται φουριόζοι από πάνω, παίρνουν φόρα και λεηλατούν όλα τα Βαλκάνια και τη Βόρεια Ελλάδα με τέτοιο μένος που κάποιος χρονικογράφος λέει πως σ’ αυτές τις περιοχές “οι Γότθοι δεν αφήνουν παρά τον ουρανό και τη γη”.
Το 395 μ.Χ. ο Ούλριχ φτάνει ως τις Θερμοπύλες. Εκεί δεν υπάρχει κανένας Λεωνίδας να τον ανακόψει, έστω για λίγες μέρες, αλλά στη Θήβα τα βρίσκει σκούρα.
Το χαρακτηριστικό αυτού του βάρβαρου στρατηλάτη είναι ότι δεν είχε εμμονές. Όπου δυσκολευόταν απλώς έκανε μια παράκαμψη (όπως οι μετέπειτα Γερμανοί παρέκαμψαν τη γραμμή Μαζινό).
Αφήνει τη Θήβα στην ησυχία της και μπαίνει στην Αττική. Εκεί καταστρέφει όσους περισσότερους αρχαίους ναούς βρίσκει. Τα Ελευσίνεια μυστήρια δεν θα ξαναγίνουν μετά το πέρασμα του Αλάριχου.
Συνεχίζει στην Πελοπόννησο. Παρακάμπτει την πλούσια Κόρινθο που αντιστέκεται και καταλαμβάνει όλη την υπόλοιπη “ννήσο”.
Οι αυτοκράτορες (δυτικός και ανατολικός, το ίδιο ανίσχυροι μπρος στον Γότθο), του προτείνουν βασίλεια, θέσεις και αξιώματα για τον προσεταιριστούν, αφού ξέρουν ότι δεν μπορούν να τον νικήσουν.
Ο Αλάριχος γίνεται διοικητής του Ιλλυρικού και του Ελληνικού. Διαλέγει τη Μακεδονία για έδρα του, την Αχρίδα για πρωτεύουσα του και τη Θεσσαλονίκη για πολεμικό του εργαστήριο.
Ο Αλάριχος δεν θα σταματήσει εκεί. Θα κατακτήσει και θα λεηλατήσει την Αιώνια Πόλη, τη Ρώμη, πιο κραταιός από κάθε άλλο βασιλιά και αυτοκράτορα, και θα πεθάνει το 412 μ.Χ., μόλις 40 χρονών.
~~{}~~
Και πάνω που νόμισαν οι Ρωμαίοι (ανατολικοί και δυτικοί), ότι είχαν γλιτώσει από τα γερμανικά φύλα, ήρθαν οι Βάνδαλοι.
Και μόνο η σημειολογία του ονόματος τους, 16 αιώνες μετά, δείχνει πόσο επιδραστικοί ήταν.
Οι Βάνδαλοι κατακτούν τη Γαλατία και την Ισπανία, καθώς και όλα τα μεγάλα νησιά της Μεσογείου και περνούν στην Αφρική. Φτάνουν στην Καρχηδόνα και την καταστρέφουν εκ θεμελίων.
Σειρά έχει η Ρώμη. Δεκατέσσερις μέρες διαρκεί η σφαγή εκεί και ο Τίβερης βάφεται κόκκινος. Οι Βάνδαλοι δεν αστειεύονταν.
Έπειτα εισβάλλουν στον Ελλαδικό χώρο (Βυζαντική αυτοκρατορία πλέον) από τη Μάνη. Αλλά τότε (5ος αιώνας) στρατηγός των Βυζαντινών είναι ο Ηράκλειος, ο οποίος δεν είναι διόλου στωικός. Τους συντρίβει και τους αναγκάζει να υποχωρήσουν.
Μερικά χρόνια μετά, το 534, ο Ιουστινιανός με τον Βελισσάριο στρατηγό, καταλαμβάνει την Καρχηδόνα, αλλά -όντας πολύ πιο έξυπνος απ’ ό,τι είθισται για αυτοκράτορα- τους εντάσσει στα βυζαντινά στρατεύματα.
