Αχ, που σαι νιότη που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος
Κοιτάζω το είδωλο στον καθρέφτη και σκύβω μπροστά. Καρφώνω το βλέμμα στο πρόσωπο που βλέπω, ένα ρίγος με διαπερνά, σήμερα νιώθω ότι αντικρίζω κάτι ξένο. Κάθε μέρα κοιτάζω την εικόνα μου στον καθρέφτη, αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω από πότε έχω να παρατηρήσω προσεκτικά τον εαυτό μου.
Βλέπω ένα όμορφο πρόσωπο, ίσως όχι ακριβώς όμορφο αλλά σίγουρα γοητευτικό, ίσως όχι τόσο γοητευτικό όσο το έβρισκα πριν μερικά χρόνια.
Μια μύτη μικρή και κάπως γαμψή, μικρό στόμα με χείλια σφαλισμένα σφιχτά. Έχω την εντύπωση ότι τα μάτια μου κάποτε ήταν πιο πράσινα, πιο φωτεινά, θαρρείς και με τα χρόνια έχουν αρχίσει να ξεβάφουν. Εκεί που τελειώνει ο λοβός του αυτιού μια καφετιά κρεατοελιά, γιατί άραγε οι ελιές μεγαλώνουν με τα χρόνια? Οι γραμμές στο μέτωπο και στις άκρες των ματιών φαίνονται καθαρά. Οι άσπρες τρίχες καλύπτουν σχεδόν ολόκληρο το κεφάλι. Ο χρόνος έχει αφήσει έντονα τα σημάδια του.
Θυμάμαι τότε που ήμουν παιδί. Το μεγάλο οικόπεδο απέναντι από το πατρικό, τα καλοκαίρια παίζαμε ποδόσφαιρο, τζαμί, αμπάριζα μέχρι που νύχτωνε και έρχονταν οι μανάδες μας, να μας μαζέψουν.
Μετά φοιτητής στα Γιάννενα. Έρωτες, ξενύχτια, εξεταστική.
Έπειτα ο στρατός, αγγαρείες, καψώνια αλλά και φιλίες που άντεξαν στο χρόνο, όπως αυτή με τον Τάσο.
Η πρώτη μου δουλειά ως βοηθός λογιστή, καμάρωναν οι δικοί μου που είχαν έναν σπουδαγμένο στην οικογένεια.
Ύστερα ήρθε η προαγωγή, ως επακόλουθο των ατελείωτων ωρών εργασίας και της αφοσίωσης στην εταιρία, ήταν η σειρά μου να καμαρώνω.
Μετά η γνωριμία με τη Φιλιώ, ο αρραβώνας, ο γάμος. Δυο χρόνια κράτησε, ασυμφωνία χαρακτήρων, ευτυχώς δεν κάναμε παιδί έλεγε η μάνα μου.
Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά για να ξεχάσω. Κάποτε ξέχασα και γνώρισα την Βούλα, μετά ξέχασα και την Βούλα και μετά από αυτήν την Ειρήνη και μετά. Δεν μπορώ να θυμηθώ, μάλλον θα ξεχάστηκα με τη δουλειά, τουλάχιστον πήρα ακόμα μια προαγωγή.
Δουλειά, σπίτι, κάπου-κάπου ένα ταβερνάκι με συναδέλφους ή μια μοναχική επίσκεψη στον κινηματογράφο. Πόσο έχει σήμερα ο μήνας? Μια από αυτές τις μέρες έχω γενέθλια.
Που τη θυμήθηκα τώρα τη Φιλιώ?
Τινάζω το κεφάλι σαν να βγήκα από λήθαργο. Κοιτάζω το ρολόι, 08:50, κλείνω τη βρύση και αφήνω το ξυραφάκι στο ράφι, πρέπει να βιαστώ, στις 09:30 έχω ραντεβού με τον διευθυντή παραγωγής.
Άραγε τι να κάνει σήμερα η Φιλιώ? Έχει χρόνια που έχασα τα ίχνη της.
Ελπίζω να μην βρω κίνηση στο δρόμο.
Ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, το είδωλο που βλέπω χαμογελάει θλιμμένα.
~~~~~
Εφτά χρόνια γρουσουζιά
Εφτά χρόνια γρουσουζιά φίλε μου.
Εφτά χρόνια για ένα παλιοκαθρέφτη, πάει σχεδόν ένας χρόνος τώρα που όλα μου πάνε στραβά και έχω άλλα έξι μπροστά μου, να δω πως θ’ αντέξω.
Και μου το είπε η γιαγιά μου όταν τον έσπασα, αλλά εγώ δεν την πίστεψα. Αχ, πόσα ξέρουν οι παλιοί και εμείς δεν τους εμπιστευόμαστε.
