του Σοφοκλή Πανταζή
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Καθώς πλησιάζεις στο σπίτι τα πόδια βαραίνουν, το βλέμμα σου σκοτεινιάζει. Μονοκατοικίες με μεγάλες αυλές κι ευωδιαστούς κήπους, μακρινοί κόσμοι πίσω από φράχτες συνθέτουν το σύμπαν της συνοικίας σου. Οι μεντεσέδες της εξώπορτας δηλώνουν πως σύντομα θ’ απεργήσουν στο πεζοδρόμιο. Εισέρχεσαι στην πλακόστρωτη ατμόσφαιρα της αυλής. Το αυτόματο πότισμα κρατά ζωντανό το γρασίδι που έχει θεριέψει επικίνδυνα. Τα ξεραμένα φυτά στις γλάστρες σού θυμίζουν την ψυχή σου. Σηκώνεις το ποδηλατάκι με το ξεφουσκωμένο λάστιχο της αδερφής σου. Ανοίγεις την πόρτα και η οικογενειακή βαρύτητα σε συνθλίβει.
Η μαύρη τρύπα μιας σαπουνόπερας ρουφά την μητέρα σου στο σαλόνι. Το χαμογελαστό αστέρι της μικρής σε φωτίζει στιγμιαία και δύει στις ζωγραφιές πάνω στο τραπεζάκι της. Τώρα, περιμένεις το τέλος του επεισοδίου για να φάτε. Η μητέρα ρίχνει τα μαλλιά μπροστά απ’ τον ανθισμένο μώλωπα που έσπειρε ο καυγάς της χθεσινής νύχτας. Σας σερβίρει βιαστικά και τρέχει στην τηλεόραση. Εκθειάζεις το ταλέντο της τετράχρονης αδερφής σου στην αφηρημένη τεχνοτροπία της και η κουζίνα γεμίζει φως.
Ακούς το αυτοκίνητο στο γκαράζ. Ενέχει μεγάλο ρίσκο η συνάντηση με τον πατέρα. Έχει πιει ή όχι; Ναι, εμπορεύεται ποτά, και κερδίζει πολλά χρήματα, αλλά τι καλά θα ήταν να μην δοκίμαζε την ποιότητα τους συνέχεια.
Πηγαίνεις στο καταφύγιο του δέντρου στην αυλή και βολεύεσαι στον κορμό του. Αν και τριγύρω υπάρχουν πολλά παιδιά, οι γονείς τους απαγορεύουν τις σχέσεις μαζί σας. Αναρωτιέσαι γιατί τιμωρείσαι για τους γονείς σου και δεν βρίσκεις απάντηση. Και θυμώνεις. Λυπάσαι και σε πιάνει το παράπονο.
Ξαφνικά, ακούς χαρούμενες φωνές απ’ την διπλανή αυλή. Τα δύο αγόρια που μένουν εκεί πάνε γυμνάσιο όπως εσύ, μιλάτε στο σχολείο, αλλά εδώ τσιμουδιά.
Μένεις έκπληκτος βλέποντας τους στον αέρα – μία ο ένας, μία ο άλλος -, να υπερβαίνουν το ύψος της τσιμεντένιας μάντρας που σας χωρίζει με γέλια και ουρλιαχτά. Τραμπολίνο, μονολογείς.
Το απόγευμα περνά ήσυχα – ο κομήτης πατέρας έφαγε κι εξαφανίστηκε. Διάβασμα, παιχνίδι με την αδερφή σου, μουσική στα ακουστικά που σε ταξιδεύει. Αφού κοιμίζεις την μικρή με παραμύθια, πας και εσύ για ύπνο.
Ξυπνάς από δυνατές φωνές. Ένας καυγάς ακόμα. Θα περάσει λες και τυλίγεις το μαξιλάρι γύρω απ’ το κεφάλι. Υπάρχουν στιγμές που θες να κλείσεις την μύτη αντί τα αυτιά, φτάνει να μην τους ακούς άλλο. Κάτι γυάλινο σπάει. Χυδαίες βρισιές ξετρυπώνουν τα τύμπανά σου και χτυπούν θλιμμένο σκοπό. Μια πόρτα κλείνει με κρότο. Τελείωσε; Κοιτάς στο δωμάτιο της μικρής – ευτυχώς κοιμάται. Πας στο παράθυρο σου φορώντας ακουστικά μήπως η πόρτα ανοίξει. Το φεγγάρι γκελάρει στην λευκή επιφάνεια του τραμπολίνο απέναντι και ένα ασημόχρωμο φως σχεδόν σε τυφλώνει. Κλείνεις λίγο τα βλέφαρα και μια ασημένια δέσμη γίνεται μαγικό μονοπάτι: Νιώθεις ένα κάλεσμα. Χωρίς δισταγμό φοράς την φόρμα και τα αθλητικά σου. Κατεβαίνεις απ’ το δέντρο και σκαρφαλώνεις την ψηλή μάντρα σαν κομάντο. Αρχίζεις να χοροπηδάς στο τραμπολίνο. Όσο βρίσκεσαι στον αέρα δεν υπάρχουν σκέψεις. Όσο τινάζεις τα πόδια στην ελαστική επιφάνεια απομακρύνεσαι απ’ την πραγματικότητα. Όλο και πιο ψηλά. Μια νεοσύστατη χαρά πνέει στο στήθος και φουσκώνει το χαμόγελο σου. Όλα μοιάζουν διαφορετικά απ’ το ύψος της ευτυχίας, σκέφτεσαι. Και αποφασίζεις να γίνεις ευτυχισμένος.
