«Δως μου μια λέξη και θα σου πλάσω έναν κόσμο», είπε ο ονειροπόλος.
Οι πεφωτισμένοι του έδωσαν τον κόσμο έτοιμο.
Έτσι ο ονειροπόλος είχε δικαίωμα να γράψει μόνο μια λέξη.
Έπρεπε να διαλέξει. Ποια λέξη είχε αρκετή δύναμη για να μπορέσει να σταθεί επάξια απέναντι στα πάντα;
Να γράψει «ελπίδα»; Δε θα ‘ταν αρκετό.
Να γράψει «αγάπη»; Θα τον θεωρούσαν γραφικό.
Να γράψει «επανάσταση», «πάθος», «ελευθερία», «δικαιοσύνη», «αγώνας», «θάνατος»;
Τι θα μπορούσε να γράψει;
Δε θυμόταν καν το όνομα του. Έτσι έγραψε:
«Εγώ».
Αυτή ήταν η μόνη λέξη που μπορούσε να αντιπαραβάλει στον κόσμο.
Ένα «εγώ» εφήμερο σαν χιονονιφάδα. Εύθραυστο σαν σαπουνόφουσκα.
Απροετοίμαστο σαν τον αμνό, λίγο πριν τη σφαγή.
Ένα «εγώ» αγέρωχα θνητό.
Οι πεφωτισμένοι τρόμαξαν, γιατί κατάλαβαν πόση δύναμη είχε αυτή η λέξη.
Αν έγραφε «ηγέτης» ή «πατρίδα» ή «θεός» θα ήξεραν τι να κάνουν.
Και πριν προλάβουν να βρούνε τον τρόπο ν’ αντιδράσουν, άλλος ένας έγραψε «εγώ» και μετά τρίτος, τέταρτος, πολλοί περισσότεροι, κι άλλοι μετά, γέμισε η σελίδα με παρόμοια, εύθραυστα «εγώ»…
Κι αυτό μπορεί να μην ήταν το τέλος του κόσμου που έφτιαξαν οι πεφωτισμένοι ούτε η αρχή του τέλους ούτε καν το τέλος της αρχής.
Ήταν ένα ακόμα κεφάλαιο του βιβλίου που λέγεται «Ιστορία της Ανθρωπότητας» και πλάθεται από μικρά και αγέρωχα «εγώ».
