“Δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρού”
Θρασύμαχος
«…να αξιωθούμε μια μέρα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι που αρνιούνται να ασκήσουν καθώς και να υποστούν τη φρίκη.»
Αλμπέρ Καμύ
“Ποτέ δεν θα πέθαινα για τις ιδέες μου… Γιατί μπορεί να κάνω και λάθος”
Μπέρτραντ Ράσελ
~
Φαινόμενο πρωτόγνωρο αυτό: Όλοι ασχολούνται μ’ έναν απεργό πείνας. Όχι όλοι, ούτε καν οι πιο πολλοί, αλλά σίγουρα περισσότεροι απ’ ό,τι είθισται.
Τι είναι αυτό που έκανε τον Ρωμανό το πρόσωπο της εβδομάδας; Γιατί τον αγαπούν ή τον μισούν ή έστω τον αναφέρουν τα media;
Ή μήπως το θέμα δεν είναι ο Ρωμανός;
Διαβάζοντας κείμενα που γράφτηκαν γι’ αυτόν τις τελευταίες μέρες παρατήρησα ότι υπάρχουν τέσσερις βασικοί τύποι και τρόποι αντιμετώπισης του – με πολλές υποκατηγορίες και αποχρώσεις.
1) Ο χολερικός
Γι’ αυτόν ο Ρωμανός είναι τρομοκράτης ολκής, εγκληματίας, πλουσιόπαιδο που κάνει απεργία πείνας επειδή βαρέθηκε να τρώει σούσι, δάκτυλος των Αμερικάνων για να ανατραπεί η κυβέρνηση (!)
2) Ο μελαγχολικός
Γι’ αυτόν ο Ρωμανός είναι ένα παιδί, ένα διαταραγμένο παιδί, που είδε τον παππού του να μπαίνει στη φυλακή και τον παιδικό του φίλο δολοφονημένο, γι’ αυτό συμπεριφέρεται παραβατικά μέσα στην υπέροχη κοινωνία μας.
3) Ο αιματώδης
Γι’ αυτόν ο Ρωμανός είναι ο υπέρτατος επαναστάτης, ο αγωνιστής, ο σύντροφος (συνήθως κατά φαντασία), που αγωνίζεται για να λυτρώσει όλους τους προσκυνημένους και αμαρτωλούς, σχεδόν Μεσσίας.
4) Ο φλεγματικός
Σ’ αυτή την κατηγορία είναι κάποιοι στοχαστικοί ηλίθιοι (σαν τον υποφαινόμενο), που ως συνήθως διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο. Γι’ αυτούς ο Ρωμανός είναι ο Ρωμανός.
~
Τι προτείνουν αυτές οι τέσσερις κατηγορίες ρωμανολόγων;
1) Ψόφος
Αν του δοθεί άδεια ο Ρωμανός θα δραπετεύσει αυθωρεί και παραχρήμα. Θα βάλει βόμβες πλουτωνίου σε όλες τις λαϊκές συνοικίες, όπου θα σκοτωθεί το δικό σου παιδί, εσένα του μεροκαματιάρη και του άνεργου, ενώ εκείνος θα τρώει σούσι στα προάστια.
2) Έλεος
Με τη σωστή φροντίδα, ψυχιατρική και ομοιοπαθητική, με τη μόρφωση και την αγάπη, ο Ρωμανός θα επανέλθει στους κόλπους της κοινωνίας -ίσως και της εκκλησίας. All you need is love.
3) Νίκη ή θάνατος
Ή θα του δοθούν όλα όσα δικαιούται ή θα φτάσει ως το τέλος και μετά θα τον τιμήσουν, hasta siempre commandante.
4) Μοναξιά
Ο Νίτσε έγραφε στον Ζαρατούστρα ότι το μεγαλύτερο κακό για έναν περήφανο άνθρωπο είναι να τον οικτίρεις.
Αλλά και να τον θαυμάζεις, ως είδωλο, μέχρι που να γίνει μπλουζάκι, δεν είναι καλύτερο.
~
Δεν του πρέπει ο οίκτος του Ρωμανού.
Ούτε και η προσωπολατρεία.
Ούτε, σίγουρα, και ο θάνατος.
~
Όμως, ο φλεγματικός υποφαινόμενος, θυμάται ότι ο Μαντέλα μπήκε στη φυλακή ως τρομοκράτης και βγήκε, μετά από τριάντα χρόνια, ως πρόεδρος.
Τι έλεγε ο Μαντέλα: “Αγάπα το κελί σου, φάε το φαΐ σου, διάβαζε πολύ.”
Κι αυτή δεν είναι συμβουλή (πατρική) για τον Ρωμανό. Τον δικό του δρόμο τραβάει αυτός, όπως καθένας από μας.
Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα.
Μονάχος και στο θάνατο.
~
~
~