Βάζεις ξυπνητήρι κάθε βράδυ στις δύο. Το τραμπολίνο σε εκτοξεύει στην χαρά. Στην μοναξιά και στην σιωπή βρίσκεις μια αναγεννημένη εκδοχή σου. Μαθαίνεις τούμπες και διάφορα κόλπα. Πηγαίνεις όλο και πιο ψηλά στον ουρανό, πιο ψηλά στην ευτυχία, μέχρι που την κουβαλάς μόνιμα μέσα σου. Όταν φτάνεις στο ψηλότερο σημείο του άλματος παίρνεις πόζες, υιοθετείς ρόλους: Τώρα είμαι ο Σούπερμαν που σώζω την κοπέλα. Τώρα Αντετοκούνμπο που καρφώνω στο καλάθι. Τώρα είμαι Καράτε Κιντ που κάνω τη στάση του γερανού.
Στο σχολείο συνέχεια κάνεις νέους φίλους, τα κορίτσια βρίσκουν πιο ενδιαφέρον το όμορφο σου χαμόγελο από την άσχημη θλίψη που είχες. Στη γειτονιά τα παιδιά παίζουν μαζί σου και οι γονείς σε δέχονται στα σπίτια τους. Η ευτυχία σου μεταμορφώνει και τους άλλους, σκέφτεσαι.
Μια μέρα λες με χαμόγελο στη μητέρα ότι το τραμπολίνο τής τηλεόρασης είναι κινούμενη άμμο που την βουλιάζει. Σε κοιτάζει περίεργα, άλλα, δείχνει να το σκέφτεται. Στον ξεμέθυστο πατέρα λες ότι το τραμπολίνο τού μπουκαλιού μπορεί να τον εξυψώνει για λίγο, αλλά στην επιστροφή πάντα τον συντρίβει, παρασέρνοντας κι όποιον βρεθεί μπροστά του. Βρείτε άλλο τραμπολίνο για να γίνετε ευτυχισμένοι, είπες και στους δύο.
Βάζεις τον πατέρα σε σκέψεις. Κάνει τον συνειρμό και το βράδυ στήνει καρτέρι στο μπαλκόνι. Δεν ξέρεις ότι σε κοιτάζει πίσω απ’ την μάντρα όταν το βράδυ φορτίζεις με ευτυχία στον αέρα. Δεν ξέρεις ότι συζητάνε με την μητέρα σου για τα “τραμπολίνο” της τηλεόρασης και του μπουκαλιού. Δεν ξέρεις ότι ένιωσαν ντροπή όταν συνειδητοποίησαν ότι το δεκατετράχρονο αγόρι τους είχε δώσει και στους δυο ένα ισχυρό χαστούκι, ένα μεγάλο μάθημα.
Το σχολείο τελείωσε και πήγες με την αδερφή σου στον παππού και την γιαγιά για δυο εβδομάδες. Στο γυρισμό στο σπίτι οι μεντεσέδες σιωπηλοί, το γρασίδι κοντοκουρεμένο και οι γλάστρες γεμάτες γλυκιές ευωδιές. Δύο ολοκαίνουργια ποδήλατα στις σκάλες της εισόδου. Δίπλα απ’ το δέντρο σου ένα μεγάλο τραμπολίνο. Στο σπίτι η τηλεόραση κλειστή και η μητέρα τυλιγμένη σε υποσχόμενες μυρωδιές στην κουζίνα. Τρώτε μεσημεριανό σαν οικογένεια ύστερα από καιρό. Στην διάρκεια του γλυκού ο πατέρας σού δείχνει δύο εισιτήρια για αγώνα μπάσκετ.
Το βράδυ σου ζητάει να του μάθεις τραμπολίνο. Κι ας έχει σύννεφα, το φεγγάρι αχνοφέγγει τις προσπάθειές του. Ανάμεσα στα δέντρα διακρίνεις στον αέρα την σκιά του να εκτελεί ένα αποτυχημένο Καράτε Κιντ. Θέλεις δουλειά ακόμα πατέρα, κατέβα να σου δείξω πως γίνεται του λες. Και ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε ο Σοφοκλής Πανταζής, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.
Η φωτογραφία είναι του Φίλιπ Χάλσμαν, απ’ το βιβλίο του Jump, όπου φωτογράφισε διάφορους διάσημους να πηδάνε. https://www.magnumphotos.com/arts-culture/philippe-halsman-jump-book/
