Ο εξωγήινος που έπεσε στη Γη

( Στο γραφείο ψυχιάτρου, ένας εξωγήινος με μη ανθρώπινη μορφή.)

Ψ/ Πιστεύεις, λοιπόν, πως είσαι εξωγήινος.

Ε/ Μα είμαι εξωγήινος.

Ψ/ Βρίσκεσαι, όμως, στη γη.

Ε/ Πράγματι.

Ψ/ Έχεις έρθει για κάποια αποστολή;

Ε/ Όχι, ήρθα για να μείνω.

Ψ/ Και είναι οι συνθήκες ενός διαφορετικού πλανήτη κατάλληλες για σένα;

Ε/ Μπορώ να προσαρμοστώ σε πολλά διαφορετικά περιβάλλοντα.

Ψ/ Και γιατί επέλεξες τη γη;

Ε/ Μ’ αρέσει να κοιτώ τη θάλασσα.

Ψ/ Σ’ άλλους πλανήτες δεν έχει θάλασσα;

Ε/ Είναι κι ένα χόρτο που βγαίνει στα μέρη σας…

Ψ/ Είσαι χρήστης;

Ε/ Δεν έχω βρει ακόμα. Πήγα κατευθείαν στο Γραφείο Υποδοχής Μεταναστών.

Ψ/ Κι από κει σ’ έστειλαν εδώ.

Ε/ Μάλιστα. Δεν ξέρω γιατί.

Ψ/ Μάλλον δεν πίστεψαν πως είσαι εξωγήινος.

Ε/ Αλήθεια; Τι περίεργο!

Ψ/ Σου φαίνεται περίεργο; Ξέρεις, ούτε εγώ σε πιστεύω.

Ε/ Μα γιατί να σας πω ψέματα;

Ψ/ Δεν μας λες ψέματα. Έχεις πείσει τον εαυτό σου πως είσαι εξωγήινος. Γι’ αυτό βρίσκεσαι εδώ.

Ε/ Μα είμαι εξωγήινος.

Ψ/ Δεν υπάρχουν εξωγήινοι στη γη.

Ε/ Γιατί θεωρείτε πως όποιος βρίσκεται πάνω στη γη θα πρέπει να κατάγεται από τη γη; Δεν είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο.

Ψ/ Αν υπήρχαν εξωγήινοι θα το ξέραμε.

Ε/ Πώς θα το ξέρατε; Αφού σας το λέω και αρνείστε να το πιστέψετε. Είμαι σίγουρος πως θα σας το έχουνε πει κι άλλοι. Και τους βγάλατε τρελούς.

Ψ/ Προφανώς ήταν τρελοί.

(Βγάζει από το συρτάρι κάτι χάπια.)

Ψ/ Πάρε αυτά τα χάπια και ξαναμιλάμε αύριο.

Ε/ Όχι, ευχαριστώ, δεν τα θέλω.

Ψ/ Θα τα παίρνεις υποχρεωτικά όσο καιρό θα μείνεις εδώ.

———————————————–

(Την άλλη μέρα. Ο εξωγήινος έχει γίνει πράσινος.)

Ψ/ Βλέπω δεν σε πιάσανε ακόμα τα χάπια. Είσαι και σήμερα εξωγήινος;

Ε/ Κάθε μέρα είμαι εξωγήινος.

Ψ/ Απόδειξέ το και θα σε πιστέψω.

Ε/ Πώς να το αποδείξω;

Ψ/ Δεν ξέρω. Πήγαινέ με να δω τον πλανήτη σου.

Ε/ Τότε θα με κατηγορούσατε για απαγωγή.

Ψ/ Ναι, δεν αποκλείεται. Αν επικοινωνούσες με κάποιον τρόπο από δω με τον πλανήτη σου;

Ε/ Το κόστος των τηλεπικοινωνιών σας το καθιστά απαγορευτικό.

Ψ/ Μήπως έχεις φέρει μαζί σου κάτι χαρακτηριστικό από κει;

Ε/ Έχω φέρει κάποια δικά μας προϊόντα, αλλά μου τα κατέσχησαν στο Γραφείο Μετανάστευσης. Νομίζω, δεν τα κοίταξαν καν.

Ψ/ Δεν υπάρχει, λοιπόν, τρόπος ν’ αποδείξεις πως είσαι εξωγήινος.

Ε/ Θα έπρεπε να αρκεί ο λόγος μου. Ούτε εσείς υπάρχει τρόπος ν’ αποδείξετε ότι δεν είμαι.

