(από τον Γελωτοποιό)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δεν είναι μια μόδα που θα περάσει, ούτε θέμα αισθητικής. Είναι η ίδια η χημεία του εγκεφάλου, που μας οδηγεί αναπόφευκτα στον εθισμό μας στην Κουλτούρα της Ντοπαμίνης.
Όλα πρέπει να διαρκούν όσο το δυνατόν λιγότερο, να μας κάνουν να νιώσουμε όμορφα για λίγα δευτερόλεπτα…… κι αμέσως χρειαζόμαστε καινούρια δόση ντοπαμίνης – μέσα απ’ το κινητό μας.
Ο T.S. Eliot είχε γράψει: «Ανταλλάξαμε τη σοφία με τη γνώση, έπειτα ανταλλάξαμε τη γνώση με την πληροφορία».
Ξεχάστε και την πληροφορία, δεν μας νοιάζει να μάθουμε κάτι, μόνο να πάρουμε τη δόση μας, σκρολάροντας, παρακολουθώντας ένα αστείο βίντεο 15 δευτερολέπτων μ’ ένα γατάκι που…
Δείτε το σχεδιάγραμμα παρακάτω. Βρισκόμαστε στο τρίτο στάδιο μόλις ένα-δύο χρόνια, και φαίνεται ποιος θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, η Κουλτούρα της Ντοπαμίνης.
Σκεφτείτε την ανάγνωση λογοτεχνίας.
Τα βιβλία ανήκουν στην παραδοσιακή αργή κουλτούρα.
Το μπλόκινγκ ανήκει στην πιο γρήγορη εποχή του διαδικτύου.
Σήμερα μέσα απ’ το κινητό τηλέφωνο, η ανάγνωση λογοτεχνίας (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) περιορίζεται σε αποφθέγματα, που τα ξεχνάς την ίδια στιγμή που τα διαβάζεις, αφού ξεκινάς να διαβάζεις κάτι άλλο.
Αν ένας άνθρωπος έχει ζήσει και την παλιά αργή κουλτούρα, γνωρίζει την απόλαυση της βραδύτητας, της αφοσίωσης σε κάτι, κι ίσως μπορεί ν’ αντισταθεί στη διαρκή ανάγκη για ντοπαμίνη (μπορεί;)
Ένα παιδί που μεγαλώνει μόνο με την κουλτούρα της ντοπαμίνης, τζάνκι απ’ τα πέντε, πώς θα λειτουργήσει;
ΥΓ: Τελικά ο Χάξλεϊ είχε δίκιο. Στον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο παρουσίαζε μια χαρούμενη δυστοπία, όπου όλοι έπρεπε να παίρνουν το Σόμα, το μπλε χάπι, για να νιώθουν ευτυχισμένοι.
Τελικά δεν είναι στο χάπι η χημεία, είναι στον εγκέφαλο μας – και το κινητό τηλέφωνο μας κάνει ευτυχισμένους
για λίγο ακόμα
για λίγο ακόμα
για λίγο ακόμα
για λίγο ακόμα