Το κακό ξεκίνησε μια εβδομάδα μετά, όταν χώρισα με την Μαρίνα, τη θυμάσαι ε? Ήταν λίγο αγαθιάρα αλλά όμορφη και από φραγκάτη οικογένεια, έλεγα να την παντρευτώ και να της κάνω 2-3 κουτσούβελα, ας όψεται ο καθρέφτης φίλε.
Εκείνη την περίοδο που λες, είχα σχέση και με μια συνάδελφο παντρεμένη, μη φανταστείς κάτι σοβαρό, μόνο σεξ κάναμε. Μέχρι που ξέχασα να σβήσω ένα μήνυμα της στο κινητό και η Μαρίνα το διάβασε, προσπάθησα να την πείσω ότι ήταν κάτι αστείο, αλλά δεν μάσησε, μάζεψε τα πράγματα της και έφυγε απ’ το σπίτι. Γαμώ την ατυχία μου, για ένα μήνυμα έχασα την Μαρίνα, μαζί και τα λεφτά της. Τότε ήταν που άρχισα να ψυλλιάζομαι ότι φταίει ο καθρέφτης.
Έπειτα από κάνα μήνα με έγραψε η τροχαία, 500 ευρώ και αφαίρεση των πινακίδων. Εντάξει, έκανα και εγώ μαλακία, πάρκαρα σε διάβαση αναπήρων, αλλά ξέρεις πως είναι στο κέντρο Σάββατο βράδυ, δεν βρίσκεις πάρκινγκ με τίποτα. Έχω παρκάρει σε τέτοια σημεία άπειρες φορές αλλά ποτέ δεν με έγραψαν, φαίνεται θα πέρασε από σύμπτωση εκείνη την ώρα κάποιος μπάτσος και το πρόσεξε. Ξέρεις πόσοι το κάνουν, αλλά αν είσαι γκαντέμης την πληρώνεις εσύ.
Μετά από λίγους μήνες με φώναξε το αφεντικό μου, άρχισε να μου λέει κάτι για την κρίση, για τους μπολσεβίκους του Σύριζα, για το mail Χαρδούβελη που δεν πέρασε, για την Marfin.
Άκου Κυρ-Παντελή του λέω, εγώ δεν ασχολούμαι με αυτά, εγώ κοιτάζω το συμφέρον μου και τη δουλειά μου. Το ξέρω μου λέει, αλλά η επιχείρηση δεν είναι βιώσιμη, πρέπει να διώξω προσωπικό και επειδή εσύ είσαι υψηλόμισθος πρέπει ν’ απολυθείς από τους πρώτους. Ακούς ρε φίλε, δεν είναι βιώσιμη μου είπε, τις προάλλες είχε αγοράσει καινούργια Mercedes και έμαθα από έγκυρη πηγή ότι πήγε με τη γυναίκα του στον Ρέμο και κάνανε 2000€ λογαριασμό! Μετά έμαθα βέβαια ότι πήρε στη θέση μου έναν πιτσιρικά μέσω ενός προγράμματος του ΟΑΕΔ. Γαμώ τον καθρέφτη, γαμώ!
Έχει τώρα έξι μήνες που είμαι άνεργος και δεν με παίρνουν ούτε για συνέντευξη. Θα μου πεις έχει 40% ανεργία. Οκ έχει, αλλά ρε φίλε αν είσαι δημιουργικός, έχεις προσόντα και όρεξη για δουλειά κάτι θα βρεις, στην περίπτωση μου όμως, φταίει ο καθρέφτης!
Μεγάλη γκαντεμιά σου λέω!
~~~~~~~~~~~~~
Τα κείμενα έγραψε ο Χρήστος Α, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μαθηματικά vs Φυσική
Υπάρχει μια διαχρονική, πολύ γνωστή, παροιμία: Μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούν. Τελικά η αρμονική συνύπαρξη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα γαϊτανάκι έλξης – σύγκρουσης, έρωτα και ανάγκης πρώτου βαθμού.
Από τα μαθητικά κιόλας χρόνια οι πιο γοητευτικοί δάσκαλοι ήταν οι παραμυθάδες, οι φυσικοί. Στό χώρο βέβαια των θετικών επιστημών, γιατί στα άλλα πεδία δεν είχαμε παραμυθάδες, είχαμε δικτάτορες-διανοητές.
