(Summer in the city)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Νομίζουμε ότι είναι η όραση, αλλά η αίσθηση που βομβαρδίζεται περισσότερο στις πόλεις είναι η ακοή.
~
Και στην ύπαιθρο ακούς πάντα κάτι.
Μπορεί να είναι ο φλοίσβος (τι υπέροχη γλώσσα, η ελληνική, που έχει μια λέξη για τον ήχο των κυμάτων στην ακρογιαλιά!)
Μπορεί να είναι τα τζιτζίκια ή τα τριζόνια.
Το θρόισμα των φύλλων ή ο ήχος από το νερό που ρέει αέναα κάπου κοντά.
Όμως αυτοί οι ήχοι δεν σε βιάζουν.
~
Στην πόλη υπάρχει πάντα ο ήχος από τον αυτοκινητόδρομο, αυτός είναι το φόντο της ακουστικής Γκουέρνικας.
Τα μηχανάκια που γκαζώνουν και οι κάγκουρες που έχουν εγκαταστήσει ένα κλαμπ μέσα στο αυτοκίνητο τους (και οι οποίοι ποτέ δεν τυχαίνει να ακούνε Ραβί Σανκάρ).
Οι ιαχές και η περιγραφή του αγώνα, από κάποιο σπορ-καφέ.
Οι φωνές από ένα ζευγάρι που τσακώνεται -όσο θα υπάρχουν άνθρωποι, πάντα θα υπάρχει ένα ζευγάρι που τσακώνεται.
Το πλυντήριο αυτοκινήτων απέναντι από το μπαλκόνι σου, που δουλεύει από τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ, ακόμα και την Κυριακή.
Η κόρνα κάποιου που τον έχουν κλείσει, μαζί με τις συνοδευτικές βλαστήμιες.
Οι σειρήνες -της πυροσβεστικής, του ασθενοφόρου, της αστυνομίας.
Οι τηλεοράσεις.
Η οργή του περαστικού, που βρίζει κάποιον στο τηλέφωνο -και για μια στιγμή νομίζεις ότι απευθύνεται σε σένα.
~
Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται.
Πως θα μπορούσε; Έχει τόση φασαρία.
