(από τον Γελωτοποιό)
Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους καλλιτέχνες είδωλα; Ανάμεσα από χιλιάδες, εκατομμύρια, σπουδαίους μουσικούς, ηθοποιούς, ποιητές, ξεχωρίζουν κάποιοι που το κοινό τους αποθεώνει, τους λατρεύει.
Αυτή είναι η σωστή λέξη: Λατρεία.
Γιατί η λατρεία ταιριάζει στους θεούς και στις θέαινες, και λατρεύουμε την Έιμι Γουάινχάουζ και τον Τζιμ Μόρισον, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Κερτ Κομπέιν και τον Τούπακ.
Μήπως επειδή πέθαναν πριν προλάβουν να γεράσουν, να σκουριάσουν; Σίγουρα αυτό βοηθάει στη δημιουργία λατρείας. Ο Τζέιμς Ντην ίσως να γινόταν ένας γκρινιάρης κωλόγερος αν ζούσε ακόμα. Πέθανε νέος, πέθανε ασυμβίβαστος.
Να η σωστή λέξη: Ασυμβίβαστος!
Νομίζω ότι αυτό είναι το κλειδί της λατρείας. Ο Παύλος ήταν σίγουρα ασυμβίβαστος – η Έιμι ακόμα χειρότερη, δεν μπόρεσε να δεχτεί ούτε την επιτυχία. Και οι δύο καήκανε νωρίς απ’ τα πάθη τους.
Είναι το ίδιο αρχέτυπο, που υπάρχει χιλιετίες: Ο μέγιστος Ασυμβίβαστος, που οι άνθρωποι λάτρεψαν για τα δώρα που τους έδωσε, ήταν ο Προμηθέας –όπως τον έγραψε ο Αισχύλος, στο Προμηθέας Δεσμώτης.
Ο Προμηθέας είναι ένας ήρωας που δεν κάνει ποτέ πίσω, που καταριέται ακόμα και τον Θεό, που προτιμάει να θαφτεί ζωντανός, να πεθαίνει αιώνια, παρά να συμβιβαστεί με την εξουσία του Δία, του Κράτους και της Βίας.
Τον τιτάνα Προμηθέα τον λάτρεψε το αρχαίο κοινό. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς, με τους δικούς μας μυθολογικούς ήρωες.
Και ταιριάζει αυτοί οι τιτάνες να είναι καταραμένοι (όπως ο Προμηθέας με τον αετό που του έτρωγε το συκώτι). Μας αρέσει η ιδέα ενός καταραμένου κι ασυμβίβαστου ήρωα, που υποφέρει, αλλά συνεχίζει να παλεύει, να πιστεύει.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν το απόλυτο αρχέτυπο του προμηθεϊκού ήρωα. Ημίθεος, αφού είχε γονίδια απ’ τον Ζορμπά, διανοούμενος από την άλλη πλευρά, αφού ήταν ανιψιός της Έλλης Αλεξίου και της Γαλατείας Καζαντζάκη. Πρωτοπόρος, ταλαντούχος, αυθεντικός, κολασμένος, νεκρός στα 42.
ΥΓ: Ο Σιδηρόπουλος ανήκει στη γενιά των γονιών μου, αλλά τον δεχτήκαμε στα 90s σαν να ήταν σύγχρονός μας. Δεν ξέρω αν έγινε το ίδιο και με την επόμενη γενιά.
ΥΓ2: Για να καταλάβεις τον Παύλο πρέπει να βγεις απ’ την εφηβεία. Μάλλον είναι ένα σκαλοπάτι για να περάσεις στην νεότητα, να ξεκινήσεις να ζεις έξω απ’ την οικογένεια, μέσα στον κόσμο, πρέπει να φας λίγα σκατά για να καταλάβεις τι θ’ ακολουθήσει σαν βρεθείς έξω.
Ο Σιδηρόπουλος είναι ρομαντικός, αλλά είναι αληθινός, δεν λέει ψέματα.