Ψ/ Δεν μπορεί τόσοι άνθρωποι να κάνουν λάθος και μονάχα εσύ να έχεις δίκιο.

Ε/ Γιατί όχι;

Ψ/ Γιατί τότε θα ήμασταν όλοι οι υπόλοποι τρελοί.

Ε/ Απλώς κάνετε λάθος.

Ψ/ Δεν είναι πιο λογικό να κάνεις λάθος εσύ;

Ε/ Όχι.

Ψ/ Δεν είναι;

Ε/ Δεν είναι.

Ψ/ Τέλοσπάντων, αρκετά για σήμερα. Τα χάπια και τα ξαναλέμε.

Ε/ Πόσο καιρό θα με κρατήσετε εδω;

Ψ/ Μέχρι να νιώσεις καλύτερα.

Ε/ Ένιωθα υπέροχα. Όσο μένω εδώ νιώθω όλο και χειρότερα.

Ψ/ Η ανάρρωση συχνά είναι επώδυνη.

Ε/ Εγώ ήμουν υγιής.

Ψ/ Ή υγιής θα είσαι ή εξωγήινος. Και τα δύο δεν γίνεται. Διάλεξε.

Ε/ Αυτό είναι παράλογο.

Ψ/ Όχι.

Ε/ Δεν είναι;

Ψ/ Δεν είναι.

———————————————-

( Άλλη μέρα. Ο εξωγήινος πράσινος με κόκκινες βούλες.)

Ψ/ Λοιπόν;

Ε/ Αν παραδεχτώ πως δεν είμαι εξωγήινος θα με αφήσετε ελεύθερο;

Ψ/ Κατά πάσα πιθανότητα. Αλλά θα πρέπει να φύγεις απ’ τη χώρα.

Ε/ Και πού να πάω;

Ψ/ Θα γυρίσεις στην πατρίδα σου;

Ε/ Θα βάλετε διαστημόπλοιο ειδικά για μένα, ώστε να με στείλετε εκτός γης;

Ψ/ Άρχισες πάλι;

Ε/ Θα με αναγκάσετε, δηλαδή, να φύγω μόνος μου. Αν δεν με δέχεστε πουθενά. Θέλησα να μείνω στον πλανήτη σας και αντί να κολακευτείτε για την προτίμηση, με στέλνετε πίσω.

Ψ/ Σ’ ευχαριστούμε για την προτίμηση, αλλά είμαστε ήδη αρκετοί.

Ε/ Μπορώ να φύγω δηλαδή;

Ψ/ Από δω;

Ε/ Από δω και από τη γη.

Ψ/ Από δω όχι, μέχρι να με πείσεις.

Ε/ Για το ότι δεν είμαι εξωγήινος;

Ψ/ Δεν είσαι εξωγήινος. Για το ότι δεν πιστεύεις πως είσαι εξωγήινος θα πρέπει να με πείσεις. Από την επόμενη φορά. Πάρε τα χάπια, που όπως φαίνεται σε βοηθάνε και προσπάθησε να επανέλθεις στην πραγματικότητα.

Ε/ Είσαι τρελός.

——————————————-

(Στον πλανήτη του εξωγήινου, σ’ ένα γραφείο όπως εκείνο του ψυχιάτρου. Ο ψυχίατρος στην καρέκλα του ασθενή.)

Ψ/ Γιατί μ’ έφερες εδώ;

Ε/ Δεν σ’ έφερα εδώ.

Ψ/ Με απήγαγες.

Ε/ Είσαι πράγματι τρελός. Εδώ σ’ έφεραν οι συμπολίτες μας, όταν άρχισες να φωνάζεις στη μέση του δρόμου, “Είμαι γήινος! Θέλω να γυρίσω πίσω στη γη!”

Ψ/ Σε παρακαλώ, στείλε με πίσω.

Ε/ Πίσω στη γη;

Ψ/ Ναι, εκεί απ’ όπου με πήρες.

Ε/ Δεν είμαι καν σίγουρος πως υπάρχει πλανήτης μ’ αυτό το όνομα.

Ψ/ Λες ψέματα!

Ε/ Τι συμφέρον έχω να πω ψέματα;

Ψ/ Να μ’ εκδικηθείς που σ’ έβγαλα τρελό, όταν ήμασταν στη γη.

Ε/ Έχω πάει στη γη και ήμουν τρελός εκεί; Τι περίεργο! Εδώ είμαι ψυχίατρος.

