Είμαι άρρωστος…. Είμαι κακός. Δεν είμαι καθόλου ευχάριστος. Νομίζω πως έχω μια αρρώστια του ήπατος. Μα δεν καταλαβαίνω τίποτα και δεν ξέρω πού ακριβώς υποφέρω. Αν κι εκτιμώ πολύ τους γιατρούς και την ιατρική, δεν πάω να με κοιτάξουν, και δεν πήγα ποτέ γιατί είμαι φοβερά προληπτικός, ή τουλάχιστον τόσο, που δεν πιστεύω στην ιατρική. ( Η μόρφωσή μου δε θα ‘πρεπε να μου επιτρέπει ν είμαι προληπτικός ωστόσο είμαι). Όχι, αν δεν φροντίζω για τον εαυτό μου, το κάνω από πείσμα μόνο. Ίσως δεν μπορείτε να το καταλάβετε αυτό. Ε λοιπόν εγώ το καταλαβαίνω. Δεν θα μπορούσα βέβαια να σας εξηγήσω από πού προέρχεται το πείσμα μου. Καταλαβαίνω πολύ καλά πως μη φροντίζοντας να γιατρευτώ, δεν κάνω κακό σε κανέναν, ούτε και στους γιατρούς. Και καλύτερα από κάθε άλλον στον κόσμο ξέρω πως μόνο τον εαυτό μου βλάπτω. Αδιάφορο από πείσμα δε γιατρεύομαι. Είναι αρρώστια του ήπατος. Ας είναι ότι θέλει, ας γίνει και χειρότερο ακόμη!
Θα έπρεπε να πάω στη δουλειά, αλλά θα μείνω στο σπίτι δεν θα ανοίξω κανένα παράθυρο και δεν θα ανοίξω ούτε την πόρτα σε όποιον ανησυχήσει και έρθει να με δει. Το ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά όπως είπα και παραπάνω στον μόνο που κάνω κακό είναι στον ίδιο μου τον εαυτό. Επίσης στη δουλειά θα αναρωτηθούν γιατί δεν πήγα και σίγουρα θα με πάρουν τηλέφωνο, θα έπρεπε να είχα ειδοποιήσει νωρίτερα το πρωί, έστω τον προϊστάμενο ή κάποιον άλλο συνάδελφο αλλά ούτε και αυτό θέλω να το κάνω.
Πόσο καιρός, έχει περάσει αρκετός που νιώθω χάλια, σωματικά καταβεβλημένος με έντονες ζαλάδες και ιλίγγους τα οποία δεν εμφανίστηκαν μεμιάς αλλά δεν μπορώ και να θυμηθώ πότε πρωτοξεκίνησαν. Ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου απόλυτα υγιή, γεμάτο ενέργεια. Από μικρό παιδί ένιωθα έξω από αυτόν τον κόσμο, ίσως προοριζόμουν γι’ άλλο πλανήτη γιατί δεν ένιωθα ποτέ ότι ανήκω και μπορώ να υποστηρίξω αυτό που υποτίθεται ότι είμαι.
Στο σχολείο μέτριος, ξεχώριζα για την μνήμη, αλλά πάντα αφηρημένος δεν πρόσεχα τις λεπτομέρειες. Επίσης ποτέ δεν μπορούσα να βρω τις κατάλληλες λέξεις, τόσο στα γραπτά, αλλά ακόμη χειρότερα στα προφορικά. Οι λέξεις βγαίνανε με ασυνήθιστη καθυστέρηση κι ενώ μπορεί κάποιες να ήταν εύστοχες, είχε χαθεί ο ειρμός και η σύνδεση μεταξύ τους.
Ίσως αυτή είναι η αιτία που σε όλη μου τη ζωή υπήρξα δειλός, ποτέ δεν μπόρεσα να ξεμπροστιάσω την αδικία, να βάλω τον άλλον στη θέση του, να του προβάλλω τα επιχειρήματα που είχα στο μυαλό μου ξεκάθαρα και με σαφήνεια, ακόμη και όταν θύμωνα, κοκκίνιζα και δεν μπορούσα να βγάλω μιλιά παρά έναν ήχο τραχύ, κάτι σαν μουγκρητό, το οποίο προξενούσε σε κάποιους ακόμη και γέλιο.
Είναι και οι εφιάλτες που δεν μ αφήνουν να ησυχάσω. Ξέρω πότε ξεκίνησαν, λίγο πριν από το συμβάν, όταν ήρθε η αστυνομία και ρωτούσε αν είδαμε ή είχε πέσει κάτι στην αντίληψη μας τόσο καιρό. Εγώ δεν είπα κάτι, άλλωστε δεν είχα αποδείξεις και δεν ξέρω αν αυτό που με κυνηγάει στα όνειρά μου είναι αληθινό ή μια ψευδαίσθηση.
Η ανταλλαγή μιας ματιάς, κι ένα ψέλλισμα από τα χείλη του, πόση διάρκεια μπορεί να έχει αυτή η στιγμή; Πόσο σίγουρος μπορεί να είσαι ότι δεν είναι αποκύημα της φαντασίας ή μιας λάθος εντύπωσης; Σε ποια πραγματικότητα θα στηρίξω την κατάθεσή μου και με ποιες περιγραφές; Και όμως αυτό το παιδί, αυτό το βλέμμα του παιδιού έχει στοιχειώσει τον ύπνο μου, και όχι μόνο, την ψυχή μου ολόκληρη. Το βλέπω να κλαίει, νιώθω την ψυχή του μαυρισμένη απ’ όσα έχει ζήσει.
