«Αν είχα να γράψω ένα βιβλίο περί ηθικής θα είχε 100 σελίδες, οι 99 λευκές. Στην τελευταία θα έγραφα: Δεν γνωρίζω άλλο χρέος από την αγάπη». Αλμπέρ Καμύ
Είμαστε πλάσματα της συνήθειας. Και νομίζουμε πως όσα έχουμε είναι δεδομένα. Ξεχνάμε πως τίποτα δεν είναι βέβαιο στη ζωή μας: Σαν πέταλα σε άνθος, ένα μικρό φύσημα και πέφτουμε στο χώμα.
Μάλλον είμαστε σαν τις παπαρούνες. Θυμάμαι όταν ήμασταν παιδιά και φτιάχναμε μαγιάτικα στεφάνια, θέλαμε να βάζουμε μόνο αυτό το λουλούδι. Όμως η παπαρούνα μόλις κοπεί μαδάει, η ομορφιά της χάνεται.
Το ίδιο εύθραυστοι είμαστε κι εμείς, το ίδιο ντελικάτες είναι οι βεβαιότητες μας.
~~()~~
Σημείωνα σε παλιά ημερολόγια, δεκαετίες πίσω: “Η στιγμή που ουρλιάζοντας σου ορμάει”. Δεν είναι καθόλου έτσι το γκρέμισμα των βεβαιοτήτων. Μοιάζει πιο πολύ σαν σκηνή από βουβή ταινία, ναι, σαν μια ταινία του Μπάστερ Κήτον. Ίσως ν’ ακούγεται μόνο η ραγκτάιμ μελωδία από ένα πιάνο, κι εσύ δεν καταλαβαίνεις καν τι έγινε, μέχρι που βρίσκεσαι με πετρωμένο πρόσωπο να κοιτάς απορημένος: Πώς, πότε; Ποιος είμαι;
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο σημαντικά είναι αυτά που θεωρούμε δεδομένα, μέχρι που να τα χάσουμε.
Νομίζω ότι αν ένας άνθρωπος μπορούσε να ζήσει μια μέρα με πλήρη επίγνωση της αξίας κάθε πράξης του, κάθε αίσθησης, κάθε λέξης, κάθε αγγίγματος, κάθε ανάσας, τότε θα φωτιζόταν – όπως αυτοί οι σοφοί που διαβάζουμε στα βιβλία.
Δεν το κάνουμε, γιατί υπάρχουν τόσα πολλά που τα θεωρούμε επουσιώδη. Είναι αυτές οι λεπτομέρειες που ντύνουν τα “μεγάλα πράγματα”, οι λεπτομέρειες που δεν μας απασχολούν, μέχρι να σταματήσουν να είναι αυτονόητες καταστάσεις και λειτουργίες.
Κι όμως, για σκεφτείτε μια πράξη, κάτι τόσο συνηθισμένο που μπορείτε να κάνετε, και πώς θα ήταν αν ξαφνικά δεν μπορούσατε; Δεν έχει σημασία αν το κάνετε συχνά. Για παράδειγμα… Να τρέξετε. Όχι χίλια μέτρα, να τρέξετε για δύο-τρία λεπτά, έτσι, χωρίς σκοπό και λόγο. Και μετά λαχανιασμένοι να ξεκινήσετε να γελάτε.
~~{}~~
ΥΓ1: Καθώς περνάω μια μεγάλη περιπέτεια υγείας αντιλαμβάνομαι, βιώνω βαθιά μέσα μου, ότι δύο -καθόλου αυτονόητα- είναι αυτά που πρέπει να κρατήσουμε με δόντια και με νύχια: Την αγάπη και τη ζωή. Όλα τ’ άλλα έρχονται μετά.
ΥΓ2: Βάζω τη ζωή δεύτερη. Τι αξίζει η ζωή χωρίς αγάπη;