Ψ/ Δεν ήσουν τρελός. Εγώ δεν σε πίστεψα.

Ε/ Για ποιο πράγμα;

Ψ/ Πως ήσουν εξωγήινος. Στον πλανήτη μου δεν πιστεύουμε πως υπάρχουν εξωγήινοι. Αν ισχυριστεί κάποιος κάτι τέτοιο, τον θεωρούμε τρελό.

Ε/ Άρα, αν κάποιος από σας αρχίσει να μιλάει με εξωγήινους, είναι κι αυτός τρελός.

Ψ/ Εντάξει λοιπόν, νίκησες! Παγιδεύτηκα από την ίδια μου τη λογική. Άσε με τώρα να επιστρέψω σπίτι μου.

Ε/ Εδώ είναι το σπίτι σου.

Ψ/ Το ξέρεις πως όχι.

Ε/ Λυπάμαι, αλλά θα πρέπει να συνηθίσεις σιγά σιγά στην ιδέα. Θα ξαναμιλήσουμε αύριο.

—————————————–

Ε/ Πιστεύεις ακόμα πως είσαι γήινος;

Ψ/ Γιατί, τι μεσολάβησε για να με κάνει ν’ αλλάξω γνώμη; Αλήθεια, εσείς εδώ δεν χορηγείτε φάρμακα;

Ε/ Χρειάζεσαι φάρμακα;

Ψ/ Όχι, δεν είπα κάτι τέτοιο. Απλώς… επειδή εσείς με θεωρείτε τρελό.

Ε/ Ενώ δεν είσαι;

Ψ/ Και βέβαια δεν είμαι!

Ε/ Οπότε γιατί να σου δώσουμε φάρμακα;

Ψ/ …Μα όλοι οι τρελοί ισχυρίζονται πως δεν είναι τρελοί.

Ε/ Γι’ αυτό ακριβώς δεν τους δίνουμε φάρμακα. Φάρμακα δίνουμε μονάχα αν μας τα ζητήσει ο ασθενής.

Ψ/ Και πώς περιμένετε να θεραπευτούν οι ασθενείς που δεν αναγνωρίζουν την ασθένειά τους;

Ε/ Δεν επιθυμούμε να θεραπεύσουμε κάποιον, που δεν επιθυμεί να θεραπευτεί.

Ψ/ Οπότε εμένα γιατί με κρατάτε εδώ; Γιατί δεν μ’ επιστρέφεις στο σπίτι μου;

Ε/ Εδώ είναι το σπίτι σου.

Ψ/ Εδώ δεν ξέρω κανέναν! Δεν ξέρω πώς σκέφτεστε, δεν ξέρω πώς λειτουργεί η κοινωνία σας.

Ε/ Όταν επανέλθεις στην πραγματικότητα, να δεις που θα τα θυμηθείς όλα. Προς το παρόν, ξεκουράσου.

——————————————-

( Χρόνια αργότερα, ο ψυχίατρος στο γραφείο του, απέναντι σε μια κοπέλα.)

Κ/         Ήμουνα έξι χρονών, έπεφτε νύχτα κι εγώ καθόμουν στο κρεβάτι μου. Έβλεπα τα περιγράμματα των κλαδιών απέξω να γλείφουν το παράθυρο, ώσπου ένα φως, που όλο και μεγάλωνε, με τύφλωσε και ρούφηξε τη νύχτα.

Βρέθηκα σ’ ένα κόκκινο δωμάτιο, με ρόμβους στο πάτωμα, πάνω σε μια τραμπάλα – στην άλλη πλευρά της ένα μεγάλο ζάρι. Ανεβοκατεβαίναμε ρυθμικά, όταν άρχισε να χορεύει δίπλα μου μια γυναίκα νάνος. Ξεχάστηκα να την κοιτάω και το ζάρι βρήκε ευκαιρία και με τίναξε ψηλά, διαπέρασα το ταβάνι και να ‘μαι, να αιωρούμαι στο ανοιχτό διάστημα, για μια στιγμή ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα και πανικοβλήθηκα, αλλά αντιλήφθηκα πως φορούσα στολή με οξυγόνο και μπορούσα ν’ αναπνεύσω. Και τότε είδα χρώματα. Εκρήξεις χρωμάτων, μακριά, μες στο σκοτάδι, ενώ συγχρόνως, ένας απόκοσμος βόμβος άρχισε να ξεχωρίζει στ’ αυτιά μου.