Ποιες λέξεις και ποιες περιγραφές θα μπορέσουν ποτέ να αποτυπώσουν τον πόνο, το φόβο και τη μοναξιά που έχει βιώσει αυτό το παιδί; Είναι αναγκασμένο να τα κουβαλάει για πάντα μαζί του και που να στηριχτεί;, Πώς να βρει τη μαγιά ώστε όλα αυτά να τα μετουσιώσει σε δύναμη και αρετή, πώς θα μπορέσει να μη μισήσει τον ίδιο του τον εαυτό και την κοινωνία ολόκληρη; Θα συναντήσει άραγε ένα πρόσωπο, όπως ο Γιάννης Αγιάννης βρήκε τον επίσκοπο Μυριήλ, που θα τον συγκλονίσει και θα μπορέσει να χαράξει την πορεία της ζωής του, απαλλαγμένο από τα αισθήματα της κακίας και της αδικίας;
Δεν άνοιξα το κινητό, αλλά ξέρω ότι αν το ανοίξω θα δω πάνω άπειρες κλήσεις, από τη δουλειά, από τους δικούς μου, από φίλους μηνύματα από γνωστούς και ειδοποιήσεις από όσους ακολουθώ. Κάποιοι ανησυχούν, κάποιοι δεν μπορούν να δεχθούν πως γίνεται να κλείσεις τις πόρτες. Και καλά τις πόρτες του σπιτιού αυτό δεκτό, αλλά τις πόρτες του διαδικτύου και της επικοινωνίας με τόσο κόσμο. ‘Όλοι είναι συντετριμμένοι με τις αποκαλύψεις, ποτέ δεν μπορούμε να φανταστούμε πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα.
Έπεσα να κοιμηθώ προτιμότερος είναι ο εφιάλτης, έστω και με τη φαντασία ίσως μπορέσω να φθάσω πιο κοντά σε αυτό το παιδί και σε πόσα άλλα παιδιά. ‘Ίσως μπορέσω να αγγίξω έστω και για μια στιγμή τον πόνο, εφόσον δεν μπόρεσα να αφήσω για λίγο τις δικές μου σκέψεις και να ασχοληθώ για παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα μαζί του. Άραγε πόσους άλλους ανθρώπους, είχε συναντήσει και είχε ζητήσει με αυτό το τρόπο βοήθεια;
Είναι και κάποιες φορές που γίνομαι γενναίος, στους εφιάλτες μου μόνο, που βρίσκω τη δύναμη να σταματήσω τον κύριο που το συνόδευε και ρωτάω που πάνε και αν μένουν στην ίδια πολυκατοικία. Όμως το αυστηρό βλέμμα του κυρίου και η φράση: «Σας παρακαλώ κύριε, κοιτάξτε τη δουλειά σας» με γειώνει.
Έχει δίκιο ας κοιτάξω τη δουλειά μου. Τι μπερδεύομαι; Ας κλείσω ραντεβού να πάω στο γιατρό που είμαι άρρωστος, και ας αφήσω τις παλικαριές και τις γενναιότητες. Βλέπεις ακόμη και στον ύπνο μου είναι δύσκολο να γίνω γενναίος.
Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις τη σάπια ψυχή σου και τη σαπίλα της κοινωνίας. Είμαι στην κυριολεξία άθλιος και συνεργός σε όλα αυτά τα εγκλήματα, και πόσα ακόμη δεν περνάνε καν από το μυαλό μου.
Άρα τι νόημα έχει να γιατρέψω το σώμα; Τι νόημα έχει να τρέξω στους γιατρούς να δουλέψει καλά το ήπαρ, ενώ τα μάτια και τα αυτιά μου που δουλεύουν μια χαρά πως βοήθησαν ώστε να γίνει ο κόσμος καλύτερος; Τι βοηθάει η υγεία του σώματος, όταν τα αντανακλαστικά δεν λειτουργούν; Όταν είμαι δειλός;
Τώρα θυμάμαι τη φράση του Αϊνστάιν, πρόσφατα το είχα διαβάσει σε κάποιο φίλο που ακολουθώ και μάλιστα το είχα κοινοποιήσει: «Ο κόσμος είναι ένα επικίνδυνο μέρος για να ζεις, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας εκείνων που βλέπουν και δεν κάνουν κάτι».
Μου άρεσε και το ανέβασα, χωρίς να συνειδητοποιήσω ότι αναφερόμουν στον ίδιο μου τον εαυτό. Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι είμαι επικίνδυνος γι’ αυτόν τον κόσμο. Όπως έλεγα και στην αρχή, ότι στο μόνο που κάνω κακό είναι στον εαυτό μου, αυτό πίστευα, τελικά ανακάλυψα και άλλη σαπίλα εκτός από τη δειλία, είναι και η πεποίθηση ότι κάνω το κόσμο καλύτερο, διαβάζοντας αποφθέγματα μεγάλων και αξιόλογων ανθρώπων, δημοσιοποιώντας αυτές τις φράσεις και τελικά;
Για να δούμε, ακόμη και στο θάνατο θα είμαι δειλός; Αλλά από την άλλη τι πιο δειλό να διαλέξω ένα θάνατο εύκολο; Όχι και ο θάνατος είναι δειλία και μια διέξοδος για τις τύψεις, για άλλη μια φορά να αποδράσω από τις Ερινύες.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε η Xanthy Withouttail, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
Η πρώτη παράγραφος είναι από το Υπόγειο του Ντοστογιέφκσι.
Η φωτογραφία είναι του Anzor Bukharsky
