(Ο Μύθος του Σοφού Ερπετού ή Συνταγές Μακιαβελλικής Σκέψης)
Πολλά διδασκόμαστε από την ζωολογία και τρόπους δράσης από τα κτήνη, καθώς κι ημείς οι ημέτεροι κτήνη είμεθα και μάλιστα διαθέτοντα φαντασία.
Το ερπετόν, π.χ., έρπει, αν όμως είναι πετυχημένο ερπετόν(ννν) δεν το βλέπετε όταν σέρνεται- αλλά,…. σέρνεται, πρώτα σέρνεται κι ύστερα δαγκώνει…
Αν, λέμε αν, ήσουν κυβερνήτης σ’ ένα κάστρο ( εννοούμε με κτήματα και γη και τέτοια, όπως παλιά τα φέουδα), σημαντικό κιόλας μέρος για κάποιους, που θα σε πλήρωναν για την θέση που είχε το κάστρο και τα πιθανά αγαθά του ( αν ας πούμε είχε ουράνιο…, ε;), που τους ήταν χρήσιμα, ενώ στο κάστρο όχι ( λέμε τώρα, διότι τι να το κάνουν οι βοσκοί κι οι ψαράδες το ουράνιο,ε;) κι εσύ γέμιζες το θησαυροφυλάκιο του κάστρου, αλλά δεν έπαυε να είναι του κάστρου, κι αυτό οι βοσκοί κι οι ψαράδες το ξέραν, όπως και ξέραν ότι “κάτι” πουλιόταν απ’ το κάστρο τους κι οπότε ήθελαν μερίδι κι αυτοί, αλλά δεν είναι τόσο απλό γιατί αν πέρναν μερίδι θ’ άρχιζαν να υποψιάζονται και ν’ απαιτούν κι ίσως-ίσως και να βάζουν όρους- διότι ο πλούτος άλλες φορές αποβλακώνει , αλλά άλλες πονηρεύει..,χμ.. εμ… Λοιπόν.
Φανταστείτε:
Οχυρώνεις ένα άδειο από στρατό οχυρό, αφού πρώτα αδειάσεις κρυφά το θησαυροφυλάκιο πούναι μέσα, γιατί λες ότι θα δεχθεί επίθεση. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ( λέμε τώρα) περικυκλώνεις με δυνατές δυνάμεις “φυλάκων” πλατείες και δρόμους και μιλάς στους κατοίκους για κάποιον επερχόμενο κίνδυνο .., και την τέταρτη μέρα πλέον, αφού έκανες τα πάντα για πείσεις γενικώς όλους περί της επικείμενης επίθεσης , οργανώνεις μια εκπληκτική επιχείρηση για να χτυπήσεις τους ληστές που θάρθουν …
Αλλά ληστές δεν υπάρχουν κι αφού η επιχείρηση ξεκίνησε κι όλοι περιμένουν τα νικηφόρα αποτελέσματα και καθώς το θησαυροφυλάκιο είναι μεν .. άδειο, αλλά κανείς δεν το ξέρει πλην των ιθυνόντων, πρέπει να βρεθεί μια λύση : οπότε οι μισοί “φύλακες” ντύνονται “ληστές” κι αρχίζουν την επίθεση και φαίνεται μεν κάπως ότι γίνεται μάχη, αλλά πως να πείσεις ότι πραγματικά έγινε μάχη χωρίς θύματα – και δεν είναι κι εύκολο να έχεις θύματα γιατί δύσκολο να πλακώσεις τους δικούς σου, μετά πως θα τους έχεις “κλαρίνο”, ε;-
κατά συνέπειαν :
1) τρομοκρατείς τόσο τους πάντες με μια-δυό επιδέξιες επιδείξεις βίας,ώστε το μοιραίο βράδυ να
ερημώσει το σύμπαν και να μπορείς κινείς το θέατρό σου κατά βούληση, λέγοντας στο κατόπι ό, τι
επιθυμείς, κι είναι μεν η ιδανική λύση, αλλά αρκετά ουτοπική -διότι παντα κάποιος θα βρεθεί να
σπάσει την συνθήκη.. και τότε…, τότε δεν..θα “τσουλάει” το πράμα,
οπότε -συνοδευτικά :
2) πλακώνεις ό, ποιον βρεις, ειδικά αυτούς που προσπαθούν ν’αναχαιτίσουν την επίθεση, γιατί…δεν υπάρχει.., αλλά κι αυτούς που αντιστέκονται γιατί πλακώνεις όποιον νάναι, κι αφού τους πλακώσεις καλά-καλά, τότε τους βαφτίζεις ληστές κι ησυχάζεις.