Ο βόμβος σχηματίστηκε σιγά σιγά σε μια ιδιόρρυθμη μουσική, μεγάλες μάζες ήχων έμοιαζαν να έρχονται καταπάνω μου. Έκλεισα τα μάτια κι είχα την αίσθηση πως βρίσκομαι στο στομάχι μιας αγελάδας. Για κάποιο λόγο αυτό με ηρέμησε. Αφέθηκα. Έβλεπα πλήθος εικόνων, διατηρώντας τα μάτια μου κλειστά, ώσπου σαν να με χώνεψε η αγελάδα και βγήκα κι έγινα ένα με ό,τι υπήρχε από την άλλη μεριά.

Σ’ αυτήν την κατάσταση ευδαιμονίας, άνοιξα τα μάτια μου και διαπίστωσα ότι ήμουν περιτριγυρισμένη απ’ τις μορφές όντων, που θύμιζαν κινούμενα σχέδια, όντων με δυο διαστάσεις. Με μια δεύτερη ματιά ανακάλυψα πως βρισκόμουν σε κάτι σαν διαστημικό σταθμό, ένα στρογγυλό δωμάτιο, γεμάτο οθόνες και κουμπάκια. Προς μεγάλη μου έκπληξη, παρέμενα ψύχραιμη και αναρωτήθηκα τι να ‘θέλαν από μένα.

Ακούστηκε ένας ηλεκτρονικός ήχος και μια οθόνη απέναντί μου έγραψε: “ΕΡΩΤΗΣΗ”

Οι κινούμενες φιγούρες κοιτάχτηκαν.

Είμαι από τη γη.

Καθόμουν στο κρεβάτι μου κι έβλεπα τα κλαδιά της κερασιάς να κουνιούνται έξω απ’ το            παράθυρο, όταν ξαφνικά η νύχτα μπλέχτηκε ανάμεσά τους κι όλα γύρω έγιναν φως και         μετά… δεν ήμουν πια στο κρεβάτι μου.

…Εσείς με πήρατε;”

Απανωτοί ηλεκτρονικοί ήχοι συνόδευαν τα λόγια μου, ενώ η οθόνη απέναντί μου έγραφε: ΑΡΝΗΣΗ

ΘΕΣΗ

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ

ΣΥΜ-ΠΕΡΑΣΜΑ

Χαμογέλασα κι έκλεισα πάλι τα μάτια μου για να τα προστατέψω από τη λάμψη της επιστροφής. Όταν τα ξανάνοιξα, καθόμουν στο κρεβάτι μου.

Ψ/ Αυτό, λοιπόν, ήταν το πρώτο σου διαστρικό ταξίδι.

Κ/ Αυτό. Ακολούθησαν πολλά από τότε.

Ψ/ Και πώς είσαι σίγουρη πως όλα αυτά αποτελούν πραγματικότητα και όχι δημιουργήματα του μυαλού σου;

Κ/ Απλώς, το ξέρω. Μα γιατί είναι τόσο δύσκολο να με πιστέψει κάποιος; Τόσος κόσμος πιστεύει σε θεούς, αγίους και θαύματα, στα ψέματα των κυβερνήσεών του, σε όποια παράλογη δοξασία μπορεί να φανταστεί κανείς, κι όμως, πράγματα που διαρκώς επιβεβαιώνονται από τη σύγχρονη επιστήμη θεωρούνται εξωπραγματικά, ακόμα κι από επιστήμονες.

Ψ/ Δεν έχει επιβεβαιωθεί επιστημονικά η ύπαρξη εξωγήινης ζωής.

Κ/ Όχι ακόμα. Αλήθεια, θα θεωρούσατε εξίσου τρελό κάποιον χριστιανό που πιστεύει στην ανάσταση ψυχής και σώματος;

Ψ/ Αυτά είναι θέματα πίστης και δεν ασχολούμαστε. Λυπάμαι, αλλά θα πρέπει να νοσηλευτείς.

Κ/ Θα με πιστεύατε, δηλαδή, μονάχα αν βλέπατε τους εξωγήινους με τα ίδια σας τα μάτια;

Ψ/ Αν έβλεπα εξωγήινους, θα πίστευα πως έχω τρελαθεί. Πήγαινε τώρα στο δωμάτιο που θα σε οδηγήσει ο νοσοκόμος και πάρε αυτά τα χάπια.

---

Το κείμενο γράφτηκε στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής από την Άννα Ραμάλ