Ετσι λοιπον έμοιαζαν όταν προσπαθούσαν για παράδειγμα να μας εξηγήσουν την φυγόκεντρο δύναμη. Επρεπε να χρησιμοποιήσουν ένα ελκτικό παράδειγμα καθημερινότητας για να μας οδηγήσουν στην θεωρία που θεμελιώνει το ζητούμενο φαινόμενο. Τι θα μπορούσε να μας τραβήξει μέσα στην δίνη της δύναμης αυτής;
Ορίστε. Ο Γύρος του Θανάτου που γνωρίσαμε στα πανηγύρια της δεκαετίας του ’60 του ΄70 και του ’80, μετά εξαφανίστηκαν, ίσως μετά το 2000 και λόγω υπερβολικής ταχύτητας να πέρασαν σε κάποια άλλη διάσταση.
Και ήταν πολυ διασκεδαστικό, ο ήρωας με μια μπε-μβε του ΄45 και το φουλάρι στο λαιμό του να ανεμιζει κάτω από κάτι παράξενα καταδυτικά γυαλιά ενώ οδηγεί με ταχύτητα στα τοιχώματα ενός γιγάντιου ξύλινου κυλίνδρου ωστε να δημιουργεί φυγόκεντρο δύναμη και να ισορροπεί οριζοντιωμένος. Μαγεία. Ταυτόχρονα και θόρυβος (δεν υπήρχε στην εξάτμιση σιελασιέ) και σεισμός από την δόνηση των κραδασμών.
Μέχρι εκεί καλά.
Κάποια στιγμή έφτανε η ώρα που έπρεπε την θεση του παραμυθιού να αναλάβουν με πληρη σοβαρότητα και ψυχραιμία ο στυγνός και άχαρος ρεαλισμός. Η πραγματικότητα. Γιατί καλή η θεωρία, καλή η παρατήρηση, το πειραμα, η διασκέδαση, κάποια στιγμή όμως έπρεπε να σοβαρευτούμε.
Ο,τι πεις , για να σε αποδεχτούν στα σοβαρά εδώ στην δύση , έπρεπε να το πεις με την γλώσσα των μαθηματικών. Επρεπε αντι για λεκτικές προτάσεις να χρησιμοποιείς αριθμητικές εξισώσεις. Για αποδειξη; Για υπολογισμό; Για μέτρηση; Ονόμασε το, Χρειάζεσαι έναν αριθμό! Πάψε να ονειρεύεσαι και υπολόγιζε.
Πόση ταχύτητα; Για πόση ώρα; Πόση δύναμη; Θέλουμε αριθμους, τέρμα η πολυλογία. Σας εξαπατήσαμε.
Τίποτα δεν έχει αξία στην επιστήμη αν δεν μπορείς να το αποδώσεις με αριθμούς, αν δεν μπορείς να το διατυπώσεις λεκτικά στην γλώσσα των μαθηματικών. Δείξε μου την εξίσωση για να περάσουμε στην εφαρμογή. Μην μιλάς άλλο, λύσε. (σκάσε!)
Κάπως έτσι πορεύτηκαν οι δυό τους, η φυσική και τα μαθηματικά. Επενέβαινε ο ένας στην ζωή του άλλου, όχι μόνο απο ζήλια , αλλα και απο αναγκη. Μια σχέση παθους και ως γνωστόν τα πάθη έχουν κόστος. Μια τα πηγαιναν καλά , μια σκατά.
Ετσι έγινε για παράδειγμα στο συνέδριο της Κοπεγχάγης τον προηγούμενο αιώνα ανάμεσα σε άλλα κοσμογονικά γεγονότα (πολέμους, πεινα, αρρώστιες, παγκόσμια οικονομική κρίση κτλ) όταν ο σύγχρονος ιερός δείπνος θέλησε να ορίσει επακριβως τι είναι πραγματικότητα.
Είδαν οι φυσικοί στα πειραματα τους, παρατήρησαν και κατέγραψαν αδιαμφισβήτητα αντιφατικά γεγονότα. Είδαν πως διαμόρφωσαν την πραγματικότητα μόνο με την παρατήρηση χωρίς άμεση παρέμβαση. Αλλαξαν τον κόσμο χωρίς να υπολογίσουν, μόνο κοιταξαν, μόνο κατέγραψαν , τίποτε άλλο. Αλλαξαν όμως τον κόσμο!
Τα μαθηματικά θύμωσαν , σαν το Ψ να είναι το πρώτο γράμμα απο το Ψέμα και όχι η κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης. Ο μαθηματικός τρόπος να εξηγήσεις κάτι πέρα από την κοινή γλώσσα και αντίληψη με τις λέξεις. Ο αθέατος κόσμος , της έμμεσης παρατήρησης χωρίς τα μαθηματικά είναι σαν την κατάδυση στον βυθό στα 100 μέτρα χωρίς μπουκάλες οξυγόνου. Η φυσική σηκωσε τα χέρια ψηλά. Αδιέξοδο.