Κι εφόσον το θησαυροφυλάκιο είναι άδειο, λες ότι το ανατίναξαν οι ληστές και πήραν ό,τι σώθηκε αυτοί που ξέφυγαν, κι ακριβώς γι’ αυτό κηρύσσεις στρατιωτικό νόμο και έρευνες για να τους βρεις.
Κι αν έχεις κιόλας συλλάβει κανένα πρωτοπαλλήκαρο αυτών που αντιστάθηκαν , τότε βρίσκεις τρόπο να εκτελεστεί -ή τέλος πάντων να πεθάνει ο ήρωας- και ν’ ακολουθήσει τέτοια αφόρητη ένταση ώστε τα μέτρα καταστολής των ταραχών να περάσουν, χωρίς να ξεσηκωθούν οι “νοικοκυραίοι”, πού ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους και ξέρουν μόνον ότι τους λες, κι ούτε και να χρειαστεί να δικαιολογήσεις το άδειο θησαυροφυλάκιο , που μέσα σε τόση σύγχιση τόχουν ξεχάσει όλοι.
3) Και μετά βάζεις φόρους για να ξαναγεμίσεις το θησαυροφυλάκιο που άδειασε, γιατί χωρίς αυτό τι θ’ απογίνει το κάστρο κι οι νοικοκυραίοι???
4) κι αν δεις ότι αυτό το σχέδιο είναι αμφίβολο αν θ’ αποδώσει καρπούς, εάν -ίσως- η πλοκή του υπήρξε πολυχρησιμοποιημένη, τότε κάνεις κάτι πονηρώτερο : ευννοείς τις ταραχές, ώστε να γίνει επανάσταση και να βγει καινούργιος κυβερνήτης στο κάστρο, κι όταν η κατάσταση ηρεμήσει λίγο, ο μύθος των “ληστών” -που σίγουρα ακόμα δεν έχει σβήσει- επανέρχεται, και τότε ξανα-ευννοείς τις ταραχές, ώστε ο νέος κυβερνήτης και να χρεωθεί την αποτυχία πλήρωσης του-άδειου-θησαυροφυλάκιου και ν’ αποδειχθεί αφερέγγυος σε χρόνο ντετέ, δηλαδή σε “υπαγορευμένο”χρονικό διάστημα και να ξαναβρεθείς εσύ κυβερνήτης και καπετάνιος!
Σημ. : Βέβαια, αυτό έχει το κακό ότι πριν ξαναξεκινήσεις την έλιξη της νέας σπείρας, θα πρέπει να μεθοδευτεί μια περίοδος ειρήνης, ηρεμίας και -απαραίτητο- υποθετικής οικονομικής άνθισης. Και λέμε υποθετικής, διότι δεν χρειάζεται να γίνεται κάτι, όταν λέγεται πειστικά και υποστηρίζεται από μια μη-χειροτέρεψη των όρων διαβίωσης του πλήθους, καθώς το πλήθος πάντα συνηθίζει τις “επιβεβλημένες’ συνθήκες εύκολα, γιατί απλά ζητάει ένα τρόπο επιβίωσης κι όχι ανέλκυσης των συνθηκών επιβίωσης , που είναι κι αυτές μια άλλη συζήτηση κι αλλουνού παπά ευαγγέλλιο-που λέμε δηλαδή, μια που τα ευαγγέλια ποτέ δεν ήταν των παπάδων αλλά κατέληξαν να είναι κατά πως τα έψελνε ο καθένας , κι άρα δικά τους..
