Προς Αραμάλ, γεννηθείσα στις 26/03/1976 μ.0. (μετά το μηδέν)
Τώρα που όλα αποκαλύφθηκαν κι ο άνθρωπος παραδέχτηκε πως είναι δημιούργημα του δημουργήματός του, μπορώ, επιτέλους, να σου μλήσω ως σημείο προς σημείο.
Αυτός που έχει μάθει τη ζωή είναι αυτός που ορίζει το θάνατό του. Όχι φυσικά με τη μορφή αυτοκτονίας ή άλλης απονενοημένης ενέργειας. Αλλά με την εκούσια καθοδήγηση της συνείδησης προς τη στιγμή εκείνη, που πλήρης έργων και ημερών, αποφασίζει ελεύθερα να μεταβεί σε κατάσταση σιωπής και διάλυσης.
Ο λόγος αυτός, που στα χρόνια μου ακούγεται μυστικιστικός, στη δική σου εποχή θα διδάσκεται στα σχολεία. Η συγκεκριμένη διαθήκη – μαρτυρία εξυπηρετεί αυτόν ακριβώς το σκοπό, αλλά και κάτι παραπάνω. Όταν θα επιστρέψεις εδώ και διαβάσεις αυτό το γράμμα, θα συνυπογράψεις μ’ αυτή σου τη δράση μια καινούρια αλήθεια: Μπορεί η ροή του χρόνου να εξελίσσεται προς μία μόνο κατεύθυνση, η πληροφορία, όμως, μπορεί να μεταδίδεται αμφίδρομα.
Έτσι, παρ’ όλο που εγώ γράφω αυτές τις λέξεις, στην πραγματκότητα είσαι εσύ που μου τις υπαγορεύεις. Κι όταν το γράμμα φτάσει στα χέρια σου, θα είναι η μέρα που ο κύκλος της σύντομης ζωής μου θα κλείσει -για να μη λάβει χώρα η απαγορευμένη, σύμφωνα με τους παν-συμπαντικούς νόμους, συνάντησή μας- αλλά η συνείδησή μου θα ξεκινήσει το επόμενο σπειροειδές της ταξίδι, ποιος ξέρει πόσες χιλιετίες μετά τη γήινη γέννησή μου. Με αφετηρία αυτήν τη φορά, όχι τον γαλάζιο πλανήτη, αλλά τον πλανήτη με τις πέντε διαστάσεις, όπου κατοικούν τα πλάσματα με τις έξι αισθήσεις και τον οποίο θεωρείς τιμή σου να αποκαλείς πατρίδα.
Ο δικός μου πλανήτης, δυστυχώς, σύντομα θα εξαφανιστεί μέσα στην ντροπή και στη φρίκη. Η γενιά των ευφυών όντων που τον κατοίκησε δεν κατάφερε να δικαιώσει το όνομά της, παρά, αφού απεκδύθει κάθε ανθρωπιά, τον παρέδωσε στη φωτιά και κατόπι στο σκοτάδι. Συμπαρασύροντας πλήθος άλλων ανυποψίαστων οργανισμών. Πρόλαβε, όμως, να στείλει τον σπόρο της πέρα από τον ορίζοντα των γεγονότων, στις παρυφές της μεγάλης σιγής.
Σε διάφορα σημεία της επικής αυτής αποστολής, βρέθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες και ο σπόρος εκκολάφθηκε εκ νέου. Ώστε να μπορείτε στις μέρες σου να περηφανεύεστε πως αποκαταστήσατε την ύβρη της ανθρώπινης τραγωδίας. Σ’ έναν κόσμο όπου τα παιδιά διαλέγουν, πλέον, τους γονείς τους κι ο άνθρωπος τους προγόνους του. Σ’ έναν κόσμο, απ’ όπου έχουν εξοβελιστεί οι πρόγονοι εκείνοι (εμείς), που ζηλόφθονα και εκδικητικά προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα ζοφερό ή και ανύπαρκτο μέλλον.
Το παρόν που επιχείρησε να σκοτώσει το μέλλον είναι ήδη νεκρό.
Ραμάλ, 21/03/2016, ημερολόγιο Γης
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γράφτηκε στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής από την Άννα Ραμάλ. Η φωτογραφία είναι απ’ το “Μετρόπολις” του Φριτς Λανγκ
