“Cause you get lighter the more it gets dark” – Coldplay
“No man is an island, entire of itself;
Every man is a piece of the continent, a part of the main.”
John Donne
~~~~~~~~~~~~~~~~
Κάθε άνθρωπος έχει ζήσει στιγμές πόνου, απώλειας, απογοήτευσης, απόγνωσης, όπου νιώθει να βυθίζεται στο σκοτάδι. Όποιος σας πει το αντίθετο λέει ψέματα – πρώτα στον εαυτό του.
Όμως κάποιες φορές το σκοτάδι μάς βοηθάει να δούμε καλύτερα – ποιοι είμαστε, πού βρισκόμαστε. Όταν είσαι μέσα στη θύελλα ψάχνεις ένα σημάδι, ένα φωσάκι έστω, να σε βγάλει στη στεριά. Μέσα στο σκοτάδι το φως λάμπει περισσότερο.
Όλοι μας είμαστε αυτόφωτοι. Καθένας έχει τη δική του λάμψη, το δικό του χρώμα κι απόχρωση. Κι ίσως να υπάρχουν κάποιοι τόσο φωτεινοί σαν φάροι. Όμως κανείς δεν μπορεί από μόνος του να σπάσει το σκοτάδι.
Κανείς άνθρωπος δεν είναι νησί, λέει ο ποιητής. Μέσα στο σκοτάδι ανακαλύπτουμε τους ανθρώπους γύρω μας να λάμπουν τη δική τους λάμψη, κι είμαστε όλοι μαζί σαν τ’ αστέρια στο στερέωμα.
Και μόλις θυμήθηκα ένα περιστατικό: Ήταν η πρώτη χρονιά που δούλευα στη Νάξο, η πρώτη φορά που ήμουν χωρίς γονείς, αυτόνομος. Είχα γνωρίσει τόσους ανθρώπους, είχα κάνει τόσες νέες φιλίες. Μια νύχτα, γυρνώντας στο δωμάτιο απ’ τη δουλειά κοίταξα τον ουρανό. Εκεί όπου βρισκόμουν δεν είχε φωτορύπανση, τ’ αστέρια σ’ όλο τους το μεγαλείο. Περπάτησα λίγο παρακάτω, μέχρι που βρήκα έναν φανοστάτη. Έκατσα από κάτω, άνοιξα το σημειωματάριο μου κι έγραψα:
“Το μόνο πιο όμορφο απ’ τον έναστρο ουρανό, είναι οι άνθρωποι που γνώρισα, αυτοί που γνωρίζω κι εκείνοι που θα γνωρίσω”.
Γιατί ναι, αυτό είμαστε: Μικρές λάμψεις μέσα στο σκοτάδι. Ο ένας δίνει στον άλλο φως και θάρρος -για να συνεχίσουμε να λάμπουμε.