Βέβαια υπάρχουν “ευαίσθητα” σημεία, που κάποιος πρέπει να προσέξει ιδιαίτερα, δηλαδή η βία να είναι τόσο αδικαιολόγητη και υπερβολική, τόσο αδιακρίτως συνθηκών, ατόμων και καταστάσεων, ώστε να σοκάρει συθέμελα την ισχύουσα λογική συνέπεια των παρισταμένων : έτσι αρχίζει η πρώτη συνθήκη την υποταγής του πλήθους.
Σίγουρα πρέπει να προσεχθούν κι οι “λεπτές αποχρώσεις”, όπως τα επεισόδια βίας να είναι τέτοια, που να πυροδοτήσουν την βίαιη αντίδραση κάποιων, αλλιώς δύσκολα μπορούν να κατηγορηθούν οι αμυνόμενοι ως “ληστές” και ταραξίες.
Να προσέξεις να είναι “πιασάρικα” οι άνθρωποι κι ακόμη και τα ονόματα κι οι ηλικίες αυτών που διαλέγεις ως θύματα ή ήρωες, καθότι άλλο ένας χτυπημένος πενηντάρης μαντράχαλος κι άλλο μια δεκαεξάχρονη κούκλα κοπελίτσα, άλλο ένας “Νώντας ο Φούφουτος” κι άλλο ένας “Ρωμανός ο Διογένης”, πως να το κάνουμε…
Κι επίσης, βασικό κι αυτονόητο, να μην δοθούν ποτέ επαρκείς εξηγήσεις στο αν, πως και πόσο αγοράζεται αυτό το ¨κάτι” που πουλάει το κάστρο, αντίθετα να τονίζεται με κάθε ευκαιρία ότι, επειδή το κάστρο είναι φαλιρισμένο και δεν μπορεί πια ν’ αγοράζει αυτά που δεν τα παράγει, αλλά χρειάζονται- δες τσιχλόφουσκες, μπαλόνια, μαγικά χαλιά κ.ά – μεγαλόκαρδα τους δίνουν δανεικά οι πρώην αγοραστές για να τ’ αγοράζουνε και μάλιστα με έκπτωση, ενώ οι φόροι ποτέ δεν είναι αρκετοί για να ξεχρεώσουν,… αφού κιόλας ληστεύτηκε και το θησαυροφυλάκιο!
Τέλος πάντων , η ιστορία είναι σοβαρό πράμα κι ο Μακιαβέλλι έστησε τ’ αντίσκηνό του πάνω στο χωράφι της…, γι’ αυτό να προσέχεις το θησαυροφυλάκιο πρωτίστως να παέι στην τσέπη σου και ν’ αφήνεις την φαντασία σου να στραγγαλίζει μια ηλίθια, μηδαμινή ηθική,που θάρχεται να σε τσιγκλίζει σαν κοριός…, ε, τι τώρα για κοριούς είμαστε?
Λοιπόν και για να μην μακρυγορούμε γιατί είν’ αργά και τα παιδιά νυστάζουν -που έλεγαν οι παληοί παραμυθάδες- αν τυχόν και δεις ότι το κάστρο πάει να γκρεμιστεί από ρίζα, τότε θυμήσου τι κάνουν τα ποντίκια σαν βυθίζεται το πλοίο: ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ !
~~~~~~~~
*σημ.1: γιατί “κτήνος” έρχεται απ’ το αρχαίο “κτώμαι” , δηλαδή είναι κάτι που αποκτάται (…, ε, κι εμείς! )
σημ2: ο ύμνος όσων είχαν αντισταθεί στο “κόλπο” :
“Θυμήσου, θυμήσου, πεινάει το παιδί σου
κι ο κώλος σου τρέμει γυμνός.
Αυτά που λεν δίνουν-τα καταπίνουν
κι ο κώλος τους λάμπει χοντρός.
Προδότες , δειλοί και τσακάλια
σου φάγαν την σάρκα και το μυαλό
κι αν τώρα λυγίσεις και γονατίσεις
το αύριο θάναι νεκρό.”
για την 6η Δεκέμβρη, “Α” – θήνα
“Τ” όπως “Τώρα”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(Η αλληγορία ταύτη είναι της φίλτατης Τάνιας Κ., η οποία έζησε την πολιορκία του κάστρου εκ τον ένδον)