Μια σχέση ταραχώδης, συμβιβασμου και αμοιβαίας ανάγκης. Πορεύτηκαν οι δυό τους σιγά σιγά. Λένε οτι μετά απο τα 7 χρόνια συμβίωσης φαίνεται αν το ζευγάρι ειναι συμβατό. Αν όχι χωρίζουν. Και τι θα πει 7 χρόνια δηλαδή; εδώ 100δες χρόνια μαζί δεν κάνανε και χώρια δεν μπορούσαν. Σήμερα πλέον μετά από τοσα που περασαν μαζί κοιτάνε ο ένας τον άλλο σιωπηλά και χαμογελούν. Τα έχουν καταφέρει να συμβιβαστούν και προχωρούν στο μέλλον ακόμα πιο γρήγορα, κυρίως όμως αβίαστα.
~~~~
Το κείμενο έγραψε ο Χρήστος Μ, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σειρά σου
Μια παρτίδα σκάκι μου φαίνεται το λιγότερο αδιάφορη όταν δεν έχει πολλές απώλειες. Συμφωνείς και το ξέρω.
Πιόνια να βγαίνουν κι από τις δύο πλευρές συνέχεια, κινήσεις που έχουν μελετήσει και οι δύο σκακιστές που στοχεύουν στο απλούστερο μιας μάχης :το αίμα.
Κάτι περίεργες «Ρουά ματ σε τρία» κινήσεις είναι αδιάφορες κι ανούσιες. Η παρτίδα δεν έχει θύματα, απλά η βασίλισσα είναι απέναντι στον βασιλιά κι εκείνος πρέπει να πετάξει την κορώνα του και να παραδοθεί. Να πέσει, χωρίς να έχει πέσει ούτε ένας στρατιώτης προς υπεράσπιση του.
Αδιάφορο.
Θεωρούνται καλοί παίκτες όσοι καταφέρνουν τέτοιες νίκες, αναίμακτες κανείς θα τις χαρακτήριζε. Αδιάφοροι παίκτες που δεν ρισκάρουν. Σειρά μου, σειρά σου. Έχασα, με κέρδισες. Δίνουμε τα χέρια και όλα καλά, συνεχίζουμε να είμαστε φίλοι.
Διατάζουμε στρατούς και οι δυο με σκοπό να αλληλοσφαχτούμε κι όμως δεν είναι κάτι σημαντικό. Είναι ένα παιχνίδι. Σε συγκεκριμένο έδαφος, με προμελετημένες κινήσεις κι από τους δυο μας.
Πιόνια εκτελούν διαταγές για δική μας ευχαρίστηση, για δικό μας όφελος και με σκοπό να δούμε ποιος την έχει πιο μεγάλη από τους δυο μας. Για κανέναν άλλο λόγο, τα πιόνια νομίζουν ότι με την μάχη κάτι θα αλλάξει για αυτά.
Άμυαλα κομμάτια πλαστικού.
Αλλά με δική μας καθοδήγηση ποτέ δε θα αλλάξει τίποτα. Σωστά αδερφέ μου δίδυμε και κατά κόσμον ιδεολογικέ μου αντίπαλε θανάσιμε;
Ας τους χωρίσουμε σε μαύρα πιόνια και άσπρα πιόνια και ας τους αφήσουμε να πολεμάνε ατελείωτα χρόνια. Σε ατελείωτες μάχες σε μια ατελείωτη παρτίδα. Εμείς απλά θα τους κουνάμε και θα γελάμε όταν ο «Δεξιός» πύργος χάνει πανηγυρικά από το «Φασιστικό» άλογο.
Όταν ο αξιωματικός της «Αριστερής Αριστεροσύνης» αποκεφαλίζει έναν εθνικόφρονα στρατιώτη ας χειροκροτούμε.
Όταν ο τάδε επιτίθεται στον δείνα απλά για να καταλάβει ένα τετράγωνο ας ενθουσιαζόμαστε.
Ας γελάμε με πιόνια.
Σειρά μου, ας τους κάνουμε μια πλύση εγκεφάλου που θα διαρκέσει όσο η ατελείωτη παρτίδα που αναφέραμε πιο πάνω. Άφησε τους να διχαστούν και να σφαχτούν. Να διχάζονται και να σφάζονται. Για πάντα.
Μετά είναι ευκολότερο το «Ματ» όταν κείτονται αιμόφυρτοι στην σκακιέρα, δεν θα αντιδράσει κανείς.
Δίχασε τους και φτιάξε την σκακιέρα, παράστησε τον εχθρό μου αδερφέ μου. Τα άλλα άσε, θα έρθουν μόνα τους. Ποτέ δε θα αλλάξει τίποτα, είναι διχασμένοι, είναι καταραμένοι. Είναι πιόνια.
Σειρά σου.
~~~~~~~~~
Το κείμενο έγραψε ο Αποστόλης Σ, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
