Έξι περσόνες ζητούν συγγραφέα

0
1010

(Τετράδια Συνεργείου)

Οι λογοτέχνες αγαπούν τις περσόνες τους. Κάθε συγγραφέας δημιουργεί από μία (τουλάχιστον).

Ο Μπουκόφσκι έστελνε τον Χένρι Τσινάνσκι στα μπαρ, για να δέρνει, να πίνει και να πηδάει. Ο Τζόις είχε τον Στήβεν Δαίδαλο. Ο Τρυφώ τον Αντουάν. Ο Έλιοτ τον Προύφοκ. Ο Φλωμπέρ την Μποβαρί. Ο Κέρουακ τον Σαλ.

Οι περσόνες των συγγραφέων μπορούν να κάνουν όσα εκείνοι δεν τολμούν.
Ο Ρίπλει κάνει όλους τους φόνους της Χάισμιθ. Και παραμένει γοητευτικός.
Ο Χάνιμπαλ τρώει ανθρώπους. Αλλά είναι γοητευτικός.
Ο καθηγητής Χούμπερτ αποπλανεί τη Λολίτα. Αλλά είναι τραγικός, γι” αυτό και συμπαθητικός.
Ο Δον Κιχώτης είναι ολοφάνερα τρελός. Αλλά είναι εμβληματικός.

~~{}~~

Οι συγγραφείς είναι οι πιο σχιζοφρενείς καλλιτέχνες. Σε κάθε βιβλίο τους, κάθε ήρωας τους και κάθε κομπάρσος, είναι μια περσόνα τους. Πρέπει να φορέσουν τη μάσκα του καθενός για να αποδώσουν την δική του οπτική γωνιά.

Ο ηθοποιός γίνεται ένας άλλος κάθε φορά (με εξαιρέσεις, όπως ο Πίτερ Σέλερς που μπορούσε να γίνεται πολλοί). Ο συγγραφέας γίνεται όλοι. Δεν παίρνει θέση σε όσα συμβαίνουν. Τα βλέπει μέσα από τα μάτια μιας περσόνας.

Ο συγγραφέας μπορεί να φορέσει τη μάσκα του απόλυτου Κακού, είτε είναι ο Σατανάς είτε είναι ο Αδόλφος, και να σε κάνει να τον κατανοήσεις, να ταυτιστείς μαζί του.

Ο συγγραφέας δεν γράφει. Ζει τη ζωή της περσόνας του. Και μαζί του ζεις κι εσύ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τα παρακάτω κείμενα είναι η αρχή της ζωής μιας περσόνας, όπως τη φαντάστηκαν-δημιούργησαν έξι συνεργοί απ’ το Συνεργείο Δημιουργικής Γραφής.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ελιζαμπέτε Παπαδογεράκη

To όνομα μου είναι Ελιζαμπέτε Παπαδογεράκη, οι φίλοι όμως με φωνάζουν Λίζα. Γεννήθηκα την 5η Ιουλίου του 1975 και στην ιδιοσυγκρασία μου συνυπάρχουν δύο νησιά. Η Κρήτη και το Σάο Βισέντε. Η Κρήτη είναι ένα μεγάλο νησί στην άκρη της Μεσογείου. Το Σάο Βισέντε είναι ένα μικρό νησί στη μέση του Ατλαντικού κι ανήκει στην Δημοκρατία του Κάμπου Βέρτε.

Ο πατέρας μου, Νάσος Παπαδογεράκης κατάγεται από εύπορη οικογένεια της Κρήτης. Στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα βρέθηκε στην Ολλανδία, και συγκεκριμένα στο Πανεπιστήμιο του Μααστρίχτ, προκειμένου να σπουδάσει νομικά. Έλκει την καταγωγή του από οικογένεια με παράδοση στην στελέχωση του διπλωματικού σώματος της Ελλάδας. Συνεπώς η επαγγελματική του σταδιοδρομία – ενδεχομένως και η ζωή του – ήταν προδιαγεγραμμένη. Τελείωσε τις σπουδές του στην Ολλανδία και βρέθηκε για μετεκπαίδευση στο King’s College του Λονδίνου. Στην Ολλανδία γνώρισε τον φίλο του Πέτερ με τον οποίο αποφάσισε πριν επιστρέψει οριστικά στην Ελλάδα να ταξιδέψει στο Πράσινο Ακρωτήρι. Όταν έφτασε, δεν βρήκε ούτε Πράσινο ούτε Ακρωτήρι. Βρήκε μόνο τα μαύρα μάτια της Λάουρα.

Η μητέρα μου Λαόυρα κατάγεται από την πόλη Μιντέλο, το λιμάνι στο ηφαιστειογενές πολύχρωμο νησί του Σάο Βισέντε. Μεγάλωσε μόνο με την μητέρα της, μια δυναμική γυναίκα που εξασφάλιζε τα προς το ζην πότε τραγουδώντας και πότε κάνοντας εμπόριο αλατιού. Από τον παππού μου δεν πήρε τίποτα, ούτε καν το επίθετό του.

Άνοιξα τα μάτια μου σε αυτόν τον κόσμο όταν ο Αριστίντες Περέιρα ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Κάμπου Βέρντε, αφήνοντας στο παρελθόν της ιστορίας την πορτογαλική αποικιοκρατία. Την κατάλαβα εκείνη την μέρα την χαρμολύπη της μάνας μου. Πρώτη φορά μάνα και πρώτη φορά ελεύθερη. Μακριά όμως από την πατρίδα της, εγκλωβισμένη στην Κρήτη όπου είχε ήδη μετακομίσει χωρίς τον πατέρα μου, ο οποίος βρισκόταν στο Λονδίνο υπηρετώντας τη θέση του διπλωματικού ακολούθου.

Μνήμες από την μάνα μου έχω ελάχιστες. Δεν την άντεξε την Κρήτη και την τυπικότητα των Παπαδογεράκηδων η ελεύθερη ψυχή της Λάουρα. Επέστρεψε πίσω στο νησί της. Μικρότερη της κρατούσα κακία. Μεγαλώνοντας την κατάλαβα. Ήδη από την κοιλιά της θυμάμαι ένα παραμύθι που μου έλεγε, με κάποιον Σάντσο, έναν νοήμονα πίθηκο που δεν άφηνε τίποτα όρθιο στο πέρασμά του. Αυτά όμως που θυμάμαι ακόμη να μου τραγουδά είναι τα «μόρνα», που έφερνε από την πατρίδα της. Αυτές τις νοσταλγικές ιστορίες από χαμένες πατρίδες και ανεκπλήρωτους έρωτες που μόνο μια καποβερτιανή μάνα ξέρει να τραγουδά.

~~~~~~~

Ξένια

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~