(από τον Γελωτοποιό)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Περνάω σήμερα έξω από ένα δημοτικό σχολείο, την ώρα της γυμναστικής.
Στη μια μεριά της αυλής τα πρωτάκια παίζουν ένα παιχνίδι σαν κυνηγητό, όλα μαζί. Όταν κάποιο κουραστεί να τρέχει κάνει με τα δύο του χέρια κάτι σαν τρίγωνο πάνω απ’ το κεφάλι του. Τότε δεν μπορούν να το πιάσουν τα άλλα παιδάκια. Μάλλον το παιχνίδι λέγεται Σπιτάκια. Γελάω με τη χαρά τους.
Στην άλλη μεριά του προαυλίου είναι τα παιδιά της έκτης. Τα αγόρια σπρώχνονται, τσαμπουκαλεύονται (beef), το παίζουν τράπερ. Τα κορίτσια γαμπρίζονται κι ανταλλάσουν σημειώματα – μάλλον απαγορεύονται τα κινητά, πάλι καλά που θυμούνται να γράφουν.
Τα εκτάκια είναι μεγάλοι, έτσι νιώθουν, βιάζονται να φύγουν απ’ το δημοτικό σχολείο.
Όσο είμαστε παιδιά θέλουμε επειγόντως να μεγαλώσουμε. Σαν μέλη πρωτόγονης φυλής να περάσουμε τις δοκιμασίες αλήθειας και θάρρους, για να ενταχθούμε στο σύνολο των ενηλίκων, των Μεγάλων.
Νομίζουμε ότι μόλις συμβεί αυτό θα είμαστε επιτέλους ελεύθεροι (χιχιχιχι!)
~~{}~~
Μπαίνεις όλο χαρά και περηφάνια στον κόσμο των ενηλίκων και πριν να το καταλάβεις είσαι σαράντα, πενήντα, εξήντα. Και τότε τι κάνουμε;
Προσπαθούμε να γίνουμε (ή έστω να δείχνουμε) όσο πιο νέοι γίνεται. Γυμναστική, διατροφή, ρούχα, κρέμες, μπότοξ, χειρουργεία, φίλτρα στο κινητό.
Έχουμε πρότυπα κάποιους «επαγγελματίες νέους» όπως ο Μπραντ Πιτ ή όπως η Τζένιφερ Λόπεζ, που είναι εξήντα και μοιάζουν με την καλύτερη εκδοχή των τριάντα σου χρόνων.
Πάντα υπήρχε αυτή η τάση, αλλά τα media επιτείνουν το «άγχος ηλικίας».
Τα παιδιά βιάζονται να γίνουν τράπερ, οι μεσήλικες βασανίζονται να μοιάζουν… τζόβενα (τι λέξη!)
Και οι υπερήλικες;
Υπάρχει μια σειρά στο Netflix, με κάτι 70+ που κάνουν περισσότερο σεξ απ’ ό,τι κάναμε στα είκοσι, πίνουν όλη μέρα κοκτέιλ, καπνίζουν μαριχουάνα, στήνουν νεόφυτες επιχειρήσεις για δονητές τρίτης ηλικίας και βγάζουν εκατομμύρια, διασκεδάζουν όλη μέρα.
Τους βλέπει ο παππούς στα Καρδάμυλα κι απελπίζεται.
~~{}~~
Κάποιος είχε πει ότι σοφός είναι εκείνος που φέρεται και ζει σύμφωνα με την ηλικία του.
Όχι, δεν είναι όλες οι ηλικίες ίδιες για τον άνθρωπο – για το σώμα και την ψυχή του-, μην πιστεύετε τις σαπουνόπερες.
Δεν μπορούν όλοι οι εξηντάχρονοι να κολυμπήσουν τον μισό Ατλαντικό. Θέλει τριάντα χρόνια προπόνηση.
Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής;
Όχι, το ίδιο απρόθυμο είναι και το πνεύμα, η ψυχή – για τεράστιες προσπάθειες.
Ο νέος είναι επαναστάτης, γιατί δεν έχει καμιά πείρα ζωής, πιστεύει ότι μπορεί ν’ ανατρέψει τα πάντα – και το προσπαθεί.
Ο ογδοντάχρονος ξέρει ότι ο κόσμος αλλάζει τρομαχτικά αργά (πέρα απ’ την τεχνολογία που καλπάζει).
«Να φτιάξουμε έναν κόσμο χωρίς πόλεμο, χωρίς ανισότητες», κραυγάζει ο νέος (ο επαναστατικός).
Ο γέρος χαίρεται με το πάθος του νέου, αλλά γνωρίζει.
Η γιαγιά μου έζησε Παγκόσμιο Πόλεμο, Κατοχή, Εμφύλιο, Χούντα. Ξέρει ότι πολλοί ήταν αγωνιστές, άλλοι τόσοι δωσίλογοι, οι περισσότεροι νοιάζονταν για την οικογένεια τους μόνο.
Η γιαγιά μου γνώριζε ότι οι άνθρωποι είναι θηρία κι άγγελοι.
ΥΓ: Το παιδί παίζει, ο έφηβος επαναστατεί, ο νέος ελπίζει, ο γέρος γνωρίζει. Δεν είναι κύκλος, είναι σπείρα, μια αέναη εξέλιξη.
