(Summer in the city)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Όταν ήμουν είκοσι χρονών (ω, γλυκύ μου έαρ) ζούσα σε μια κωμόπολη της Κορινθίας, το Κιάτο.
Είχα δυο φίλες (δίδυμες) που μεγάλωσαν σε κάποιο χωριό της Χαλκιδικής. Όταν, ένα καλοκαιρινό βράδυ, τους έδειξα τις νυχτερίδες που κυνηγούσαν κουνούπια στους φανοστάτες, έμειναν έκπληκτες.
“Υπάρχουν νυχτερίδες στο Κιάτο;” ρώτησαν, σχεδόν με μια φωνή.
Μάλλον είχαν υποτιμήσει την προσαρμοστικότητα των νυχτεριδών.
~
Φέτος, καθώς αγγίζω τα σαράντα (ω, γλυκύ μου θέρος) είδα ένα κοπάδι παπαγάλων να φτερουγίζουν μπροστά από το μπαλκόνι μου.
“Υπάρχουν παπαγάλοι στην Ουδετερούπολη;” αναρωτήθηκα.
~
Υπάρχουν, δεν συνηθίζω να βλέπω ανύπαρχτα πράγματα (αν και μερικές φορές το κάνω).
Η ερώτηση, η σωστή ερώτηση, είναι πως βρεθήκαν εδώ.
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποιος φιλόζωος (αν και παντελώς άσχετως με την οικολογία), ελευθέρωσε ένα ζευγάρι από παπαγαλάκια.
Έξυπνα πουλιά είναι, πιο έξυπνα από τις περιστερόκοτες (αν και όχι τόσο έξυπνα όσο τα μεγαλοφυή κοράκια, τους πρίγκηπες της προσαρμοστικότητας), βρήκαν τον τρόπο να επιβιώσουν και να πολλαπλασιαστούν.
Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την Γην.
~
Και (παρότι γνωρίζω ότι είναι αντι-οικολογικό) ονειρεύομαι τη μέρα που θα βλέπω παπαγάλους, κουκατού και τουκάν να συνωστίζονται στο μπαλκόνι μου.
Ας ελευθερώσει κάποιος και ένα ζευγάρι χαμαιλέοντες, που είναι το αγαπημένο μου ερπετό.
~
ΥΓ: Ίσως και να ‘ναι μετανάστες οι παπαγάλοι και να ήρθαν για να κλέψουν το ψωμί (τα ψίχουλα) από τα αμιγώς ελληνικά σπουργίτια.
Η Ελλάδα ανήκει στα σπουργίτια της.