Έτσι τάχιστα οι Βάνδαλοι αφομοιώνονται με τους Βυζαντινούς, και ο Ιουστινιανός τους σκορπά σε όλη τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, και στον Ελλαδικό χώρο -σαν να ήξερε αυτός ο ευφυής άνθρωπος, ότι οι επιμειξίες κάνουν πιο δυνατό έναν λαό, όχι η φυλετική απομόνωση.
~~{}~~
Ένας άλλος λαός φαινόμενο, όχι ιδιαίτερα γνωστοί, αν και έντονα επιδραστικοί, ήταν οι Αλανοί. Αυτοί ήταν αρχαίος λαός, εξίσου αρχαίος με τα τέσσερα φύλα των ινδοευρωπαίων που κατέβηκαν στον Ελλαδικό χώρο. Ζούσαν στα παράλια του Εύξεινου πόντου και ήταν δεινοί πολεμιστές. Αν και λίγο μακάβριοι. Από τα δέρματα των εχθρών τους έφτιαχναν καλύμματα για τα άλογα τους.
Οι Ρωμαίοι πάλεψαν για τριακόσια χρόνια μαζί τους, αλλά δεν τους υπέταξαν (τύφλα να ‘χει ο Αστερίξ).
Οι Αλανοί ακολούθησαν τον Αττίλα στην Ευρώπη και έφτασαν ως την Πορτογαλία. Μετά, με τους Βάνδαλους παρέα, έγιναν μισθοφόροι της αυτοκρατορίας του Ιουστινιανού και περιδιαβήκανε και αυτοί την Ελλάδα.
Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος τους δίνει ειδικό επίδομα για να φρουρούν την Κριμαία. Αλλά αυτοί είναι πολύ ανυπότακτοι για να είναι απλοί στρατιώτες. Ακολουθούν από το Βυζάντιο τους Μογγόλους, μέχρι πίσω στην κατάκτηση την Κίνας, διασκορπίζοντας τα γονίδια τους από τη μία άκρη της Ευρασίας μέχρι την άλλη, από την Πορτογαλία (και τη Βραζιλία μετά) ως την Κίνα.
Το 1305, όσοι έχουν απομείνει στην Ευρώπη, είναι οι εκλεκτές λεγεώνες των Βυζαντινών, παρότι πάντα ανυπότακτοι και ανυπάκουοι. Κάποιοι διατείνονται ότι οι Αλανοί αποτέλεσαν τη βάση για τη φυλή των Βλάχων.
~~{}~~
Θα κλείσω αυτό το βάρβαρο κείμενο με κάποιες σκέψεις περί αυτονόητου.
Κάποιοι θεώρησαν το προηγούμενο κείμενο (Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού Έλληνα) άνευ ουσίας, αφού όσα έγραφα ήταν “γνωστά και αυτονόητα”.
Θα διαφωνήσω μαζί τους, όχι μόνο όσον αφορά το “αυτονόητο” των συγκεκριμένων θέσεων, αλλά εν γένει με τον ισχυρισμό ότι υπάρχουν αυτονόητες ιδέες και συμπεράσματα.
Το μόνο αυτονόητο είναι ο θάνατος.
Όλα τα άλλα επιδέχονται άπειρες ερμηνείες -ή τουλάχιστον δισεκατομμύρια ερμηνείες.
Όταν ο εγωκεντρισμός γιγαντώνεται γίνεται ιδεολογικός αυτισμός, η ψυχολογική έκφανση του δογματισμού.
Οσα γνωρίζουμε εμείς νομίζουμε ότι τα γνωρίζουν και όλοι οι άλλοι.
Όσα αισθανόμαστε εμείς νομίζουμε ότι τα αισθάνονται και όλοι οι άλλοι.
Όσα πιστεύουμε εμείς νομίζουμε ότι πρέπει να τα πιστεύουν και όλοι οι άλλοι.
Ο εγωκεντρικός άνθρωπος πιστεύει ότι όλο το σύμπαν περιφέρεται γύρω του.
Ο αυτιστικός άνθρωπος ταυτίζεται με το σύμπαν.
Μέχρι που να ανακαλύψει ότι τίποτα δεν είναι τόσο αυτονόητο όσο νόμιζε.
