- Urban Pietà
(Summer in the city)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Είναι η πρώτη νύχτα του Ιουλίου.
Πηγαίνω προς το ντιβιντάδικο της γειτονιάς για να επιστρέψω το “Inside Llewyn Davis”, των αδελφών Κοέν, μια ταινία για το θρυλικό Gashlight της Νέας Υόρκης, για τους φολκ τραγουδιστές του εξήντα και για την αποτυχία.
Δεν έχω την καλύτερη διάθεση που θα μπορούσα να έχω, αλλά έχω υπάρξει και χειρότερα.
Περπατώ σε έναν σκοτεινό δρόμο που μυρίζει ψαρίλα και σάπια λαχανικά, τα απομεινάρια της λαϊκής αγοράς.
Το μεσημέρι που πήγα να αγοράσω τα απαραίτητα ήταν μια γυναίκα που πήγαινε στους πάγκους και μάζευε όσα πετούσαν… Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα, δεν το ήξερες; Ή μήπως δεν θες να το ξέρεις;
~~~
Μέσα από το σκότος, το εξωτερικό και το εσωτερικό, βλέπω ένα φως, ένα όραμα.
Εκεί μπροστά μου είναι ο Εσταυρωμένος, πάνω στο βράχο, στο Γολγοθά, μπροστά από τη γαλάζια θάλασσα, ενώ δύο νεαροί τον κρατάνε από το χέρι.
Ο εγκέφαλος βραχυκυκλώνει για ένα δευτερόλεπτο. Μόλις απορρίπτω την πιθανότητα του θείου οράματος, προσπαθώ να προσανατολιστώ. Λίγα μέτρα πιο πάνω είναι μια αίθουσα των Ευαγγελιστών. Ένα δρόμο πιο πίσω είναι η αίθουσα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η ορθόδοξη εκκλησία είναι πολύ πιο κάτω, κοντά στο κολυμβητήριο.
Όχι, ο Χριστός σταμάτησε στο one-euro-shop.
Εκεί θα ήθελα να τον δω. Και στη λαϊκή. Και στους δρόμους. Και στις φυλακές.
~~~~
Παρατηρώ την εικόνα που έφτιαξε ο ιδιοκτήτης του shop, βάζοντας τον σταυρό πάνω στο ημερολόγιο της τράπεζας.
“Μια στιγμή που μοιράστηκες με φίλους”. Και αυτή η στιγμή είναι η Σταύρωση. Ο νέος που την αρνείται κάθεται μόνος στον βράχο -σαν τον ληστή που χλευάζει μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι άλλοι δύο λουσμένοι στο φως. Και πίσω το απέραντο γαλάζιο. “Αλήθεια σου λέω, αυτή τη στιγμή μπήκες στη Βασιλεία των Ουρανών”.
For god’s sake! Ούτε ο Ελ Γκρέκο ούτε ο Νταλί ούτε ο Banksy δεν θα φαντάζονταν μια τέτοια σύνθεση.
Όμως το θαύμα δεν τελειώνει εκεί.
~~~
Σκέφτομαι ότι πρέπει να φωτογραφίσω αυτή την αλλοπρόσαλλη “Πιετά του Ημερολογίου”. Το κινητό μου όμως είναι τεχνολογίας π.Τζ. (προ Τζομπς), αφού ανάμεσα στα απαραίτητα δεν συγκαταλέγω και τα iphone.
“Θα έρθω αύριο”, λέω και πάω να φύγω. Αλλά μετά θυμάμαι ότι το αύριο δεν υπάρχει.
“Φρόντισε το σήμερα και άσε το αύριο να φροντίσει τον εαυτό του”. Ιησούς.
“Επειδή ο ήλιος ξημερώνει κάθε μέρα δεν σημαίνει ότι θα ξημερώσει και αύριο”. Βιτγκενστάιν.
Παρατηρώ την “Πιετά” και βλέπω ότι αναφέρεται στο μήνα Ιούνιο. Ο ιδιοκτήτης του shop ξέχασε να αλλάξει σελίδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα το ξεχάσει και αύριο. Και δεν ξέρω τι θα δείχνει ο Αύγουστος.
Αντιλαμβάνομαι (ξανά) ότι η μόνη στιγμή για να κάνεις οτιδήποτε είναι τώρα. Μετά είναι πάντα πολύ αργά.
Και γυρνώ προς το σπίτι, για να φέρω τη φωτογραφική μηχανή.
Και τότε συμβαίνει το δεύτερο θαύμα.
~~~
Λίγα μέτρα από την Πιετά και λίγα δευτερόλεπτα αφότου έστριψα, βλέπω ένα μετέωρο, που παρόμοιο του δεν έχω ξαναδεί στη μικρή ζωή μου.
Παρά τη φωτορύπανση της πόλης περνάει ανάμεσα στις πολυκατοικίες αφήνοντας πίσω του ένα τόσο φωτεινό ίχνος που -στην αρχή- με κάνει να πιστέψω ότι πρόκειται για φωτοβολίδα. Όμως οι φωτοβολίδες δεν πηγαίνουν παράλληλα με τη Γη.
Σηκώνω και τα δύο χέρια και το δείχνω, βγάζοντας μια άναρθρη φωνή έκπληξης και δέους, όπως ένας πρωτόγονος σίγουρα θα έκανε.
Και νομίζω ότι θα σβήσει, όπως συνηθίζουν να κάνουν τα πεφταστέρια, αλλά εκείνο συνεχίζει, το ίδιο φωτεινό, ίσως κάνοντας και κάποιον ήχο, ένα συμπαντικό ντο.
Συνεχίζει για τόση ώρα ώστε να προλάβω να κάνω δύο ευχές (τις οποίες δεν θα μοιραστώ μαζί σας, γιατί τότε οι ευχές χάνουν τη δύναμη τους).
Και δεν σβήνει, απλά κρύβεται πίσω από την πολυκατοικία, συνεχίζοντας την πορεία του προς το Σέιχ-Σου.
~~~
Επιστρέφω στο σπίτι αποσβολωμένος με αυτά τα αστικά θαύματα. Παίρνω τη μηχανή και βγάζω αυτές τις όχι και τόσο πετυχημένες φωτογραφίες από την Πιετά του Ημερολογίου.
Έπειτα κάθομαι στο μπαλκόνι μου για να γράψω.
~~~
Όχι, δεν είμαι ορθολογιστής δεν είμαι χριστιανός δεν είμαι άθεος δεν είμαι αναρχικός δεν είμαι φιλελεύθερος δεν είμαι τίποτα.
Είμαι ένας άνθρωπος που ψάχνει να βρει το δρόμο του, ένας άνθρωπος που περπατάει το δρόμο του, άλλοτε γελώντας κι άλλοτε κλαίγοντας.
Είμαι ένας άνθρωπος που έχει την ψυχή του ανοικτή στα θαύματα.
Και νιώθω ότι το μεγαλύτερο θαύμα απ’ όλα είναι αυτή η ζωή, αυτός ο δρόμος, που κανένας άλλος δεν μπορεί να περπατήσει για μένα.
Και γνωρίζω ότι, σαν μετέωρο κι εγώ, θα σβήσω, αφήνοντας μόνο ένα θνησιγενές ίχνος στον αιώνιο ουρανό.
Γι’ αυτό κάθε μέρα που ζω είναι ένα θαύμα.
