Η προεκλογική περίοδος άρχισε και όλοι είναι χαρούμενοι που θα μπορέσουν να αποκομίσουν ξανά υποσχέσεις για άμεσο διορισμό –των εαυτών τους ή των τέκνων τους.
Οι αξιοζήλευτοι ηγέτες μας ξεκίνησαν να ζητούν, ειλικρινά και με δάκρυα στα μάτια, συγνώμη για τα δεινά του ελληνικού λαού και μας διαβεβαιώνουν: «Το μέλλον θα είναι λαμπρό…»
Το μακρινό μέλλον, το πολύ μακρινό μέλλον, αλλά τι σημασία έχουν πενήντα χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα; Τι σημασία έχουν δύο γενιές –και τρεις- μπροστά στο γενικό καλό της ανθρωπότητας;
Οι εκλογές είναι εδώ, είναι το παρόν, και όλοι γνωρίζουν ότι οι Έλληνες θα φανούν αντάξιοι των ένδοξων προγόνων τους.
Όποιος, παρ’ όλ’ αυτά, είναι αναποφάσιστος και ανησυχεί μήπως τα φρονήματα του δεν είναι τα ζητούμενα, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει αν είναι αρκετά ώριμος για να πάρει μέρος στην κοιμισμένη δημοκρατία απαντώντας στα ακόλουθα ερωτήματα:
1) Αν αφήσεις την κρεατόπιτα στο περβάζι για να κρυώσει και έρθουν οι γάτες και τη φάνε ποιον θα κατηγορήσεις;
2) Αν δείξεις στο τρίχρονο παιδί σου το χαμηλό ντουλάπι με τα απορρυπαντικά, του πεις ότι δεν πρέπει να τα πειράζει και ύστερα το σπλάχνο σου δώσει στα σωθικά του το «λευκό που ξεχωρίζει», πίνοντας ένα λίτρο χλωρίνη, ποιος θα είναι ο φταίχτης;
3) Αν αναθέσεις τη διακυβέρνηση της χώρας σε έναν νανοκέφαλο κι εκείνος τινάξει την «μπάνκα στον αέρα», αφήνοντας ‘σε άστεγο και πεινασμένο, ποιος θα είναι ο υπαίτιος;
Όποιος απαντήσει σωστά θα καταφέρει να ζήσει τη ζωή του σε πλήρη ευδαιμονία.
Οι σωστές απαντήσεις είναι:
1) Τις γάτες, το δήμο που δεν κάνει τίποτα για τα αδέσποτα, το περβάζι.
2) Το παιδί, η εταιρεία παραγωγής απορρυπαντικών, ο θεός.
3) Ο νανοκέφαλος, η αντιπολίτευση, οι ξένοι.
Και μην το έχετε σίγουρο ότι θα μπορέσουν όλοι να βρουν τις λύσεις.
