“Ο έρωτας είναι κάτι σαν μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή παράνοιας”.
HER, του Σπάικ Τζόνζι
“Έρως ανίκατε μάχαν”
Αντιγόνη, Σοφοκλής
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία της Niki Boon και προσπαθώ να καταλάβω. Όχι τι συμβαίνει, ποια είναι αυτά τα παιδιά, ποια είναι η πραγματικότητα. Η τέχνη δεν απεικονίζει την πραγματικότητα, αντικατοπτρίζει την “πραγματικότητα” που έχει ο καθένας στο κεφάλι του.
Κάθε άνθρωπος μπορεί να δει αυτή τη φωτογραφία διαφορετικά. Εγώ βλέπω τον έρωτα (κι ακούω την αγάπη).
Θυμάμαι τους παιδικούς έρωτες, τότε που παίζαμε τους μεγάλους.
– Θες να κάνεις ότι είσαι ο μπαμπάς κι εγώ να είμαι η μαμά;
– Θα κάνω τα πάντα.
– Θα έμπαινες σ’ ένα κλουβί;
– Αν έπρεπε, για να σε βλέπω.
– Θα έβγαινες απ’ το κλουβί;
– Αν έπρεπε, για να σ’ αγγίξω.
– Θα πέθαινες για μένα;
– Τα παιδιά δεν πεθαίνουν.
~~
Τα παιδιά δεν πεθαίνουν, αλλά ερωτεύονται κι αυτά. Κι ο έρωτας είναι ένας μικρός θάνατος -κι ανάσταση μαζί.
Ο έρωτας είναι ζωή. Χωρίς αυτόν τι θα είχε νόημα;
Διαβάζω μια τελευταία συνέντευξη του Κριαρά, που πέθανε πλήρης ημερών και έργων, 107 χρονών, αιωνόβιος και κάτι.
“Δεν επεπόθησα ξέρετε τόσο μακρύ βίο… Έγινε. Δεν θέλω πια άλλο να ζήσω. Η χαρά μου (η αγαπημένη μου σύζυγος) έφυγε. Ο έρωτας– τον οποίο η ύπαρξή της και μόνο μου ενέπνεε, ο έρωτας για τη ζωή, τη δημιουργία και την εργασία, για τη δημιουργία, δεν υπάρχει πια. Οπότε, σας ευχαριστώ για τις ευχές και τα δώρα αλλά… είναι πλέον περιττά.”
Έτσι αποφάσισε να φύγει κι ο Καμπανέλλης, όταν έχασε τη γυναίκα που μοιράστηκε όλη του τη ζωή.
– Θα έφευγες απ’ τη ζωή;
– Χωρίς εσένα είναι μόνο ένα κλουβί.
~~
Ο έρωτας είναι αυτός που κάνει τη ζωή να έχει νόημα.
Όχι μόνο ο έρωτας για έναν άνθρωπο, αλλά ο έρωτας για ό,τι κάνεις.
Χωρίς τον έρωτα είμαστε αντικείμενα, υποκείμενα, που περιφέρονται στον κόσμο μέχρι να πεθάνουν.
Ο έρωτας σε κάνει να χαμογελάς, να αντέχεις, να δίνεις, να δημιουργείς, να ξεχνάς όλα τα κάγκελα και τα όρια. Ο έρωτας είναι ακαταμάχητος, το είχε πει κι ο Σοφοκλής.
Ο έρωτας είναι μια ψευδαίσθηση, ίσως η μέγιστη ψευδαίσθηση.
Οι επιστήμονες προσπαθούν να βρουν την ορμόνη που τον ορίζει, τα πρότυπα που τον προδιαθέτουν, τις κοινωνικές συνθήκες που τον γεννούν. Προσπαθούν να καταλάβουν το ακατανόητο, σαν έναν θεολόγο που νομίζει ότι μπορεί ο θεός να χωρέσει σ’ ένα βιβλίο, σε μια εκκλησία, σ’ ένα δόγμα.
~~
Αν θες να καταλάβεις τον έρωτα, τον κόσμο, τον θεό, δες τα παιδιά, μάθε από εκείνα.
Γιατί εκείνα δεν ξέρουν δύσκολες λέξεις ούτε έχουν παρα-μορφωθεί με θεωρίες ανόητων σοφών.
Τα παιδία παίζει. Ο Κόσμος, η Βασιλεία των Ουρανών είναι το παιχνίδι τους.
– Για μένα μπήκες μέσα;
– Για μας.
– Για ν’ ακουμπάω το γόνατο σου με το παπούτσι μου;
– Για να χαμογελάς.
– Μα δεν μπορείς να βγεις.
– Δεν θέλω.
– Κι αν στο ζητούσα;
– Θα έβγαινα.
~~
Ο έρωτας είναι μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή παράνοιας. Οι άνθρωποι φέρονται παράλογα όταν είναι ερωτευμένοι, πηγαίνουν κόντρα σε καθετί που δεν ταιριάζει με τον έρωτα τους, πάνε ανάποδα στο ρεύμα, κάνουν πράγματα που ποτέ δεν θα τολμούσαν να κάνουν νηφάλιοι.
Ο έρωτας είναι μέθη, αλλά δίχως αυτόν δεν θα υπήρχε τίποτα που ν’ αξίζει για να ζήσεις.
Όλα ξεκινάνε με τον έρωτα κι όλα τελειώνουν χωρίς αυτόν.
Είναι παράλογος, είναι παράξενος, είναι παρανοϊκός, είναι ανθρώπινος, πολύ ανθρώπινος. Είναι απόλυτος.
Ναι, στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα. Μετά έγινε ο Έρωτας.
Κι όταν δεν υπάρχει έρωτας, τίποτα δεν υπάρχει.
– Θα είσαι ερωτευμένος μαζί μου; Για πάντα; Κι όταν δεν θα ‘μαστε παιδιά;
– Θα είμαστε για πάντα παιδιά.
– Γιατί;
– Γιατί είμαστε ερωτευμένοι.
